Нипертен, 5 мг, таблетки №30, пачка из картона
Торговое название
Нипертен®
Международное непатентованное название
Бисопролол
Лекарственная форма
Таблетки, покрытые пленочной оболочкой, 2,5 мг, 5 мг, 10 мг
Состав
Одна таблетка содержит
активное вещество - бисопролола фумарат (2:1) 2,5 мг, 5,0 мг, 10,0 мг,
вспомогательные вещества: целлюлоза микрокристаллическая, натрия крахмала гликолят, повидон,кремния диоксид коллоидный безводный, магния стеарат,
пленочная оболочка: гипромеллоза, полиэтиленгликоль,титана диоксид (Е171), тальк
Описание
Овальные двояковыпуклые таблетки, покрытые пленочной оболочкой белого цвета, с риской на одной стороне и гладкие на другой (для дозировки 2,5 мг).
Круглые двояковыпуклые таблетки, покрытые пленочной оболочкой белого цвета, с риской на одной стороне и гладкие на другой (для дозировок 5 мг и 10 мг).
Фармакотерапевтическая группа
Бета-адреноблокаторы. Бета-адреноблокаторы селективные. Бисопролол
Код АТХ С07АВ07
Фармакологические свойства
Фармакокинетика
Абсорбция
Бисопролол абсорбируется и имеет биологическую доступность около 90% после приема внутрь.
Распределение
Объем распределения составляет 3,5 л/кг. Связывание бисопролола с белками плазмы крови составляет около 30%.
Метаболизм и выведение
Бисопролол выводится из организма двумя путями. 50% метаболизируется в печени до неактивных метаболитов, которые затем выводятся почками. Остальные 50% выводятся почками в неизмененном виде. Общий клиренс составляет примерно 15 л/ч. Период полувыведения из плазмы крови составляет 10–12 ч, что обеспечивает 24-часовой эффект после приема дозы один раз в день.
Линейность
Кинетика бисопролола является линейной и не зависит от возраста.
Особые популяции
Поскольку выведение происходит в почках и печени в равной степени, корректировка дозы для
пациентов с нарушением функции печени или или почечной недостаточностью не требуется. Фармакокинетика у больных со стабильной хронической сердечной недостаточностью и с нарушением функции печени или почек не изучалась. У пациентов с хронической сердечной недостаточностью (класс III по классификации Нью-Йоркской кардиологической ассоциации) уровень бисопролола в плазме крови выше, а период полувыведения более длительный, по сравнению со здоровыми добровольцами. Максимальная концентрация в плазме крови в стабильном состоянии составляет 64±21 нг/мл при ежедневной дозе 10 мг, а период полувыведения составляет 17±5 ч.
Фармакодинамика
Механизм действия
Бисопролол является высокоселективным бета1 -адреноблокатором, без собственной симпатомиметической и относительной мембранностабилизирующей активности. Имеет низкое сродство только с бета-2-рецепторами гладких мышц, бронхов и сосудов, а также с бета-2-рецепторами, отвечающими за регуляцию метаболизма. Поэтому, как правило, маловероятно, что бисопролол будет влиять на резистентность дыхательных путей и метаболические эффекты, опосредованные бета-2-рецепторами. Его избирательное действие на бета1- рецепторы выходит за пределы диапазона терапевтических доз.
Фармакодинамические эффекты
Как и в случае с другими бета1 -блокаторами, механизм действия при артериальной гипертензии не известен, но известно, что бисопролол заметно подавляет уровень ренина в плазме крови.
У пациентов со стенокардией блокада бета1-рецепторов снижает сердечную деятельность и таким образом уменьшает потребность в кислороде. Поэтому бисопролол является эффективным в устранении или уменьшении симптомов стенокардии.
При однократном введении пациентам с ишемической болезнью сердца без хронической сердечной недостаточности бисопролол снижает частоту сердечных сокращений и ударный объем и таким образом снижает объемную скорость потока крови сердца и потребление кислорода. Повышенная на начальной стадии периферическая резистентность снижается при постоянном приеме.
Клиническая эффективность и безопасность
Всего 2 647 пациентов были включены в исследование CIBIS II. 83% (n=2 202) имели класс III, 17% (n=445) - класс IV по классификации Нью-Йоркской кардиологической ассоциации. Они имели стабильную симптоматическую систолическую сердечную недостаточность (фракция выброса ≤ 35%, на основе эхокардиографии). Общая смертность была снижена с 17,3% до 11,8% (относительное снижение - 34%). Наблюдалось снижение уровня внезапной смерти (3,6% против 6,3%, относительное снижение-44%) и снижено количество эпизодов сердечной недостаточности, требовавших госпитализации (12% против 17,6%, относительное снижение -36%). В результате было продемонстрировано значительное улучшение функционального статуса по классификации Нью-Йоркской кардиологической ассоциации. В начале лечения и при титровании дозы бисопролола имела место госпитализация из-за брадикардии (0,53%), артериальная гипотензии (0,23%) и острой декомпенсации (4,97%), но это происходило не чаще, чем в группе приема плацебо (0%, 0,3%и 6,74%). Количество летальных случаев и инвалидизации вследствие инсульта за весь период исследования составило 20 в группе бисопролола и 15 в группе приема плацебо.
В исследовании CIBIS III участвовали 1010 пациентов в возрасте ≥65 лет с легкой и умеренной степенью тяжести хронической сердечной недостаточности (класс II или III по классификации Нью-Йоркской кардиологической ассоциации) и фракцией выброса левого желудочка ≤35%, которые ранее не лечились ингибиторами АПФ, бета- блокаторами или блокаторами рецепторов ангиотензина. Пациентовлечили комбинацией бисопролола и эналаприла в течение 6-24 мес после первоначального 6-месячного лечения бисопрололом или эналаприлом.
Наблюдалась тенденция к частому появлению ухудшения хронической сердечной недостаточности при применении бисопролола как начального 6-месячного лечения. Никакого преимущества начального лечения бисопрололом или начального лечения эналаприлом не было доказано при анализе популяции по протоколу. Обе стратегии начала лечения хронической сердечной недостаточности продемонстрировали в конце исследования подобный процент первичной комбинированной конечной точки смерти и госпитализации (32,4% в группе первичного лечения бисопрололом против 33,1% в группе первичного лечения эналаприлом, популяция по протоколу). Исследование демонстрирует, что бисопролол можно применять у пациентов пожилого возраста с хронической сердечной недостаточностью при легкой и умеренной выраженности заболевания.
Показания к применению
- лечение артериальной гипертензии
- лечение ишемической болезни сердца (стенокардия)
- лечение стабильной хронической сердечной недостаточности со сниженной систолической функцией левого желудочка, в дополнение к ингибиторам ангиотензин-превращающего фермента (иАПФ) и диуретикам, и, опционально, сердечным гликозидам
Способ применения и дозы
Дозировка
Артериальная гипертензия и стенокардия
Взрослым
Дозу следует подбирать индивидуально. Обычная доза составляет 10 мг один раз в сутки с рекомендованной максимальной дозой 20 мг в сутки. Некоторым пациентам может быть достаточно дозы 5 мг в сутки.
Пациенты с нарушениями функции почек или печени
Для пациентов с легкой и умеренной степенью нарушения функции почек или печени корректировка дозы, как правило, не требуется.
Для пациентов с последней стадией нарушения функции почек (клиренс креатинина <20 мл/мин) или функции печени дозу неследует превышать 10 мг бисопролола один раз в сутки. Следует использовать более низкие дозы. Опыт применения бисопролола у пациентов, находящихся на диализе, ограничен; однако не указывает на необходимость коррекции режима дозирования.
Пациентыпожилого возраста
Корректировкадозы, как правило, не требуется, но дозы 5 мг в сутки может быть достаточно для некоторых пациентов; как и для других взрослых пациентов дозу можно снизить в случаях тяжелых нарушений функции почек или печени.
Дети
Опыт применения бисопролола у детей отсутствует, поэтому препарат не рекомендуется применять у детей.
Стабильная хроническая сердечная недостаточность
Взрослым
Стандартное лечение хронической сердечной недостаточности включает ингибитор АПФ (или блокатор рецепторов ангиотензина в случае непереносимости ингибиторов АПФ), бета-блокатор, диуретики и в соответствующих случаях сердечные гликозиды. Пациенты должны иметь стабильное состояние (без острой сердечной недостаточности) в начале лечения бисопрололом.
Рекомендуется, чтобы лечащий врач имел определенный опыт в лечении хронической сердечной недостаточности.
В период подбора дозы и после него могут иметь место временное усиление проявлений сердечной недостаточности, артериальной гипотензии или брадикардии.
Фаза титрования
Лечение стабильной хронической сердечной недостаточности бисопрололом требует фазы титрования. Лечение бисопрололом следует начинать постепенно повышая дозу, в зависимости от индивидуальной реакции организма:
1.25 мг один раз в сутки в течение 1 недели, если хорошо переносится, увеличить до
2.5 мг один раз в сутки в течение следующей недели, если хорошо переносится, увеличить до
3,75 мг один раз в сутки в течение следующей недели, если хорошо переносится, увеличить до
5 мг один раз в сутки в течение 4 последующих недель, если хорошо переносится, увеличить до
7,5 мг один раз в сутки в течение 4 последующих недель, если хорошо переносится, увеличить до
10 мг один раз в сутки во время поддерживающей терапии.
Максимальная рекомендуемая доза составляет 10 мг один раз в сутки.
Во время фазы титрования рекомендуется тщательный мониторинг важных показателей жизнедеятельности (частота сердечных сокращений, артериальное давление) и симптомов сердечной недостаточности. Симптомы могут проявиться уже в течение первых суток после начала терапии.
Изменение схемы лечения
Если максимальная рекомендуемая доза плохопереносится, можно применить постепенное снижение дозы.
В случае временного усиления сердечной недостаточности, артериальной гипотензии или брадикардии рекомендуется повторный пересмотр дозировки сопутствующего препарата. Также может быть необходимо временно снизить дозу бисопролола или приостановить прием. Повторное начало и/или повышение дозы бисопролола возможно, когда пациент вновь достигнет стабильного состояния.
Пациенты с нарушениями функции почек или печени
Нет информации о фармакокинетике бисопролола у пациентов с хронической сердечной недостаточностью и с нарушением функции печени или почек. Поэтому повышение дозы в таких популяциях следует проводить с особой осторожностью.
Пациентыпожилого возраста
Корректировка дозы не требуется.
Дети
Опыт применения бисопролола у детей отсутствует, поэтому препарат не рекомендуется применять у детей.
Лечение бисопрололом обычно носит долговременный характер. Лечение бисопрололом не следует прекращать резко, так как это может привести к острому ухудшению состояния пациента. Особенно терапию не следует прекращать резко у пациентов с ишемической болезнью сердца. Если нужно приостановить лечение, рекомендуется постепенное снижение дозы.
Способ применения
Для приёма внутрь.
Нипертен®следует принимать утром, можно во время приема пищи. Их следует глотать, не разжевывая, запивая необходимым количеством жидкости.
Побочные действия
Как и все лекарства, данный препарат может вызывать побочные эффекты, хотя и не у всех.
Во избежание серьезных реакций, немедленно обратитесь к врачу, если побочный эффект является серьезным, произошел внезапно или быстро ухудшается. Наиболее серьезные побочные эффекты связаны с функцией сердца:
- замедление частоты сердечных сокращений (может развиваться у не более 1 из 10 человек)
- ухудшение сердечной недостаточности (может развиваться у не более 1 из 10 человек)
- медленное или нерегулярное сердцебиение (может развиваться у не более 1 из 100 человек)
Если вы чувствуете головокружение или слабость, или испытываете трудности с дыханием, пожалуйста, обратитесь к врачу как можно скорее.
Следующие побочные эффекты перечислены ниже в соответствии с градациями частоты их возникновения:
Часто (может развиваться у не более 1 из 10 человек):
- усталость, чувство слабости, головокружение, головная боль
- ощущение холода или онемение в руках или ногах
- низкое артериальное давление
- проблемы желудочно-кишечного тракта, такие как тошнота, рвота, диарея, или запор.
Нечасто (может развиваться у не более 1 из 100 человек):
- нарушения сна
- депрессия
- головокружение при вставании
- проблемы с дыханием у пациентов с астмой или хроническими заболеваниями легких
- мышечная слабость, мышечные спазмы.
Редко (может развиваться у не более 1 из 1000 человек):
- проблемы со слухом
- аллергический насморк
- снижение разрыва потока (сухость глаз)
- воспаление печени, которое может вызвать пожелтение кожи или белков глаз
- некоторые результаты анализа крови для оценки функции печени или уровней жира, отличаются от нормы
- аллергоподобные реакции, такие как зуд, прилив крови к лицу, сыпь
- нарушение эрекции
- ночные кошмары, галлюцинации
- потеря сознания.
Очень редко (может развиваться у не более 1 из 10 000 человек):
- раздражение и покраснение глаз (конъюнктивит)
- выпадение волос
- появление или обострение шелушащихся высыпаний (псориаз); высыпания, подобные псориазу
Противопоказания
- повышенная чувствительность к бисопрололу или к любому из компонентов препарата
- кардиогенный шок
- острая cердечная недостаточность или во время эпизодов декомпенсация сердечной недостаточности, требующая проведения внутривенной инотропной терапии
- атриовентрикулярная (AV) блокада II – III степени (без электрокардиостимулятора)
- cиноатриальная блокада
- синдром слабости синусового узла
- симптоматическая брадикардия (частота сердечных сокращений менее чем 60 ударов в минутудо начала терапии )
- симптоматическая гипотензия (систолическое артериальное давление <100 мм рт. ст.)
- тяжелые формы бронхиальной астмы
- тяжелые формы нарушения периферического кровообращения
- болезнь Рейно
- нелеченая феохромоцитома
- метаболический ацидоз
Лекарственные взаимодействия
Не рекомендуется одновременное применение со следующими препаратами
Антагонисты кальция типа верапамила и, в меньшей степени, типа дилтиазема: негативно влияют на сократимость и атриовентрикулярную проводимость. Внутривенное введение верапамила у пациентов, получающих β-блокаторы, может привести к тяжелой гипотензии и атриовентрикулярной блокаде.
Противоаритмические средства 1 класса (например: хинидин, дизопирамид;лидокаин, фенитоин; флекаинид, пропафенон): могут усиливать влияние на время атриовентрикулярной проводимости, а также на увеличение отрицательного инотропного эффекта.
Антигипертензивные средства центрального действия, такие как клонидин и другие (метилдофа, моксонидин, рилменидин): одновременное применение антигипертензивных средств центрального действия с бисопрололом может усилить сердечную недостаточность путем снижения центрального симпатического тонуса (снижение частоты сердечных сокращений и объемной скорости потока крови сердца, расширение сосудов). Резкая отмена, особенно до отмены бета-блокаторов, может увеличить риск «рикошетной артериальной гипертензии».
Комбинации, которые следует применять с осторожностью
Антагонисты кальция дигидропиридинового типа, такие как нифедипин, фелодипин и амлодипин: одновременное применение повышает риск артериальной гипотензии, не следует исключать повышение риска дальнейшего ухудшения насосной функции желудочков у пациентов с сердечной недостаточностью.
Противоаритмические препараты класса III (например амиодарон): могут усиливать влияние на время атриовентрикулярной проводимости.
Бета-блокаторы местного действия (например, глазные капли для лечения глаукомы): могут усиливатьсистемные эффекты бисопролола.
Парасимпатомиметические препараты: одновременное применение может увеличить время атриовентрикулярной проводимости и риск развития брадикардии.
Инсулин и пероральные противодиабетические лекарственные средства: снижение уровня глюкозы в крови. Блокада бета-адренорецепторов может маскировать симптомы гипогликемии.
Анестетики: ослабление рефлекторной тахикардии и повышение риска
развития артериальной гипотензии.
Дигиталисные гликозиды:снижение частоты сердечных сокращений, удлинение времени атриовентрикулярной проводимости.
Нестероидные противовоспалительные препараты (НПВП): НПВП могут снижать гипотензивный эффект бисопролола.
β-симпатомиметики (например, изопреналин, добутамин): комбинация с бисопрололом может снизить эффект обоих препаратов.
Симпатомиметики, активирующие иβ- и α-адренорецепторы (например норэпинефрин, эпинефрин): комбинация с бисопрололом может раскрыть опосредованный через α-адренорецепторы сосудосуживающий эффект этих препаратов, приводя к повышению артериального давления и обостряя синдром Шарко. Такие взаимодействия более вероятны с неселективными бета-блокаторами.
Одновременное применение с антигипертензивными лекарственными средствами, а также с другими препаратами с возможностью снижения артериального давления(например трициклические антидепрессанты, барбитураты, фенотиазины) повышает риск развития артериальной гипотензии.
Комбинации, применение которых следует взвесить
Мефлоквин: повышает риск развития брадикардии.
Ингибиторы моноаминоксидазы (за исключением ингибиторов MAO-B): усиливают гипотензивное действие бета-блокаторов, а также риск гипертонического криза.
Особые указания
Лечение стабильной хронической сердечной недостаточности бисопрололом необходимо начинать с проведения специальной фазы титрования.
Лечение бисопрололом, особенно у пациентов с ишемической болезнью сердца, не следует прекращать внезапно, если прямо не указано обратное, т.к. это может привести к временному ухудшению деятельности сердца.
Инициирование и прекращение лечения бисопрололом требует регулярного мониторинга.
В настоящее время нет достаточного терапевтического опыта лечения бисопрололом сердечной недостаточности у пациентов со следующими заболеваниями и патологическими состояниями:
· инсулинозависимый сахарный диабет (тип I)
· тяжелые нарушения функции почек
· тяжелые нарушения функции печени
· рестриктивная кардиомиопатия
· врожденные пороки сердца
· гемодинамически значимые приобретенные клапанные пороки сердца
· инфаркт миокарда в течение 3 месяцев.
Бисопролол следует применять с осторожностью пациентам при:
- бронхоспазме (бронхиальная астма, обструктивные заболевания дыхательных путей);
- сахарном диабете со значительными колебаниями уровня глюкозы в крови: симптомы гипогликемии такие как тахикардия, ощущение сердцебиения или повышенное потоотделение могут маскироваться;
- строгой диете;
- продолжающейся десенсибилизирующей терапии. Как и другие бета-блокаторы, бисопролол может повышать чувствительность к аллергенам и увеличивать выраженность анафилактических реакций. Лечение эпинефрином не всегда обеспечивает ожидаемый терапевтический эффект.
- AV блокаде I степени;
- стенокардии Принцметала;
- окклюзионной болезни периферических артерий (может произойти обострение симптомов, особенно в начале терапии).
У пациентов, подвергающихся общей анестезии, бета-блокада снижает частоту возникновения аритмий и ишемии миокарда в ходе индуцирования, интубации и послеоперационного периода. В настоящее время рекомендуется проводить поддерживающее лечение бета-блокаторами до операции. Анестезиолог должен быть уведомлен о бета-блокаде по причине потенциальных взаимодействий с другими лекарственными средствами, что может привести к брадиаритмии, аттенуации рефлекторной тахикардии и снижению рефлекторной способности компенсировать кровопотерю. При необходимости отмены терапии бета-блокаторами перед оперативным вмешательством, это следует осуществлять постепенно и закончить примерно за 48 часов до анестезии.
Комбинированное применение бисопролола с антагонистами кальция типа верапамила или дилтиазема, с противоаритмическими препаратами I класса, а также с антигипертензивными препаратами центрального действия обычно не рекомендуется.
Хотя кардиоселективные (бета1) бета-блокаторы могут меньше влиять на функцию легких, по сравнению с неселективными бета-блокаторами, как и все бета-блокаторы они не должны применяться пациентами с обструктивными заболеваниями дыхательных путей, если нет веских причин для их использования. Если такие причины существуют, бисопролол может быть использован с осторожностью. У пациентов с обструктивными заболеваниями дыхательных путей лечение бисопрололом следует начинатьс самой низкой возможной дозы и проводить тщательный мониторинг на предмет появления новых симптомов (например, одышка, непереносимость физических нагрузок, кашель). При бронхиальной астме или других хронических обструктивных болезнях легких, которые могут вызывать симптомы, одновременно следует назначать бронходилатирующие препараты. У пациентов с астмой может отмечаться повышение сопротивления дыхательных путей, поэтому может быть необходимо повышение дозировки бета2-стимуляторов. Пациенты с псориазом или псориазом в анамнезе должны принимать бета-блокаторы (например, бисопролол) только после тщательного сопоставления пользы и рисков.
У пациентовс феохромоцитомой бисопролол может быть назначен только после предшествующей блокады альфа-рецепторов.
Лечение бисопрололом может маскировать симптомы тиреотоксикоза.
Как и другие бета-блокаторы, бисопролол может повышать чувствительность к аллергенам и увеличивать выраженность анафилактических реакций.
Беременность и период лактации
Беременность
Бисопролол обладает фармакологическими эффектами, которые могут оказать вредное воздействие на течение беременности и/или на плод/новорожденного. Обычно бета-адреноблокаторы снижают плацентарную перфузию, что ведет к замедлению роста плода, внутриутробной гибели плода, выкидышам или преждевременным родам. У плода и новорожденного ребенка могут возникнуть побочные реакции (такие как гипогликемия, брадикардия). Если лечение бета-адреноблокаторами необходимо, желательно применение бета1-селективных адреноблокаторов.
Бисопролол не следует применять во время беременности без крайней необходимости. Если лечение бисопрололом считается необходимым, следует контролировать маточно-плацентарный кровоток и рост плода. В случае вредных воздействий на беременность или плод следует рассмотреть альтернативное лечение. Следует тщательно контролировать состояние новорожденного. Симптомы гипогликемии и брадикардии, как правило, ожидаются в течение первых 3 дней.
Кормление грудью
Неизвестно, выделяется ли этот препарат в грудное молоко. Поэтому кормление грудью во время лечения бисопрололом не рекомендуется.
Передозировка
На сегодняшний день известны несколько случаев передозировки бисопрололом (максимальная доза: 2000 мг) у пациентов, страдающих артериальной гипертензиейи/или ишемической болезнью сердца с признаками брадикардии и/или гипотензии; все пациенты выздоровели. Имеются большие индивидуальные различия в чувствительности к высокой однократной дозе бисопролола, при этом наиболее вероятно, что пациенты с сердечной недостаточностью обладают высокой чувствительностью. Поэтому, лечение этих пациентов обязательно нужно начинать с постепенного увеличения дозы в соответствии со схемой, предоставленной в разделе «Дозировка».
Симптомы: при передозировке (например, при суточной дозе в 15 мг вместо 7,5 мг) наблюдались атриовентрикулярная блокада третьей степени, брадикардия и головокружение. Как правило, наиболее частыми проявлениями, ожидаемыми при передозировке бета- блокаторами, являются брадикардия, артериальная гипотензия, бронхоспазм, острая сердечная недостаточность и гипогликемия.
Лечение: при передозировке лечение бисопрололом следует прекратить и применить поддерживающее и симптоматическое лечение. Ограниченное количество данных указывает на то, что бисопролол почти не выводится при помощи диализа. Исходя из ожидаемого фармакологического действия и рекомендаций для других бета-блокаторов, могут быть проведены следующие меры общего характера при условии, что они клинически подтверждены.
При брадикардии: внутривенное введение атропина. В случае отсутствия нужного эффекта можно с осторожностью ввести изопреналин или другой препарат с положительными хронотропными свойствами. При некоторых обстоятельствах может потребоваться установка трансвенозного кардиостимулятора.
При артериальной гипотензии: следует вводить жидкости и сосудосуживающие препараты. Может быть эффективным внутривенное введение глюкагона.
При атриовентрикулярной блокаде (второй или третьей степени): состояние пациентов следует тщательноконтролировать и применять инфузии изопреналина или трансвенозную установку кардиостимулятора.
При ухудшении сердечной недостаточности: внутривенное введение диуретиков, инотропных препаратов, вазодилататоров.
При бронхоспазме: назначение бронходилататоров, таких как изопреналин, бета2-симпатомиметики и /или аминофиллин.
При гипогликемии: внутривенное введение глюкозы.
Форма выпуска и упаковка
По 10 таблеток в контурную ячейковую упаковку из пленки поливинилхлоридной и фольги алюминиевой.
По 3 контурные ячейковые упаковки вместе с инструкцией по применению на государственном и русском языках помещают в пачку из картона.
Условия хранения
Хранить при температуре не выше 30 °С.
Хранить в недоступном для детей месте!
Срок хранения
2 года
Не применять после истечения срока годности
Условия отпуска из аптек
По рецепту
Саудалық атауы
Нипертен®
Халықаралық патенттелмеген атауы
Бисопролол
Дәрілік түрі
Үлбірлі қабықпен қапталған 2.5 мг, 5 мг және 10 мг таблеткалар
Құрамы
Бір таблетканың құрамында
белсенді зат – 2,5 мг, 5,0 мг және 10,0 мг бисопролол фумараты (2 : 1),
қосымша заттар: микрокристалды целлюлоза, натрий крахмалының гликоляты, повидон, сусыз коллоидты кремнийдің қостотығы, магнийстеараты,
үлбірлі қабығы: гипромеллоза, полиэтиленгликоль, титанның қостотығы (Е 171), тальк.
Сипаттамасы
Ақ түсті үлбірлі қабықпен қапталған, екі жақ беті дөңес, бір жақ бетінде сызығы және екінші жақ беті тегіс, сопақша таблеткалар (2,5 мг доза үшін).
Ақ түсті үлбірлі қабықпен қапталған, екі жақ беті дөңес, бір жақ бетінде сызығы және екінші жақ беті тегіс, дөңгелек таблеткалар (5 мг және 10 мг дозалары үшін).
Фармакотерапиялық тобы
Бета-адреноблокаторлар. Селективті бета-адреноблокаторлар.Бисопролол
АТХ коды С07АВ07
Фармакологиялық қасиеттері
Фармакокинетикасы
Сіңірілуі
Ішке қабылдағаннан кейін бисопролол сіңіріледі және 90%-ға жуығы биологиялық жетімді болады.
Таралуы
Таралу көлемі 3,5 л/кг құрайды. Бисопрололдың қан плазмасы ақуыздарымен байланысуы 30%-ға жуықты құрайды.
Метаболизмі және шығарылуы
Бисопрололорганизмнен екі жолмен шығарылады. 50%-ы бауырда белсенді емес метаболиттерге дейін метаболизденеді, олар содан кейін бүйрек арқылы шығарылады. Қалған 50%-ы бүйрек арқылы өзгермеген күйінде шығарылады. Жалпы клиренсі шамамен сағатына 15 л құрайды. Қан плазмасынан жартылай шығарылу кезеңі 10–12 сағ.құрайды, бұл дозаны күніне бір рет қабылдағаннан кейін 24 сағаттық әсермен қамтамасыз етеді.
Дозаға байланыстылығы
Бисопрололдың кинетикасы дозаға байланысты және жасқа тәуелді емес.
Ерекшепопуляциялар
Шығарылуы бүйрек және бауыр арқылы тең дәрежеде жүретін болғандықтан, бауыр функциясы бұзылған немесе бүйрек функциясының жеткіліксіздігі бар пациенттерде дозаны түзету қажет емес. Жүрек функциясының тұрақты созылмалы жеткіліксіздігі бар науқастардағы фармакокинетикасы зерттелген жоқ. Жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігі бар (Нью-Йорк кардиологиялық ассоциациясының жіктеуі бойынша ІІІ класс) пациенттерде, дені сау еріктілермен салыстырғанда, қан плазмасындағы бисопролол деңгейі жоғары болады, ал жартылай шығарылу кезеңі ұзағырақ болады. Тұрақты жағдайда қан плазмасындағы ең жоғары концентрация күн сайын 10 мг дозада 64±21 нг/мл құрайды, ал жартылай шығарылу кезеңі 17±5 сағ. құрайды.
Фармакодинамикасы
Әсер ету механизмі
Бисопролол өзіндік симпатомиметикасы және салыстырмалы жарғақша тұрақтандыратын белсенділігі жоқ жоғары селективтібета1-адреноблокатор болып табылады. Тегіс бұлшықеттердің, бронхтардың және қантамырлардың бета-2-рецепторларымен ғана, сондай-ақ метаболизмді реттеуге жауапты бета-2-рецепторлармен де аз ұқсастығы бар. Сондықтан, әдеттегідей, бисопрололдың тыныс жолдарының резистенттілігіне және бета-2-рецепторлар арқылы болатын метаболизмдік әсерлерге ықпалын тигізуі екіталай. Оның бета1-рецепторларға іріктеп әсер етуі емдік дозалардың ауқымы шегінен шығып кетеді.
Фармакодинамикалық әсерлері
Басқа бета1-блокаторлармен жағдайындағы сияқты, артериялық гипертензиядағы әсер ету механизмі белгісіз, бірақ қан плазмасында рениннің деңгейін бисопрололдың анық басатыны белгілі.
Стенокардиясы бар пациенттерде бета1-рецепторларының блокадасы жүрек қызметін төмендетеді және осылайша оттегіге қажеттілікті азайтады. Сондықтан бисопролол стенокардия симптомдарын жоюда немесе азайтуда тиімді болып табылады.
Жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігінсіз жүректің ишемиялық ауруы бар пациенттерге бір реттік енгізген кезде бисопролол жүректің жиырылу жиілігін және соғу көлемін төмендетеді және осылайша жүректегі қан ағынының көлемдік жылдамдығын және оттегіге қажеттілікті азайтады. Ұдайы қабылдаған кезде бастапқы сатыда жоғарылаған шеткері резистенттілігі төмендейді.
Клиникалық тиімділігі және қауіпсіздігі
CIBIS II зерттеуге небары 2 647 пациент қамтылды. 83%-ы(n=2 202) Нью-Йорк кардиологиялықассоциациясының жіктеуі бойынша III класс, 17%-ы (n=445) - IV класс болды. Олардың жүрек функциясының тұрақты симптоматикалық систолалық жеткіліксіздігі болды (эхокардиография негізінде лықсуфракциясы ≤ 35%). Жалпы өлім 17,3%-дан 11,8%-ға дейін төмендеді (салыстырмалы төмендеуі – 34%). Кенеттен болатын өлім деңгейінің төмендеуі (6,3%-дың орнына 3,6%, салыстырмалы төмендеуі –44%) байқалды және ауруханаға жатқызуды қажет ететін жүрек функциясының жеткіліксіздігі көріністерінің саны азайды (17,6%-дың орнына 12%, салыстырмалы төмендеуі – 36%). Нью-Йорк кардиологиялық ассоциациясының жіктеуі бойынша функциялық статустың едәуір жақсарғанын көрсетті. Емдеудің бас кезінде және бисопролол дозасын титрлегенде брадикардияға (0,53%), артериялықгипотензияға (0,23%) және жедел декомпенсацияға (4,97%) байланысты ауруханаға жатқызу орын алды, бірақ бұл плацебо қабылдаған топқа қарағанда, жиі болған жоқ (0%, 0,3% және 6,74%). Зерттеудің бүкіл кезеңі ішінде инсульт салдарынан өлім жағдайының және мүгедек болып қалу саны бисопролол тобында 20 және плацебо қабылдаған топта 15 болды.
CIBIS III зерттеуге жүрек функциясының ауырлығы жеңіл және орташа дәрежедегі жеткіліксіздігі (Нью-Йорк кардиологиялықассоциациясы жіктеуі бойынша ІІ немесе ІІІ класс) бар және бұрын АӨФ тежегіштерімен, бета-блокаторлармен немесе ангиотензин рецепторларының блокаторларымен емделмеген, сол жақ қарыншаның лықсу фракциясы ≤35% болған, ≥65 жастағы 1010 пациент қатысқан. Пациенттерді бисопрололмен немесе эналаприлмен бастапқыда 6 ай емдегеннен кейін 6-24 ай бойы бисопролол мен эналаприлдің біріктірілімімен емдеген.
Бастапқы ем ретінде бисопрололды 6 ай қолданғанда жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігінің жиі нашарлауының пайда болуына беталыс байқалған. Протокол бойынша популяцияға талдау жасағанда бастапқыда бисопрололмен емдеудің немесе бастапқыда эналаприлмен емдеудің ешқандай артықшылықтары дәлелденген жоқ. Жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігінің бастапқы емінің екі стратегиясы да зерттеу соңында өлімнің және ауруханаға жатқызудың алғашқы біріктірілген ақырғы нүктесінің ұқсас пайызын көрсетті (протокол бойынша популяцияда эналапримен алғашқы емдеу тобындағы 33,1%-дың орнына бисопрололмен емдеудің алғашқы тобында 32,4% болды). Зерттеулербисопрололды аурудың айқындылығы жеңіл және орташа болғанда жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігі бар егде жастағы пациенттерге қолдануға болатындығын көрсетті.
Қолданылуы
- артериялықгипертензияны емдеуде
- жүректің ишемиялық ауруын (стенокардия) емдеуде
- сол жақ қарыншаның систолалық функциясы төмендеген, жүрек функциясының тұрақты созылмалы жеткіліксіздігін емдеуде,ангиотензин-өзгертуші фермент тежегіштеріне (АӨФт) және диуретиктерге, және, қалауы бойынша, жүрек гликозидтеріне қосымша ретінде
Қолдану тәсілі және дозалары
Дозасы
Артериялық гипертензия және стенокардия
Ересектерге
Дозаны әр адамға жекелей тағдаған жөн. Әдеттегі доза тәулігіне ұсынылған ең жоғары 20 мг дозамен бірге тәулігіне бір рет 10 мг құрайды. Кейбір пациенттерге тәулігіне 5 мг доза жеткілікті болуы мүмкін.
Бүйрек немесе бауыр функциялары бұзылған пациенттер
Бүйрек немесе бауыр функциясы жеңіл және орташа дәрежеде бұзылған пациенттер үшін дозаны түзету, әдеттегідей, қажет емес.
Бүйрек функциясы бұзылуының (креатинин клиренсі <20 мл/мин) немесе бауырфункциясы бұзылуының соңғы сатысындағы пациенттер үшін бисопрололдың тәулігіне бір рет 10 мг дозасын арттырмаған жөн. Төменірек дозаларын пайдалану керек. Бисопрололды диализде жүрген пациенттерге қолдану тәжірибесі шектеулі; алайда бұл дозалау режимін түзету қажеттілігін көрсетпейді.
Егде жастағы пациенттер
Дозаны түзету, әдеттегідей, қажет емес, бірақ тәулігіне 5 мг доза кейбір пациенттер үшін жеткілікті болуы мүмкін; басқа да ересек пациенттерге арналған сияқты дозаны бүйрек немесе бауыр функциясының ауыр бұзылулары жағдайларында азайтуға болады.
Балалар
Бисопрололды балаларға қолдану тәжірибесі жоқ, сондықтан препаратты балаларға қолдану ұсынылмайды.
Жүрек функциясының тұрақты созылмалы жеткіліксіздігі
Ересектерге
Жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігінің стандартты емі АӨФ тежегішін (немесе АӨФ тежегіштерін көтере алмаушылығында ангиотензин рецепторлары блокаторын), бета-блокаторды, диуретиктерді және тиісті жағдайларда жүрек гликозидтерін қамтиды. Пациенттер бисопрололмен емдеудің бас кезінде тұрақты жағдайда (жүрек функциясының жедел жеткіліксіздігінсіз) болуы тиіс.
Жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігін емдеуде емдеуші дәрігердің белгілі бір тәжірибесінің болуы керек.
Дозаны таңдау кезеңінде және одан кейін жүрек функциясы жеткіліксіздігі, артериялық гипотензия немесе брадикардия көріністерінің уақытша күшеюі орын алуы мүмкін.
Титрлеу фазасы
Жүрек функциясының тұрақты созылмалы жеткіліксіздігін бисопрололмен емдеу титрлеу фазасын қажет етеді. Бисопрололмен емдеуді организмнің жекелей реакциясына байланысты, дозаны біртіндеп арттыра отырып бастаған жөн:
1апта бойы тәулігіне бір рет 1.25 мг, егер жағымдылығы жақсы болса, оны келесі апта ішінде тәулігіне бір рет
2.5 мг-ге дейін арттыру керек, егер жағымдылығы жақсы болса, келесі апта ішінде тәулігіне бір рет
3,75 мг-ге дейін арттыру керек, егер жағымдылығы жақсы болса, кейінгі 4апта ішінде тәулігіне бір рет
5 мг-ге дейін арттыру керек, егер жағымдылығы жақсы болса, кейінгі 4апта ішінде тәулігіне бір рет
7,5 мг-ге дейін арттыру керек, егер жағымдылығы жақсы болса, кейінгі 4 апта ішінде тәулігіне бір рет
10 мг-ге дейін демеуші ем кезінде тәулігіне бір рет арттыру керек.
Ұсынылатын ең жоғары доза тәулігіне бір рет 10 мг құрайды.
Титрлеу фазасы кезінде өмірлік маңызды көрсеткіштерге (жүректің жиырылу жиілігі, артериялық қысым) және жүрек функциясының жеткіліксіздігі симптомдарына мұқият мониторинг жасау ұсынылады. Симптомдар емдеуді бастағаннан кейін алғашқы апта ішінде-ақ көрініс беру мүмкін.
Емдеу сызбасының өзгеруі
Егер ұсынылатын ең жоғары дозаның жағымдылығы нашар болса, дозаны біртіндеп азайтуды қолдануға болады.
Жүрек функциясының жеткіліксіздігі, артериялық гипотензия немесе брадикардия уақытша күшейген жағдайда қатар қолданылатын препараттың дозасын қайта қарау ұсынылады. Сондай-ақ бисопрололдың дозасын уақытша азайту немесе қабылдауды тоқтату қажет болуы мүмкін. Пациент тұрақты жағдайға қайтадан жеткен кезде бисопрололмен емдеу қайтадан басталуы және/немесе дозасы арттырылуы мүмкін.
Бүйрек немесе бауыр функциясы бұзылған пациенттер
Жүрек функциясының созылмалы жеткіліксіздігі және бауыр немесе бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерде бисопрололдың фармакокинетикасы жөнінде ақпараттар жоқ. Сондықтан мұндай популяцияларда дозаны арттыруды аса сақтықпен жүргізген жөн.
Егде жастағы пациенттер
Дозаны түзетуді қажет етпейді.
Балалар
Бисопрололды балаларға қолдану тәжірибесі жоқ, сондықтан препаратты балаларға қолдану ұсынылмайды.
Бисопрололмен емдеу әдетте ұзақ мерзімдік сипатта болады. Бисопрололмен емдеуді күрт тоқтатпаған жөн, өйткені бұл пациенттің жай-күйінің жедел нашарлауына әкеп соғуы мүмкін. Емдеуді әсіресе жүректің ишемиялық ауруы бар пациенттерде бірден тоқтатпаған жөн.Егер емдеуді тоқтату керек болса, дозаны біртіндеп азайту ұсынылады.
Қолдану тәсілі
Ішке қабылдауға арналған.
Нипертен® препаратын таңертең, тамақ ішу кезінде қабылдауға болады. Оларды шайнамай, сұйықтықтың аздаған мөлшерімен ішіп жұтқан жөн.
Жағымсыз әсерлері
Басқа барлық дәрілер сияқты, бұл препарат, барлығында бірдей болмаса да, жағымсыз әсерлерді туындатуы мүмкін.
Күрделі реакцияларға жол бермеу үшін, егер жағымсыз әсер күрделі болса, кенеттен орын алса немесе тез нашарласа, дәрігерге дереу қаралыңыз. Өте күрделі жағымсыз әсерлер жүрек функциясымен байланысты:
- жүректің жиырылу жиілігінің бәсеңдеуі (10 адамның 1-уінде дамуы мүмкін)
- жүрек функциясы жеткіліксіздігінің нашарлауы (10 адамның 1-уінде дамуы мүмкін)
- жүректің баяу немесе жүйесіз қағуы (100 адамның 1-уінде дамуы мүмкін)
Егер сіз бас айналуды немесе әлсіздікті сезінсеңіз, немесе тыныс алудың қиындығын бастан кешсеңіз, дәрігерге мүмкіндігінше тезірек қаралыңыз.
Келесі жағымсыз әсерлер олардың туындау жиілігінің ретіне сәйкес берілген:
Жиі (10 адамның 1-уінде дамуы мүмкін):
- шаршау, әлсіздік сезімі, бас айналу, бас ауыру
- суықты сезіну немесе қолдың немесе аяқтың ұюы
- төмен артериялық қысым
- асқазан-ішек жолы тарапынан жүректің айнуы, құсу, диарея немесе іш қату сияқты мәселелер.
Жиі емес (100 адамның 1-уінде дамуы мүмкін):
- ұйқының бұзылуы
- депрессия
- тұрған кезде бас айналу
- демікпесі немесе өкпенің созылмалы аурулары бар пациенттерде тыныс алудың қиындау мәселелері
- бұлшықет әлсіздігі, бұлшықеттің түйілулері.
Сирек (1000 адамның 1-уінде дамуы мүмкін):
- естуге қатысты қиындықтар
- мұрынның аллергиялық бітелуі
- көздегі жас ағынын тоқтатудың нашарлауы (көздің құрғауы)
- бауырдың қабынуы, ол теріні немесе көз ақуыздарын сарғайтуы мүмкін
- бауыр функциясына немесе май деңгейіне баға беру үшін қан талдамаларының кейбір нәтижелерінің нормадан айырмашылығы бар
- қышыну, бетке қан тебу, бөртпе сияқты аллергияға ұқсас реакциялар
- эрекцияның нашарлауы
- түнгі қорқыныштар, елестеулер
- естен айырылу.
Өте сирек (10 000 адамның 1-уінде дамуы мүмкін):
- көздің тітіркенуі және қызаруы (конъюнктивит)
- шаштың түсуі
- қабыршақтанатын бөртпелердің пайда болуы немесе өршуі (псориаз); псориазға ұқсас бөртпелер
Қолдануға болмайтын жағдайлар
- бисопрололға немесе препарат компоненттерінің кез келгеніне жоғары сезімталдық
- кардиогендік шок
- жүрек функциясының жедел жеткіліксіздігі немесе вена ішіне енгізілетін инотроптық ем жүргізуді қажет ететін, жүрек функциясы жеткіліксіздігінің декомпенсация көріністері кезінде
- атриовентрикулярлы (AV) блокаданың II – III дәрежесі (электрокардиостимуляторсыз)
- cиноатриальді блокада
- синустық түйін әлсіздігі синдромы
- симптоматикалық брадикардия (емдеуді бастағанға дейін жүректің жиырылу жиілігі 60 рет соғудан аз)
- симптоматикалық гипотензия (систолалық артериялық қысым < 100 мм с. б.)
- бронх демікпесінің ауыр түрлері
- шеткері қан айналымы бұзылуының ауыр түрлері
- Рейно ауруы
- емделмеген феохромоцитома
- метаболизмдік ацидоз
Дәрілермен өзара әрекеттесуі
Келесі препараттармен бір мезгілде қолдану ұсынылмайды
Верапамил типті және, аз дәрежеде, дилтиазем типті кальций антагонистері: жиырылуға және атриовентрикулярлы өткізгіштікке жағымсыз ықпалын тигізеді. Верапамилді вена ішіне енгізу β-блокаторлар қабылдап жүрген пациенттерде ауыр гипотензияға және, атриовентрикулярлы блокадаға әкелуі мүмкін.
Аритмияға қарсы 1 класс дәрілері (мысалы: хинидин, дизопирамид; лидокаин, фенитоин; флекаинид, пропафенон): атриовентрикулярлы өткізгіштік уақытын күшейтуі, сондай-ақ теріс инотроптық әсерді арттыруы мүмкін.
Клонидин және басқалар (метилдофа, моксонидин, рилменидин) сияқты гипертензияға қарсы орталық әсері бар дәрілер: гипертензияға қарсы орталық әсері бар дәрілерді бисопрололмен бір мезгілде қолдану орталық симпатикалық тонусты төмендету жолымен жүрек функциясының жеткіліксіздігін күшейтуі (жүректің жиырылу жиілігін және жүректегі қан ағынының көлемдік жылдамдығын төмендетуі, қантамырларды кеңейтуі) мүмкін. Күрт тоқтату, әсіресе бета-блокаторларды тоқтатқанға дейін,«рикошеттік артериялық гипертензия» қаупін арттыруы мүмкін.
Сақтықпен қолдану керек біріктірілімдер
Нифедипин, фелодипин және амлодипин сияқты дигидропиридин типті кальций антагонистері: бір мезгілде қолдану артериялық гипертензия қаупін арттырады, жүрек функциясының жеткіліксіздігі бар пациенттерде қарыншалардың сорғы функциясының әрі қарай нашарлау қаупін жоққа шығаруға болмайды.
Аритмияға қарсы III класс препараттары (мысалы, амиодарон): атриовентрикулярлы өткізгіштік уақытына ықпалын күшейтуі мүмкін.
Жергілікті әсер ететін бета-блокаторлар (мысалы, глаукоманы емдеуге арналған көз тамшылары): бисопрололдың жүйелік әсерін күшейтуі мүмкін.
Парасимпатомиметикалықпрепараттар: бір мезгілде қолдану атриовентрикулярлы өткізгіштік уақытын және брадикардияның даму қаупін арттыруы мүмкін.
Инсулин және диабетке қарсы пероральді дәрілік заттар: қандағы глюкоза деңгейін төмендетеді. Бета-адренорецепторлардың блокадасы гипогликемия симптомдарын бүркемелеуі мүмкін.
Анестетиктер: рефлекторлық тахикардияны бәсеңдетеді және артериялық гипотензияның даму қаупін ұлғайтады.
Дигиталистік гликозидтер: жүректің жиырылу жиілігінің төмендетеді, атриовентрикулярлы өткізгіштік уақытын ұзартады.
Қабынуға қарсы стероидты емес препараттар (ҚҚСП): ҚҚСП бисопрололдың гипотензиялық әсерін төмендетуі мүмкін.
β-симпатомиметиктер (мысалы,изопреналин, добутамин):бисопрололмен біріктірілімі екі препараттың да әсерін төмендетуі мүмкін.
Симпатомиметиктер, белсендіретін және β- және α-адренорецепторлар (мысалы, норэпинефрин, эпинефрин): бисопрололмен біріктірілімі осы препараттардың қантамырларды тарылтатын әсерін α-адренорецепторлар арқылы ашылып, артериялық қысымның жоғарылауына және Шарко синдромының өршуіне әкелуі мүмкін. Мұндай өзара әрекеттесулер селективті емес бета-блокаторлармен көбірек болуы ықтимал.
Гипертензияға қарсы дәрілік заттармен, сондай-ақ артериялық қысымды төмендетуі мүмкін басқа препараттармен (мысалы, үшциклді антидепрессанттар, барбитураттар, фенотиазиндер) бір мезгілде қолдану артериялықгипотензияның даму қаупін ұлғайтады.
Қолдануы таразылануы керек біріктірілімдер
Мефлоквин: брадикардияның даму қаупін арттырады.
Моноаминоксидаза тежегіштері (MAO-B тежегіштерін қоспағанда): бета-блокаторлардың гипотензиялық әсерін, сондай-ақ гипертониялық криз қаупін күшейтеді.
Айрықша нұсқаулар
Жүрек функциясының тұрақты созылмалы жеткіліксіздігін бисопрололмен емдеуді титрлеудің арнайы фазасын жүргізуден бастау қажет.
Бисопрололмен емдеуді, әсіресе жүректің ишемиялық ауруы барпациенттерде, егер керісіншесі көрсетілмесе, кенеттен тоқтатпаған жөн, өйткені бұл жүрек қызметінің уақытша нашарлауына әкеп соғуы мүмкін.
Бисопрололмен емдеуге кірісу және оны тоқтату үнемі мониторинг жасауды қажет етеді.
Қазіргі таңда келесі аурулары бар және патологиялық жай-күйдегі пациенттерде жүрек функциясының жеткіліксіздігінбисопрололмен емдеудің жеткілікті емдік тәжірибесі жоқ:
· инсулинге тәуелді қант диабеті (I тип)
· бүйрек функциясының ауыр бұзылулары
· бауыр функциясының ауыр бұзылулары
· рестриктивті кардиомиопатия
· жүректің туа біткен кемістігі
· жүректің жүре пайда болған гемодинамикалық тұрғыдан маңызды клапандық кемістігі
· 3ай ішіндегі миокард инфарктісі.
Бисопрололды мыналарда пациенттерге сақтықпен қолданған жөн:
- бронхтың түйілуінде (бронх демікпесі, тыныс жолдарының обструкциялық аурулары);
- қанда глюкоза деңгейі едәуір ауытқитын қант диабетінде: тахикардия, жүрек қағуын сезіну немесе қатты терлеу сияқты гипогликемия симптомдары бүркемеленуі мүмкін;
- қатаң диетада;
- десенсибилизациялайтын ем жалғасқанда. Басқа дабета-блокаторлар сияқты, бисопролол аллергендерге сезімталдықты және анафилаксиялық реакциялардың айқындылығын арттыруы мүмкін. Эпинефринмен емдеу күтілетін емдік әсерді әрдайым қамтамасыз ете бермейді.
- AV блокаданың I дәрежесінде;
- Принцметал стенокардиясында;
- шеткері артериялардың окклюзиялық ауруында (әсіресе емнің бас кезінде симптомдардың өршуі орын алуы мүмкін).
Жалпы анестезияға ұшыраған пациенттерде бета-блокада индукциялану барысындааритмиялардың және миокард ишемиясының пайда болу жиілігін азайтады. Қазіргі таңда операцияға дейін бета-блокаторлармен демеуші ем жүргізу ұсынылады. Анестезиолог басқа дәрілік заттармен потенциалды өзара әрекеттесу себебінен брадиаритмияға, рефлекторлы тахикардияның аттенуациясына және қанның жоғалуының орнын толтыру қабілетінің нашарлауына әкеп соғуы мүмкін бета-блокада жөнінде хабардар болуы тиіс. Қажет болғанда, операциялық араласым алдында бета-блокаторалармен емдеуді тоқтатуды біртіндеп жүзеге асырған және анестезиядан шамамен 48 сағат бұрын аяқтаған жөн.
Бисопрололды верапамил немесе дилтиазем типті кальций антагонистерімен бірге, аритмияға қарсы І класқа жататын препараттармен бірге, сондай-ақ гипертензияға қарсы орталық әсері бар препараттармен біріктіріп қолдану әдетте ұсынылмайды.
Кардиоселективті (бета1) бета-блокаторлар, селективті емес бета-блокаторлармен салыстырғанда өкпе функциясына азырақ әсер етуі мүмкін болса да, басқа бета-блокаторлар сияқты олар тыныс жолдарының обструкциялық аурулары бар пациенттерге, егер оларды пайдаланудың орынды себептері болмаса, қолданылмауы тиіс. Егер осындай себептер бар болса, бисопролол сақтықпен пайдаланылуы мүмкін. Тыныс жолдарының обструкциялық аурулары бар пациенттерде бисопрололмен емдеуді ең төмен ықтимал дозадан бастаған және жаңа симптомдардың (мысалы, ентігу, дене жүктемесін көтере алмаушылық, жөтел) пайда болуына қатысты мұқият мониторинг жүргізген жөн. Бронх демікпесінде немесе симптомдарды туындатуы мүмкін өкпенің обструкциялық ауруларында бір мезгілде бронхтың кеңейтетін препараттарды тағайындау керек. Демікпесі бар пациенттерде тыныс жолдарының кедергісі ұлғаюы мүмкін, сондықтан бета2-стимуляторлардың дозасын арттыру қажет. Псориазы бар немесе анамнезінде псориазы бар пациенттер бета-блокаторларды (мысалы, бисопрололды) тек пайдасы мен қаупін мұқият салыстырғаннан кейін ғана қабылдауы тиіс.
Феохромоцитомасы бар пациенттерде бисопролол бұның алдында альфа-рецепторлармен блокада болған жағдайда ғана тағайындалуы мүмкін.
Бисопрололмен емдеу тиреотоксикоз симптомдарын бүркемелеуі мүмкін.
Басқа да бета-блокаторлар сияқты, бисопролол аллергендерге сезімталдықты ұлғайтуы және анафилаксиялық реакциялардың айқындылығын арттыруы мүмкін.
Жүктілік және лактация кезеңі
Жүктілік
Бисопрололдың фармакологиялық әсерлері бар, олар жүктіліктің барысында және/немесе шаранаға/жаңа туған нәрестеге зиянды әсерін тигізуі мүмкін.Әдетте бета-адреноблокаторлар плацентарлықперфузияны төмендетеді, ол шарананың өсуінің баяулауына, шарананың жатыр ішінде өлуіне, түсік тастауға немесе мезгілінен бұрын босануға әкеп соғады. Шаранада және жаңа туған нәрестеде жағымсыз реакциялар (гипогликемия, брадикардиясияқты) пайда болуы мүмкін. Егер бета-адреноблокаторлармен емдеу қажет болса, бета1-селективті адреноблокаторларды қолданған дұрыс.
Бисопрололды жүктілік кезінде аса қажет болмаған жағдайда қолданбаған жөн.Егер бисопрололмен емдеу қажет деп саналса, жатырлық-плацентарлық қан ағынын және шарананың өсуін бақылау керек. Жүктілікке немесе шаранаға зиянды әсер еткен жағдайда баламалы емді қарастырған жөн.Жаңа туған нәрестенің жай-күйін мұқият бақылау керек. Гипогликемия және брадикардия симптомдары, әдеттегідей, алғашқы 3 күн ішінде күтіледі.
Емшек емізу
Осыпрепараттың емшек сүтіне бөлініп шығатыны-шықпайтыны белгісіз. Сондықтан бисопрололмен емдеу кезінде емшек емізу ұсынылмайды.
Артық дозалануы
Бүгінгі күні артериялық гипертензияданжәне/немесебрадикардия және/немесе гипотензия белгілері бар жүректің ишемиялық ауруынан зардап шегіп жүрген пациенттерде бисопрололмен артық дозаланудың (ең жоғары доза: 2000 мг) бірнеше жағдайлары белгілі; барлық пациенттер айығып кетті. Бисопрололдың бір реттік жоғары дозасына сезімталдықтың үлкен жекелей айырмашылықтары бар, мұндайда жүрек функциясының жеткіліксіздігі бар пациенттерде жоғары сезімталдықтың мүмкін болуы көбірек. Сондықтан осы пациенттерді емдеуде дозаны міндетті түрде «Дозалануы» бөлімінде берілген сызбаға сәйкес біртіндеп арттыра бастау керек.
Симптомдары: артық дозаланған кезде (мысалы, тәуліктік 7,5 мг дозаның орнына 15 мг дозада) атриовентрикулярлы блокаданың үшінші дәрежесі, брадикардия және бас айналу байқалды. Әдеттегідей, бета- блокаторлармен артық дозаланғанда күтілетін өте жиі біліністер брадикардия, артериялық гипотензия, бронхтың түйілуі, жүрек функциясының жедел жеткіліксіздігі және гипогликемия болып табылады.
Емі: артық дозаланған кезде бисопрололмен емдеуді тоқтату және демеуші және симптоматикалық емді қолдану керек. Деректердің шектеулі саны бисопрололдың диализ жәрдемімен мүлдем шығарылмайтындығынкөрсетеді. Күтілетін фармакологиялық әсерінің және басқа бета-блокаторлар үшін нұсқаулар негізінде, егер клиникалық тұрғыдан айғақталған болса, жалпы сипаттағы келесі шаралар жүргізілуі мүмкін.
Брадикардияда: атропинді вена ішіне енгізу. Керекті әсер жоқ болған жағдайда изопреналинді немесе оң хронотроптық қасиеттері бар басқа препаратты сақтықпен енгізуге болады. Кейбір жағдайларда трансвенозды кардиостимулятор құрылғысы қажет болуы мүмкін.
Артериялық гипотензияда: сұйықтықты және қантамырларды тарылтатын препараттарды енгізген жөн. Глюкагонды вена ішіне енгізу тиімді болуы мүмкін.
Атриовентрикулярлы блокадада (екінші және үшінші дәрежесі): пациенттердің жағдайын мұқият бақылаған және изопреналин инфузиясын немесе трансвенозды кардиостимулятор құрылғысын қолданған жөн.
Жүрек функциясының жеткіліксіздігі нашарлағанда:диуретиктерді, инотроптық препараттарды, вазодилататорларды вена ішіне енгізу.
Бронхтың түйілуінде: изопреналин, бета2-симпатомиметиктер және/немесе аминофиллин сияқты бронходилататорларды тағайындау.
Гипогликемияда: глюкозаны вена ішіне енгізу.
Шығарылу түрі және қаптамасы
Поливинилхлоридті үлбірден және алюминий фольгадан жасалған пішінді ұяшықты қаптамада 10 таблеткадан.
Пішінді ұяшықты 3 қаптама қолдану жөнінде мемлекеттік және орыс тілдеріндегі нұсқаулықпен бірге картон қорапшаға салынған.
Сақтау шарттары
30°С-ден аспайтын температурада сақтау керек.
Балалардың қолы жетпейтін жерде сақтау керек!
Сақтау мерзімі
2 жыл
Жарамдылық мерзімі өткеннен кейін қолдануға болмайды
Дәріханалардан босатылу шарттары
Рецепт арқылы