Милурит, 150, таблетки №30, пачка из картона
Торговое название
Милурит®
Международное непатентованное название
Аллопуринол
Лекарственная форма
Таблетки 150 мг, 200 мг
Состав
Одна таблетка содержит
активное вещество - аллопуринол 150 мг, 200 мг
вспомогательные вещества: целлюлоза микрокристаллическая, натрия карбоксиметилкрахмал (тип А), желатин, магния стеарат, кремния диоксид коллоидный безводный.
Описание
Овальные таблетки белого или серовато-белого цвета, с риской на одной и с гравировкой стилизованной буквы Е и числа 353 на другой стороне, без или почти без запаха (для дозировки 150 мг).
Овальные таблетки белого или серовато-белого цвета, с риской „SNAP” на одной и с гравировкой стилизованной буквы Е и числа 354 на другой стороне, без или почти без запаха (для дозировки 200 мг).
Фармакотерапевтическая группа
Костно-мышечная система. Противоподагрические препараты. Препараты угнетающие образования мочевой кислоты. Аллопуринол.
Код АТХ M04AA01
Фармакологические свойства
Фармакокинетика
Всасывание
Аллопуринол активен при пероральном применении. Он быстро всасывается из верхних отделов желудочно-кишечного тракта. Аллопуринол определяется в плазме крови через 30-60 минут после приема внутрь. Биодоступность аллопуринола варьирует от 67% до 90%. Максимальная концентрация аллопуринола и его метаболита - оксипуринола - достигаются в плазме крови соответственно через 1,5 и 3-5 ч после приема. Затем концентрация аллопуринола быстро снижается. Спустя 6 часов после приема, в плазме крови определяется лишь следовая концентрация препарата. Уровень оксипуринола в плазме крови снижается значительно медленнее.
Распределение
Аллопуринол почти не связывается с белками плазмы крови, поэтому изменения уровня связывания с белками не должны оказывать значительного влияния на клиренс препарата. Кажущийся объем распределения аллопуринола составляет около 1,6 л/кг, что говорит о достаточно выраженном поглощении препарата тканями. Содержание аллопуринола в различных тканях организма не изучено, однако весьма вероятно, что аллопуринол и оксипуринол в максимальной концентрации накапливаются в печени и слизистой оболочке кишечника, где регистрируется высокая активность ксантиноксидазы.
Биотрансформация
Основным метаболитом аллопуринола является оксипуринол. К другим метаболитам аллопуринола относятся аллопуринол-рибозид и оксипуринол-7-рибозид.
Выведение
Около 20% принятой дозы выводится через кишечник в неизмененном виде в течение 48-72 часов. Под действием ксантиноксидазы и альдегидоксидазы аллопуринол метаболизируется с образованием оксипуринола, что является основным путем выведения аллопуринола. Около 10% суточной дозы экскретируется клубочковым аппаратом почек в виде неизмененного аллопуринола. Период полувыведения аллопуринола в плазме составляет 0,5 – 1,5 часа.
Оксипуринол - не столь мощный ингибитор ксантиноксидазы, по сравнению с аллопуринолом, однако его период полувыведения значительно больше, от 13 до 30 часов. Благодаря этим свойствам, после приема разовой суточной дозы аллопуринола эффективное подавление активности ксантиноксидазы поддерживается в течение 24 часов. У пациентов с нормальной функцией почек содержание оксипуринола в плазме крови медленно увеличивается вплоть до достижения равновесной концентрации. После приема аллопуринола в дозе 300 мг в сутки, концентрация аллопуринола в плазме крови, как правило, составляет 5-10 мг/л. Оксипуринол выводится почками в неизмененном виде, однако в связи с канальцевой реабсорбцией он обладает длительным периодом полувыведения. Период полувыведения аллопуринола составляет 1-2 часа, тогда как период полувыведения оксипуринола варьирует от 13,6 до 29 часов. Такие значительные различия, вероятно, связаны с различиями в структуре исследований и/или клиренсе креатинина у пациентов.
Особые группы пациентов
Пациенты с нарушением функции почек
У пациентов с нарушением функции почек выведение аллопуринола и оксипуринола может значительно замедляться, что при длительной терапии приводит к росту концентрации этих соединений в плазме крови. У пациентов с нарушением функции почек и клиренсом креатинина 10-20 мл/мин, после долговременной терапии аллопуринолом в дозе 300 мг в сутки концентрация оксипуринола в плазме крови составляла приблизительно 30 мг/л. Такая концентрация оксипуринола может определяться у пациентов с нормальной функцией почек на фоне терапии аллопуринолом в дозе 600 мг в сутки. Следовательно, при лечении пациентов с нарушением функции почек дозу препарата Милурит необходимо снижать.
Пациенты пожилого возраста
У пациентов пожилого возраста значительные изменения фармакокинетических свойств аллопуринола маловероятны. Исключение составляют пациенты с сопутствующей патологией почек.
Фармакодинамика
Аллопуринол, а также его основной активный метаболит - оксипуринол, ингибируют ксантиноксидазу - фермент, обеспечивающий преобразование гипоксантина в ксантин, и ксантина в мочевую кислоту. Аллопуринол уменьшает концентрацию мочевой кислоты, как в плазме крови, так и в моче. Помимо подавления катаболизма пуринов у некоторых (но не у всех) пациентов с гиперурикемией, большое количество ксантина и гипоксантина становится доступно для повторного образования пуриновых оснований, что приводит к угнетению биосинтеза пуринов de novo по механизму обратной связи, опосредованному угнетением фермента гипоксантин-гуанин фосфорибозил-трансферазы. Другие метаболиты аллопуринола – аллопуринол-рибозид и оксипуринол-7 рибозид.
Показания к применению
Взрослые:
- все виды гиперурикемии, которые невозможно контролировать диетой, в том числе вторичная гиперурикемия различного происхождения, и клинические осложнения гиперурикемии, в частности, выраженная подагра, уратная нефропатия, а также растворение и предупреждение образования кристаллов мочевой кислоты (почечных камней)
- лечение рецидивирующих, смешанных кристаллов кальция оксалата,
сопровождающихся гиперурикемией, если употребление различных жидкостей, соблюдение диеты и подобные меры не имеют эффекта.
Дети и подростки:
- вторичная гиперурикемия различного происхождения
- вызванная мочевой кислотой нефропатия при лечении лейкоза
- врожденная ферментная недостаточность, синдром Леша- Найхана (полная или частичная недостаточность гипоксантин – гуанин -фосфорибозилтрансферазы) и недостаточность аденин-фосфорибозил-трансферазы.
Способ применения и дозы
Препарат применяют строго по назначению врача!
Таблетки для приема внутрь. Милурит следует принимать один раз в день после еды. Аллопуринол обычно хорошо переносится, особенно при приеме после еды. При суточных дозах, превышающих 300 мг, у пациентов могут возникнуть жалобы со стороны желудочно-кишечного тракта, поэтому такие дозы необходимо делить на несколько приемов.
Взрослые
Для снижения риска развития побочных эффектов лечение следует начинать с начальной дозы 100 мг один раз в сутки.
При необходимости, если уровень мочевой кислоты в сыворотке крови снижается недостаточно, начальную дозу постепенно повышают. Особую осторожность следует проявлять, если функция почек понижена.
При подборе дозы препарата рекомендуется использовать следующие режимы дозирования:
- 100-200 мг в сутки при легком течении заболевания
- 300-600 мг в сутки при среднетяжелом течении
- 700-900 мг в сутки при тяжелом течении.
Если при расчете дозы необходимо исходить из массы тела пациента, то доза препарата Милурит должна составлять от 2 до 10 мг/кг/сутки.
Дети и подростки младше 15 лет
Рекомендуемая доза 10-20 мг/кг/сутки. Максимальная суточная доза - 400 мг, разделенная на три приема.
Аллопуринол редко применяется в детской терапии при злокачественных онкологических заболеваниях (особенно лейкемии) и некоторых ферментативных нарушениях (например, синдром Леша-Найхана).
Пациенты пожилого возраста
При отсутствии конкретных данных следует применять минимальные эффективные дозы, обеспечивающие достаточное снижение концентрации мочевой кислоты в сыворотке крови. Особое внимание необходимо уделить рекомендациям по подбору дозы препарата для пациентов с нарушенной функцией почек и некоторых других состояний.
Нарушения функции почек
Поскольку аллопуринол и его метаболиты выводятся из организма почками, нарушение функции почек может приводить к задержке действующего вещества и его метаболитов в организме с последующим удлинением периода полувыведения этих соединений из плазмы крови.
Следующая схема может служить ориентиром для коррекции дозы при недостаточности функции почек:
|
Клиренс креатинина |
Суточная доза |
|
>20 мл/мин |
Нормальная доза |
|
10-20 мл/мин |
100-200 мг/сут |
|
<10 мл/мин |
100 мг/сут или удлинение интервалов дозирования |
При тяжелой почечной недостаточности Милурит рекомендуется применять в дозе, не превышающей 100 мг в сутки, или использовать разовые дозы по 100 мг с интервалом более одного дня.
Если есть возможность контролировать концентрацию оксипуринола в плазме крови, то дозу препарата Милурит следует подобрать таким образом, чтобы уровень оксипуринола в плазме крови был ниже 100 мкмоль/л (15,2 мг/л).
Аллопуринол и его метаболиты удаляются из организма при гемодиализе. Если сеансы гемодиализа проводятся 2-3 раза в неделю, то целесообразно определить необходимость перехода на альтернативный режим терапии – прием 300-400 мг аллопуринола сразу после завершения сеанса гемодиализа (между сеансами гемодиализа препарат не принимается).
У пациентов с нарушениями функции почек одновременное применение Милурит с тиазидными диуретиками требует особой осторожности. При этом аллопуринол следует применять в самой низкой эффективной дозе при тщательном мониторировании функции почек.
Нарушения функции печени
При нарушении функции печени дозу препарата необходимо снизить. На раннем этапе терапии рекомендуется осуществлять мониторинг лабораторных показателей функции печени.
Состояния, сопровождающиеся усилением обмена солей мочевой кислоты (например, опухолевые заболевания, синдром Леша-Найхана)
Перед началом терапии цитотоксическими препаратами рекомендуется выполнить коррекцию существующей гиперурикемии и (или) гиперурикозурии с помощью аллопуринола. Большое значение имеет адекватная гидратация, способствующая поддержанию оптимального диуреза, а также ощелачивание мочи, благодаря которому увеличивается растворимость мочевой кислоты и ее солей. Доза аллопуринола должна быть близка к нижней границе рекомендованного диапазона доз.
Если нарушение функции почек обусловлено развитием острой мочекислой нефропатии или другой почечной патологии, то лечение следует продолжать в соответствии с рекомендациями, представленными в разделе «Нарушения функции почек».
Описанные меры могут уменьшить риск накопления ксантина и/или мочевой кислоты, осложняющего течение болезни.
Рекомендации по мониторингу
Для установления оптимальной дозы препарата необходимо периодически оценивать концентрацию солей мочевой кислоты в сыворотке крови, а также уровень мочевой кислоты и уратов в моче.
Рекомендации по подбору дозы при реакциях со стороны кожи
В случае появления реакций со стороны кожи применение аллопуринола необходимо немедленно прекратить. При возвращении в нормальное состояние после реакций слабой степени тяжести применение аллопуринола может быть возобновлено в низкой дозе (такой как 50 мг/сут) после тщательного учета рисков. После этого дозу можно постепенно увеличить при наблюдении за появлением реакций со стороны кожи и иных возможных нежелательных явлений. Если сыпь появляется вновь, применение аллопуринола следует прекратить окончательно, учитывая возможность появления более тяжелых реакций гиперчувствительности.
Побочные действия
Отсутствуют современные клинические данные для определения частоты развития побочных эффектов. Их частота может варьировать в зависимости от дозы и от того, назначался ли препарат как монотерапия или в комбинации с другими препаратами.
Приведенные ниже категории частоты, присвоенные нежелательным реакциям на лекарственный препарат, являются оценочными: по большинству реакций пригодных данных для расчета частоты не имеется. Нежелательные реакции на лекарственный препарат, выявленные при пострегистрационном наблюдении, признаны редкими или очень редкими.
При классификации явлений по частоте использованы следующие обозначения:
Очень частые явления (≥1/10), частые (≥1/100 до <1/10), нечастые (≥1/1 000 до <1/100), редкие (≥1/10 000 до <1/1 000), очень редкие (<1/10 000), неизвестно (невозможно оценить на основании имеющихся данных)
Часто
- сыпь
- повышение уровня тиреотропного гормона (ТТГ)9
Нечасто
- гиперчувствительность2
- рвота4, тошнота4, диарея
- отклонения функциональных проб печени5
Редко
- гепатит (включая некроз печени и гранулематозный гепатит)5
- синдром Стивенса–Джонсона / токсический эпидермальный некролиз6
- мочекаменная болезнь
Очень редко
- фурункул
- агранулоцитоз1, апластическая анемия1, тромбоцитопения1, гранулоцитоз,
лейкопения, лейкоцитоз, эозинофилия и истинная эритроцитарная
аплазия
- ангиоиммунобластная Т-клеточная лимфома3
- сахарный диабет, гиперлипидемия
- депрессия
- кома, паралич, атаксия, периферическая нейропатия, парестезия,
сонливость, головная боль, извращение вкуса (дисгевзия)
- катаракта, нарушение зрения, макулопатия
- головокружение с ощущением вращения (вертиго)
- стенокардия, брадикардия
- артериальная гипертензия
- кровавая рвота, стеаторея, стоматит, изменение ритма дефекации
- ангионевротический отек7, медикаментозная сыпь, выпадение волос,
изменение цвета волос, анафилактические реакции
- мышечная боль
- гематурия, азотемия
- мужское бесплодие, эректильная дисфункция, гинекомастия
- отеки, чувство общего недомогания, астения, повышенная температура
тела8
Неизвестно
- боль в животе
1Очень редко поступали сообщения о тромбоцитопении, агранулоцитозе и апластической анемии, в особенности у лиц с нарушениями функции почек и/или печени, что подчеркивает необходимость проявления особой осторожности у этих групп пациентов.
2Тяжелые реакции гиперчувствительности, включая кожные реакции с отслойкой эпидермиса, лихорадкой, лимфаденопатией, артралгией и (или) эозинофилией (в том числе синдром Стивенса-Джонсона (ССД) и токсический эпидермальный некролиз (ТЭН)). Сопутствующий васкулит или реакции со стороны ткани могут иметь различные проявления, включая гепатит, поражение почек, острый холангит, ксантиновые конкременты и, в очень редких случаях, судороги. Очень редко наблюдалось развитие анафилактического шока. При развитии тяжелых нежелательных реакций прием аллопуринола необходимо немедленнопрекратить и не возобновлять.
При отсроченной мультиорганной гиперчувствительности (известной как синдром лекарственной гиперчувствительности /DRESS/) могут развиваться следующие симптомы в различных комбинациях: лихорадка, кожная сыпь, васкулит, лимфаденопатия, псевдолимфома, артралгия, лейкопения, эозинофилия, гепато-спленомегалия, изменение результатов печеночных функциональных тестов, синдром исчезающих желчных протоков (разрушение или исчезновение внутрипеченочных желчных протоков). Могут быть нарушения и со стороны других органов (например, печени, легких, почек, поджелудочной железы, миокарда и толстой кишки). При развитии таких реакций в любой период лечения, прием аллопуринола следуетнемедленно отменить и никогда не возобновлять. Нельзя повторно назначать препарат Милурит пациентам с синдромом гиперчувствительности и ССД/ТЭН. Кортикостероиды могут применяться для лечения кожных реакций при гиперчувствительности.
Генерализованные реакции гиперчувствительности развивались у пациентов с нарушенной функцией почек и (или) печени, в особенности в случаях с летальным исходом.
3Ангиоиммунобластную Т-клеточную лимфому очень редко диагностировали после биопсии лимфоузлов по поводу генерализованной лимфаденопатии. Ангиоиммунобластная лимфаденопатия носит обратимый характер и регрессирует после прекращения терапии аллопуринолом.
4В ранее проведенных клинических исследованиях наблюдалась тошнота и рвота, однако более поздние наблюдения подтвердили, что эти реакции не являются клинически значимыми и их мoжно избежать, назначая Милурит после еды.
5Нарушения функции печени могут развиваться без явных признаков генерализованной гиперчувствительности
6У пациентов, принимающих аллопуринол, наиболее распространены нежелательные реакции со стороны кожи. На фоне терапии препаратом эти реакции могут развиваться в любое время. Кожные реакции могут проявляться зудом, макулопапулезными и чешуйчатыми высыпаниями. В других случаях может развиться пурпура. В редких случаях наблюдается эксфолиативное поражение кожи (ССД/ТЭН). При развитии подобных реакций терапию аллопуринолом необходимо немедленно прекратить. Если реакция со стороны кожи носит легкий характер, то после исчезновения этих изменений можно возобновить прием аллопуринола в меньшей дозе (например, 50 мг в сутки). Впоследствии дозу можно постепенно увеличить.
Было показано, что аллель HLA-B*5801 связана с риском развития зависимого от аллопуринола синдрома гиперчувствительности и ССД/ТЭН. Если реакция со стороны кожи возникает повторно, применение аллопуринола следует немедленно и окончательно прекратить, учитывая возможность развития более тяжелой гиперчувствительности. Если наличие ССД/ТЭН или других серьезных реакций гиперчувствительности не может быть исключено, НЕ СЛЕДУЕТ возобновлять применение аллопуринола, вследствие возможности развития тяжелой или даже летальной реакции. Основой для принятия решения служит наличие клинического диагноза ССД/ТЭН. Если такие реакции развиваются в любой момент времени в ходе лечения, применение аллопуринола необходимо немедленно и окончательно прекратить.
7 Описано развитие ангионевротического отека в сочетании с признаками и симптомами более генерализованной реакции гиперчувствительности, а также и без их наличия.
8Описано развитие лихорадки в сочетании с признаками и симптомами более генерализованной реакции гиперчувствительности, а также и без их наличия.
9 Повышение уровня ТТГ, наблюдавшееся в соответствующих исследованиях, не влияло на уровень Т4 и не указывало на появление субклинического гипотиреоза.
Сообщения о предполагаемых побочных реакциях
Предоставление данных о предполагаемых побочных реакциях препарата является очень важным моментом, позволяющим осуществлять непрерывный мониторинг соотношения риск/польза лекарственного средства. Медицинским работникам следует предоставлять информацию о любых предполагаемых неблагоприятных реакциях по указанным в конце инструкции контактам, а также через национальную систему сбора информации.
Противопоказания
- повышенная чувствительность к действующим веществам или любому из вспомогательных веществ препарата
- беременность и период лактации
Лекарственные взаимодействия
6-меркаптопурин и азатиоприн
Азатиоприн метаболизируется с образованием 6-меркаптопурина, который инактивируется ферментом ксантиноксидазой. В случаях, когда терапия 6-меркаптопурином или азатиоприном сочетается с препаратом Милурит, пациентам следует назначать только одну четверть от обычной дозы 6-меркаптопурина или азатиоприна, поскольку угнетение активности ксантиноксидазы увеличивает продолжительность действия этих соединений.
Видарабин (аденина арабинозид)
При одновременном применении с препаратом Милурит период полувыведения видарабина увеличивается. При одновременном применении этих препаратов необходимо соблюдать особую настороженность в отношении усиленных токсических эффектов терапии.
Салицилаты и урикозурические средства
Основным активным метаболитом аллопуринола является оксипуринол, который выводится почками аналогично солям мочевой кислоты. Поэтому, лекарственные препараты с урикозурической активностью, такие как пробенецид или высокие дозы салицилатов, могут усиливать выведение оксипуринола. В свою очередь, усиленное выведение оксипуринола сопровождается уменьшением терапевтической активности аллопуринола, однако значимость этого вида взаимодействия необходимо оценивать индивидуально в каждом случае.
Хлорпропамид
При одновременном применении препарата Милурит и хлорпропамида, у пациентов с нарушенной функцией почек увеличивается риск развития длительной гипогликемии, поскольку на этапе канальцевой экскреции аллопуринол и хлорпропамид конкурируют между собой.
Антикоагулянты производные кумарина
При одновременном применении с аллопуринолом наблюдалось усиление эффектов варфарина и других антикоагулянтов производных кумарина. В связи с этим, необходимо тщательно контролировать состояние пациентов, получающих сопутствующую терапию этими препаратами.
Фенитоин
Аллопуринол способен подавлять окисление фенитоина в печени, однако клиническая значимость этого взаимодействия не установлена.
Теофиллин
Известно, что аллопуринол угнетает метаболизм теофиллина. Подобное взаимодействие можно объяснить участием ксантиноксидазы в процессе биотрансформации теофиллина в организме человека. Концентрацию теофиллина в сыворотке крови необходимо контролировать в начале сопутствующей терапии аллопуринолом, а также при увеличении дозы последнего.
Ампициллин и амоксициллин
У пациентов, одновременно получавших ампициллин или амоксициллин и аллопуринол, регистрировалась повышенная частота развития реакций со стороны кожи, по сравнению с пациентами, которые не получали подобную сопутствующую терапию. Причина этого вида лекарственного взаимодействия еще не установлена. Тем не менее, пациентам, получающим аллопуринол, вместо ампициллина и амоксициллина рекомендуется назначать другие антибактериальные препараты.
Цитотоксические лекарственные средства (циклофосфамид, доксорубицин, блеомицин, прокарбазин, мехлорэтамин)
При одновременном применении аллопуринола с цитостатическими препаратами (такими как циклофосфамид, доксорубицин, блеомицин, прокарбазин, алкил галогениды) дискразии крови развиваются более часто, чем при применении этих лекарственных средств по отдельности.
Следует регулярно проводить подсчет количества кровяных клеток.
У пациентов с опухолевыми заболеваниями (кроме лейкемии) и получающих аллопуринол, наблюдалось усиленное подавление деятельности костного мозга циклофосфамидом и другими цитотоксическими препаратами. Тем не менее, согласно результатам контролируемых исследований, с участием пациентов, принимающих циклофосфамид, доксорубицин, блеомицин, прокарбазин и (или) мехлорэтамин (хлорметина гидрохлорид), сопутствующая терапия аллопуринолом не усиливала токсическое влияние этих цитотоксических препаратов.
Циклоспорин
Согласно некоторым сообщениям, концентрация циклоспорина в плазме крови может увеличиваться на фоне сопутствующей терапии аллопуринолом. При одновременном применении этих препаратов необходимо учитывать возможность усиления токсичности циклоспорина.
Алюминия гидроксид
При одновременном применении аллопуринола с алюминия гидроксидом эффект аллопуринола может снизиться. Между приемом обоих препаратов необходимо сделать перерыв, по крайней мере, в 3 часа.
Диданозин
У здоровых добровольцев и ВИЧ-инфицированных пациентов, получающих диданозин, на фоне сопутствующей терапии аллопуринолом (300 мг в сутки) наблюдалось увеличение Cmax (максимальная концентрация препарата в плазме крови) и AUC (площадь под кривой концентрация-время) диданозина приблизительно в 2 раза. Период полувыведения диданозина при этом не изменялся. Как правило, одновременное применение этих лекарственных препаратов не рекомендуется. Если сопутствующая терапия неизбежна, может потребоваться снижение дозы диданозина и тщательное наблюдение за состоянием пациента.
Ингибиторы АПФ
Одновременное применение АПФ с аллопуринолом сопровождается повышенным риском развития лейкопении, таким образом, эти препараты следует комбинировать с осторожностью.
Было описано возрастание риска гиперчувствительности при одновременном применении аллопуринола с ингибиторами АПФ, в особенности, при нарушениях функции почек.
Одновременное применение аллопуринола с каптоприлом может повышать риск реакций со стороны кожи, в особенности, при хронической почечной недостаточности.
Диуретики
Сообщалось о взаимодействии между аллопуринолом и фуросемидом, приводившем к повышению содержания уратов в сыворотке крови и плазменного оксипуринола.
Имеются сообщения о повышении риска развития реакций гиперчувствительности при одновременном применении аллопуринола с диуретиками, особенно с тиазидами и у пациентов с нарушением функции почек.
Особые указания
Синдром гиперчувствительности, синдром Стивенса–Джонсона (ССД) и токсический эпидермальный некролиз (ТЭН)
Манифестация реакций гиперчувствительности к аллопуринолу может быть самой различной, включая макулопапулезную экзантему, синдром лекарственной гиперчувствительности (DRESS) и ССД/ТЭН. Эти реакции являются клиническим диагнозом и их клинические проявления служат основой для принятия соответствующих решений. Терапию препаратом Милурит следует немедленно прекратить при появлении кожной сыпи или других проявлений реакции гиперчувствительности. Нельзя возобновлять терапию у пациентов с синдромом гиперчувствительности и ССД/ТЭН. Кортикостероиды могут применяться для лечения кожных реакций при гиперчувствительности.
Аллель HLA-B*5801
Было установлено, что присутствие аллеля HLA-B*5801 является фактором риска развития вызванных аллопуринолом ССД/ТЭН, (и, возможно, других реакций гиперчувствительности), на что указывают результаты ретроспективного фармакогенетического исследования типа случай-контроль в популяции китайцев Хань, тайванцев, корейцев, японцев и европейцев. Частота присутствия аллеля HLA-B*5801 может достигать 20 % в популяции китайцев Хань, 8-15% у тайцев, около 12% в корейской популяции, и 1-2% у японцев, и у лиц европейского происхождения.
Следует рассмотреть целесообразность проведения скрининга по аллели HLA-B*5801 перед началом лечения аллопуринолом у подгрупп пациентов с известным высоким распространением аллели HLA-B*5801. Хронические заболевания почек могут дополнительно повысить этот риск у таких пациентов. Если возможность генотипирования у пациентов китайцев народности Хань, тайцев или корейцев отсутствует, то аллопуринол следует назначать только, если польза лечения превосходит возможный повышенный риск. Применение генотипирования для принятия решений о терапии аллопуринолом в других группах пациентов не исследовалось.
Если известно, что пациент является носителем аллеля HLA-B*5801 (в особенности у китайцев народности Хань, тайцев, корейцев) не следует начинать терапию аллопуринолом, за исключением случаев, когда отсутствуют другие возможные адекватные варианты лечения.
Требуется особая настороженность относительно признаков синдрома гиперчувствительности или ССД/ТЭН, и пациенты должны быть информированы о необходимости немедленного прекращения лечения аллопуринолом при первом появлении симптомов.
Хроническое нарушение функции почек
Пациенты с хроническим нарушением функции почек, одновременно принимающие диуретики, особенно тиазиды, имеет больший риск развития реакций гиперчувствительности, связанных с приемом аллопуринола, в том числе и ССД/ТЭН.
Следует очень тщательно следить за развитием синдрома гиперчувстивтельности или ССД/ТЭН. Пациентов следует информировать, что при первом появлении таких симптомов, лечение следует немедленно и навсегда отменить
При лечении пациентов с нарушенной функцией почек или печени
Дозу аллопуринола необходимо снизить. У пациентов, получающих лечение по поводу артериальной гипертензии или сердечной недостаточности (например, пациенты, принимающие диуретики или ингибиторы АПФ), может наблюдаться сопутствующее нарушение функции почек, поэтому аллопуринол в этой группе пациентов следует использовать с осторожностью.
Бессимптомная гиперурикемия
Сама по себе бессимптомная гиперурикемия не является показанием к применению аллопуринола. В таких случаях улучшение состояния пациентов может быть достигнуто благодаря изменениям в диете и приеме жидкости наряду с устранением основной причины гиперурикемии.
Острый приступ подагры
Не следует начинать применение аллопуринола до полного купирования острого приступа подагры, поскольку этим можно спровоцировать дополнительное обострение заболевания.
Аналогично терапии урикозурическими средствами, начало лечения аллопуринолом также может спровоцировать острый приступ подагрического артрита. Для того чтобы избежать этого осложнения, рекомендуется проводить профилактическую терапию соответствующими противовоспалительными препаратами или колхицином в течение по меньшей мере одного месяца до назначения аллопуринола. Подробные сведения о рекомендованных дозах, предостережениях и мерах предосторожности можно найти в соответствующей литературе.
Если острый приступ подагры развивается на фоне терапии аллопуринолом, то прием препарата следует продолжить в той же дозе, а для лечения приступа необходимо назначить подходящее нестероидное противовоспалительное средство.
Азатиоприн или 6-меркаптопурин
Аллопуринол не следует назначать пациентам, получающим лечение азатиоприном или 6-меркаптопурином, если доза этих препаратов не снижена до 25% от первоначально назначенной дозы.
Отложения ксантина
В случаях, когда образование уратов значительно усилено (например, злокачественная опухоль и соответствующая противоопухолевая терапия, синдром Леша-Найхана), абсолютная концентрация ксантина в моче в редких случаях может достигать уровней, способствующих накоплению ксантина в тканях мочевых путей. Вероятность накопления ксантина в тканях можно свести к минимуму благодаря адекватной гидратации, которая обеспечивает оптимальное разведение мочи.
Влияние на уратные камни в почках
Адекватная терапия аллопуринолом может приводить к растворению крупных конкрементов из мочевой кислоты, однако, вероятность вклинения этих конкрементов в мочеточники невелика.
При лечении подагрического поражения почек и уратных камней суточный объем выделяемой мочи должен составлять не менее 2 литров, и значение рН мочи должно находиться в диапазоне 6,4-6,8.
Гемохроматоз
Основной эффект аллопуринола при лечении подагры состоит в подавлении активности фермента ксантиноксидазы. Ксантиноксидаза может участвовать в уменьшении содержания и выведении железа, депонируемого в печени. Исследования, демонстрирующие безопасность терапии аллопуринолом у пациентов с гемохроматозом, отсутствуют. Пациентам с гемохроматозом, а также их кровным родственникам аллопуринол следует назначать с осторожностью.
Нарушения функции щитовидной железы
Повышенные значения ТТГ (тиреотропного гормона) (>5,5 мкМЕ/мл) наблюдались у пациентов, получавших аллопуринол в течение длительного времени (5,8%) в рамках продолжительного открытого дополнительного клинического исследования.
Беременность и период лактации
Данных по безопасности терапии аллопуринолом в период беременности недостаточно, хотя этот препарат широко применялся в течение долгих лет без явных неблагоприятных последствий.
Во время беременности принимать Милурит нельзя, за исключением тех случаев, когда не существует менее опасного альтернативного лечения и заболевание составляет больший риск для матери и плода, чем прием препарата.
Согласно существующим сообщениям, аллопуринол и оксипуринол выделяются с грудным молоком. У женщин, принимающих аллопуринол в дозе 300 мг/сутки, концентрация аллопуринола и оксипуринола в грудном молоке достигала, соответственно, 1,4 мг/л и 53,7 мг/л. Тем не менее, сведения о влиянии аллопуринола и его метаболитов на младенцев, пребывающих на грудном вскармливании, отсутствуют. Таким образом, препарат Милурит таблетки не рекомендуется в период грудного вскармливания.
Особенности влияния лекарственного средства на способность управления транспортными средствами и потенциально опасными механизмами
На фоне терапии аллопуринолом наблюдалось развитие таких нежелательных реакций, как сонливость, головокружение с ощущением вращения (вертиго) и атаксия, которые могут повлиять на способность управления транспортными средствами и потенциально опасными механизмами. Пациенты, принимающие препарат Милурит, не должны управлять транспортными средствами и механизмами до тех пор, пока они не будут уверены в том, что аллопуринол не оказывает неблагоприятного влияния на эти способности.
Передозировка
Имеется сообщение о приеме 22.5 г аллопуринола без развития побочных эффектов.
Симптомы: тошнота, рвота, диарея, головокружение наблюдались у пациента, принявшего 20 г аллопуринола. Выздоровление наступило после общей поддерживающей терапии.
Тяжелая передозировка может привести к значительному угнетению активности ксантиноксидазы. Сам по себе этот эффект не должен сопровождаться нежелательными реакциями. Исключение составляет влияние на сопутствующую терапию, в особенности на лечение 6-меркаптопурином и (или) азатиоприном.
Лечение: Специфический антидот неизвестен. Адекватная гидратация, поддерживающая оптимальный диурез, способствует выведению аллопуринола и его производных с мочой. При наличии клинических показаний показан гемодиализ.
Форма выпуска и упаковка
По 30, 40, 50, 60, 70, 80, 90, 100 или 120 таблеток во флаконе из коричневого стекла укупоренные крышкой из полиэтилена с контролем первого вскрытия и снабженной амортизатором-гармошкой.
По 1 флакону в картонную пачку вместе с инструкцией по медицинскому применению на казахском и русском языках.
Условия хранения
Хранить при температуре не выше 30 °С
Хранить в недоступном для детей месте!
Срок хранения
5 лет
Не применять по истечении срока годности.
Условия отпуска из аптек
По рецепту
Саудалық атауы
Милурит®
Халықаралық патенттелмеген атауы
Аллопуринол
Дәрілік түрі
150 мг, 200 мг таблеткалар
Құрамы
Бір таблетканың құрамында
белсенді зат - аллопуринол 150 мг, 200 мг
қосымша заттар: микрокристалды целлюлоза, натрий карбоксиметилкрахмалы (А типі) желатин, магний стеараты, сусыз коллоидты кремнийдің қостотығы.
Сипаттамасы
Ақ немесе сұрғылт-ақ түсті, бір жағында сызығы және екінші жағында ойылып жазылған Е әрпі мен 353 саны бар, иіссіз немесе иіссіз дерлік, сопақша таблеткалар (150 мг доза үшін).
Ақ немесе сұрғылт-ақ түсті, бір жағында „SNAP” сызығы және екінші жағында ойылып жазылған Е әрпі мен 354 саны бар, иіссіз немесе иіссіз дерлік, сопақша таблеткалар (200 мг доза үшін).
Фармакотерапиялық тобы
Сүйек-бұлшықет жүйесі.Подаграға қарсы препараттар. Несеп қышқылы түзілуін бәсеңдететін препараттар. Аллопуринол.
АТХ кодыM04AA01
Фармакологиялық қасиеттері
Фармакокинетикасы
Сіңуі
Аллопуринол пероральді қабылдағанда белсенді. Ол асқазан-ішек жолының жоғары бөлімдерінен жылдам сіңеді. Аллопуринол қан плазмасында ішке қабылдағаннан кейін 30-60 минуттан соң анықталады. Аллопуринолдың биожетімділігі 67%-дан 90%-ға дейін ауытқиды. Аллопуринол және оның метаболиті – оксипуринолдың қан плазмасындағы ең жоғары концентрациясына қабылдағаннан кейін сәйкесінше 1,5 және 3-5 сағатта жетеді. Содан кейін аллопуринолдың концентрациясы жылдам төмендейді. Қабылдағаннан кейін 6 сағаттан соң қан плазмасындапрепараттың тек іздік концентрациясы анықталады. Оксипуринолдың қан плазмасындағы деңгейі айтарлықтай баяу төмендейді.
Таралуы
Аллопуринол қан плазмасы ақуыздарымен байланыспайды деуге болады, сондықтан ақуыздармен байланысу деңгейінің өзгеруі препарат клиренсіне айтарлықтай әсер етпеуі керек. Аллопуринолдың болжамды таралу көлемі 1,6 л/кг жуықты құрайды, ол препараттың тіндермен жеткілікті жақсы сіңірілуін білдіреді. Аллопуринолдың организмнің әртүрлі тіндеріндегі мөлшері зерттелген жоқ, әйтсе де аллопуринол мен оксипуринолдың ең жоғары концентрациясы бауырда және ішектің шырышты қабығында жинақталады, ол жерде ксантиноксидазаның жоғары белсенділігі тіркеледі.
Биотрансформациясы
Аллопуринолдың негізгі метаболиті оксипуринол болып табылады. Аллопуринолдың басқа метаболиттеріне аллопуринол-рибозид және оксипуринол-7-рибозид жатады.
Шығарылуы
Қабылданған дозасының 20%-ы ішек арқылы өзгеріссіз күйінде 48-72 сағат ішінде шығарылады. Аллопуринол ксантиноксидаза және альдегидоксидазаның әсерімен оксипуринол түзіп метаболизденеді, ол аллопуринолдың шығарылуының негізгі жолы болып табылады. Тәуліктік дозаның 10% жуығы өзгермеген аллопуринол түрінде бүйректің шумақтық сүзіліс аппаратымен экскрецияланады. Аллопуринолдың плазмадағы жартылай шығарылу кезеңі 0,5 – 1,5 сағат құрайды.
Оксипуринол аллопуринолмен салыстырғанда ксантиноксидазаның күшті тежегіші емес, әйтсе де оның жартылай шығарылу кезеңі айтарлықтай жоғары, 13-тен 30 сағатқа дейін. Осы қасиеттерінің арқасында, аллопуринолдың бір реттік тәуліктік дозасын қабылдағаннан кейін ксантиноксидаза белсенділігінің тиімді бәсеңдеуі 24 сағат ішінде демеліп тұрады. Қалыпты бүйрек функциясында қан плазмасындағы оксипуринол баяу тепе-тең концентрациясына жеткенше жоғарылады. Аллопуринолды тәулігіне 300 мг дозада қабылдаудан кейін, аллопуринолдың қан плазмасындағы концентрациясы әдетте 5-10 мг/л құрайды. Оксипуринол өзгермеген түрінде бүйрекпен шығарылады, әйтсе де өзекшелік реабсорбцияға байланысты ол ұзақ жартылай шығарылу кезеңіне ие. Аллопуринолдың жартылай шығарылу кезеңі 1-2 сағатты құрайды, ал оксипуринолдың жартылай шығарылу кезеңі 13,6-дан 29 сағатқа дейін ауытқиды. Осындай айтарлықтай айырмашылықтар зерттеу құрылымындағы және/немесе пациенттердің креатинин клиренсіндегі айырмашылықтармен байланысты болуы ықтимал.
Пациенттердің айрықша топтары
Бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттер
Бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерде аллопуринол мен оксипуринолдың шығарылуы айтарлықтай баяулауы мүмкін, ол ұзақ уақыт емдегенде осы қосылыстардың қан плазмасындағы концентрациясының өсуіне әкеледі. Бүйрек функциясының бұзылуы бар және креатинин клиренсі 10-20 мл/мин пациенттерде тәулігіне 300 мг дозада аллопуринолмен ұзақ уақыт емдегеннен кейін оксипуринолдың қан плазмасындағы концентрациясы шамамен 30 мг/л құрайды. Оксипуринолдың осындай концентрациясы тәулігіне 600 мг дозада аллопуринолмен емдеу аясында бүйрек функциясы қалыпты пациенттерде анықталуы мүмкін. Яғни, бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерді емдеуде Милурит препаратының дозасын төмендету керек.
Егде жастағы пациенттер
Егде жастағы пациенттерде аллопуринолдың фармакокинетикалық қасиеттерінің айтарлықтай өзгеруі екіталай. Қатар жүретін бүйрек патологиясы бар пациенттерді қоспағанда.
Фармакодинамикасы
Аллопуринол, сондай-ақ оның негізгі белсенді метаболиті - оксипуринол, гипоксантинның ксантинге, және ксантиннің несеп қышқылына айналуын қамтамасыз ететін фермент - ксантиноксидазаны тежейді. Аллопуринол несеп қышқылының қан плазмасындағы, сондай-ақ несептегі концентрациясын азайтады. Гиперурикемиясы бар кейбір пациенттерде (бірақ барлығында емес) пуриндер катаболизмінің бәсеңдеуінен басқа, ксантин мен гипоксантиннің көп мөлшері пуриндік негіздер қайта түзілуі үшін қолжетімді болады, ол гипоксантин-гуанин фосфорибозил-трансфераза ферментінің бәсеңдеуі арқылы кері байланыс механизмі бойынша пуриндердің de novoбиосинтезінің бәсеңдеуіне әкеледі. Аллопуринолдың басқа метаболиттері – аллопуринол-рибозид және оксипуринол-7 рибозид.
Қолданылуы
Ересектер:
– гиперурикемияның диетамен бақылауда ұстау мүмкін емес барлық түрлерінде, соның ішінде, шығу тегі әртүрлі салдарлы гиперурикемияда, және гиперурикемияның клиникалық асқынуларында, атап айтқанда, айқын подаграда, ураттық нефропатияда, сондай-ақ, несеп қышқылы кристалдарын еріту және несеп қышқылы (бүйрек тастарының) түзілуінің алдын алу үшін
– егер түрлі сұйықтықтарды қолдану, диета ұстау және сол сияқты шаралардың әсері болмаса, гиперурикемиямен қатар жүретін қайталанатын, аралас кальций оксалаты кристалдарын емдеу үшін
Балаларда және жасөспірімдерде:
– шығу тегі әртүрлі, салдарлы гиперурикемияда
– лейкозды емдеуде несеп қышқылынан туындаған нефропатияда
- туа біткен фермент жеткіліксіздігінде, Леш-Найхан синдромында (гипоксантин – гуанин - фосфорибозилтрансферазаның толық немесе ішінара жеткіліксіздігі) және аденин-фосфорибозилтрансфераза жеткіліксіздігінде.
Қолдану тәсілі және дозалары
Препаратты қатаң түрде дәрігердің тағайындауымен қолдану керек!
Ішке қабылдауға арналған таблеткалар. Милуритті күніне бір рет тамақтан кейін қабылдау керек. Аллопуринолдың әдетте жағымдылығы жақсы, әсіресе тамақтан кейін қабылдағанда. 300 мг асатын тәуліктік дозаларда пациенттерде асқазан-ішек жолы тарапынан шағымдар пайда болуы мүмкін, сондықтан осындай дозаларды бірнеше қабылдауға бөлу керек.
Ересектер
Жағымсыз әсерлердің даму қаупін төмендету үшін емді тәулігіне бір рет 100 мг бастапқы дозадан бастау керек.
Қажет болса, егер қан сарысуындағы несеп қышқылының деңгейі жеткіліксіз төмендесе, бастапқы дозасын біртіндеп арттырады. Егер бүйрек функциясы төмен болса, ерекше сақтық таныту керек.
Препарат дозасын таңдағанда келесі дозалау режимін қолдану ұсынылады:
- аурудың жеңіл ағымында тәулігіне 100-200 мг
- орташа ауыр ағымында тәулігіне 300-600 мг
- ауыр ағымында тәулігіне 700-900 мг.
Егер дозаны есептеуде пациенттің дене салмағына қарау керек болса, онда Милурит препаратының дозасы тәулігіне 2-ден 10 мг/кг дейінді құрауы керек.
Балалар мен 15 жасқа толмаған жасөспірімдер
Ұсынылатын дозасы тәулігіне 10-20 мг/кг. Ең жоғары тәуліктік дозасы – үш қабылдауға бөлінген 400 мг.
Аллопуринол қатерлі онкологиялық ауруларда (әсіресе лейкемия) және кейбір ферменттік бұзылуларда (мысалы, Леш-Найхан синдромы) балаларды емдеу үшін сирек қолданылады.
Егде жастағы пациенттер
Нақты деректер болмаған жағдайда несеп қышқылының қан сарысуындағы концентрациясының айтарлықтай төмендеуін қамтамасыз ететін ең төмен тиімді доза қабылдау керек.
Бүйрек функциясының бұзылуы және кейбір басқа да жағдайларда пациенттер үшін препарат дозасын таңдаудағы ұсыныстарға айрықша назар аудару керек.
Бүйрек функциясының бұзылулары
Аллопуринол мен оның метаболиттері организмнен бүйрекпен шығарылатын болғандықтан, бүйрек функциясының бұзылуы әсер етуші зат пен оның метаболиттерінің кейіннен осы қосылыстардың қан плазмасынан жартылай шығарылу кезеңінің ұзаруымен организмде іркілуіне әкелуі мүмкін.
Келесі кесте бүйрек функциясының жеткіліксіздігі кезінде дозасын түзету үшін бағдар қызметін атқаруы мүмкін:
|
Креатинин клиренсі |
Тәуліктік дозасы |
|
>20 мл/мин |
Қалыпты дозасы |
|
10-20 мл/мин |
Тәулігіне 100-200 мг |
|
<10 мл/мин |
Тәулігіне 100 мг немесе дозалау аралықтарын ұзарту |
Ауыр бүйрек жеткіліксіздігінде Милуритті тәулігіне 100 мг аспайтын дозада қабылдау немесе бір күннен асатын аралықта 100 мг-ден бір реттік дозасын қолдану ұсынылады.
Егер оксипуринолдың қан плазмасындағы концентрациясын бақылауға мүмкіндік болса, онда Милурит препаратының дозасын оксипуринолдың қан плазмасындағы деңгейі 100 мкмоль/л (15,2 мг/л) төмен болатындай таңдау керек.
Аллопуринол мен оның метаболиттері организмненгемодиализ арқылы шығарылады. Егер гемодиализ сеанстары аптасына 2-3 рет жүргізілсе, онда емнің баламалы режиміне көшу қажеттілігін анықтау керек – 300-400 мг аллопуринолпрепаратын гемодиализ сеансы аяқталғаннан кейін бірден қабылдау керек (гемодиализ сеанстарының арасында препаратты қабылдамайды).
Бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерде Милуритті тиазидтік диуретиктермен бір мезгілде қолдану ерекше сақтықты талап етеді. Бұл жағдайда аллопуринолды бүйрек функциясын мұқият мониторингілеумен ең төмен тиімді дозада қолдану керек.
Бауыр функциясының бұзылулары
Бауыр функциясының бұзылуында препараттың дозасын төмендету қажет. Емнің бастапқы кезеңінде бауыр функциясының зертханалық көрсеткіштерін мониторингілеуді жүзеге асыру ұсынылады.
Несеп қышқылы тұздарының алмасуының күшеюімен қатар жүретін жағдайлар (мысалы, ісік аурулары, Леш- Найхан синдромы)
Цитоуытты препараттармен емді бастар алдында осыған дейін болған гиперурикемия және (немесе) гиперурикозурияны аллопуринолдың көмегімен түзету ұсынылады. Нәтижесінде несеп қышқылы және оның тұздарының ерігіштігі артатын, оңтайлы диурезді демеуге, сондай-ақ несепті сілтілендіруге ықпал ететін баламалы гидратацияның маңызы зор.
Аллопуринолдың дозасы ұсынылған дозалары ауқымының төменгі шегіне жуық болуы тиіс.
Егер бүйрек функциясының бұзылуы жедел несепқышқылды нефропатиялар немесе басқа бүйрек патологиясының дамуымен өзара байланысты болса, онда емді «Бүйрек функциясының бұзылулары» бөлімінде көрсетілген ұсынымдарға сай жалғастыру керек.
Аталған шаралар аурудың ағымын асқындыратын ксантин және/немесе несеп қышқылының жинақталу қаупін азайтуы мүмкін.
Мониторингілеуге қатысты ұсынымдар
Препараттың оңтайлы дозасын анықтау үшін, қан сарысуындағы несеп қышқылы тұздары концентрациясын, сондай-ақ несептегі несеп қышқылы мен ураттардың деңгейін мезгіл-мезгіл анықтап отыру қажет.
Тері тарапынан болған реакциялар кезінде дозасын таңдау жөніндегі ұсынымдар
Тері тарапынан реакциялар пайда болған жағдайда, аллопуринолды қолдануды дереу тоқтату қажет. Ауырлық дәрежесі әлсіз реакциядан кейін қалыпты жағдайға келген кезде, аллопуринолды қолдануды төмен дозасында (тәулігіне 50 мг сияқты), қауіптерін мұқият талқылаудан кейін қайта бастауға болады. Бұдан кейін тері тарапынан реакциялардың және басқа да ықтимал жағымсыз құбылыстардың пайда болуын қадағалай отырып, дозасын біртіндеп арттыруға болады. Егер бөртпе қайта пайда болса, аса жоғары сезімталдықтың ауырырақ реакцияларының пайда болуы мүмкіндігін ескеріп, аллопуринолды қолдануды түбегейлі тоқтату керек.
Жағымсыз әсерлері
Жағымсыз әсерлерінің даму жиілігін анықтауға арналған заманауи клиникалық деректер жоқ. Олардың жиілігі дозаға тәуелді және препарат монотерапиятүрінде немесе басқа препараттармен біріктіріліп тағайындалуына байланысты ауытқып отыруы мүмкін. Дәрілік препаратқа білінетін жағымсыз реакцияларға тиесілі, төменде келтірілген жиілік санаттары бағалауға арналған болып табылады: реакциялардың көпшілігі бойынша жиілігін есептеу үшін жарамды мәліметтер жоқ. Тіркеуден кейінгі қадағалау кезінде анықталған, дәрілік препаратқа жағымсыз реакциялар сирек немесе өте сирек деп танылған.
Құбылыстарды жиілігі бойынша жіктеген кезде мынадай белгілемелер пайдаланылды:
Өте жиі құбылыстар (≥1/10), жиі (≥1/100 -<1/10 дейін), жиі емес (≥1/1 000 - <1/100 дейін), сирек (≥1/10 000 - <1/1 000 дейін), өте сирек (<1/10 000), белгісіз (қолда бар деректер негізінде баға беру мүмкін емес)
Жиі
- бөртпе
- тиреотропты гормон (ТТГ) деңгейінің жоғарылауы9
Жиі емес
- аса жоғары сезімталдық2
- құсу4, жүрек айнуы4, диарея
- бауыр функционалдық сынамаларының ауытқулары5
Сирек
- гепатит (бауыр некрозын және гранулематозды гепатитті қоса)5
- Стивенс-Джонсон синдромы/уытты эпидермалық некролиз6
- несептас ауруы
Өте сирек
- шиқан
- агранулоцитоз1, апластикалықанемия1, тромбоцитопения1, гранулоцитоз,
лейкопения, лейкоцитоз, эозинофилия және айқын эритроцитарлық аплазия
- ангиоиммунобластты Т-жасушалы лимфома3
- қант диабеті, гиперлипидемия
- депрессия
- кома, салдану,атаксия, шеткері нейропатия, парестезия, ұйқышылдық, бас ауыруы, дәм сезудің бұрмалануы (дисгевзия)
- катаракта, көрудің бұзылуы, макулопатия
- теңселу сезімімен бас айналуы (вертиго)
- стенокардия, брадикардия
- артериялық гипертензия
- қан аралас құсу, стеаторея, стоматит, дефекация ырғағының өзгеруі
- ангионевроздық ісіну7, дәрі-дәрмектік бөрту, шаштың түсуі, шаш түсінің өзгеруі, анафилаксиялық реакциялар
- бұлшықет ауыруы
- гематурия, азотемия
- ерлердің белсіздігі, эректильді дисфункция, гинекомастия
- ісінулер, жалпы дімкәстік сезімі, астения, дене температурасының жоғарылауы8
Белгісіз
- іштің ауыруы
1. Өте сирек, әсіресе, бүйрек және/немесе бауыр функциясының бұзылуы бар тұлғаларда тромбоцитопения, агранулоцитоз және апластикалық анемия туралы хабарлар түсті, ол осы топтағы пациенттерде ерекше сақ болу керектігін білдіреді.
2. Эпидермистің ажырауымен тері реакциясын, қызба, лимфаденопатия, артралгия және (немесе) эозинофилияны (оның ішінде Стивенс-Джонсон синдромы (СДС) және уытты эпидермалық некролиз (УЭН)) қоса, аса жоғары сезімталдықтың ауыр реакциялары. Гепатит, бүйректің зақымдануы, жедел холангит, ксантинді конкременттер және өте сирек жағдайларда құрысуларды қоса, қатар жүретін васкулит немесе тін тарапынан реакциялар әртүрлі біліністерге ие болуы мүмкін. Өте сирек анафилаксиялық шоктың дамуы байқалды. Ауыр жағымсыз реакциялар дамыған жағдайда аллопуринол препаратын қабылдауды дереу тоқтату керек және жаңғыртуға болмайды.
Кейіннен болатын мультиорганды аса жоғары сезімталдықта (дәрілерге аса жоғары сезімталдық синдромы /DRESS/ ретінде белгілі) әртүрлі біріктірілімде келесі симптомдар дамуы мүмкін: қызба, тері бөртпесі, васкулит, лимфаденопатия, псевдолимфома, артралгия, лейкопения, эозинофилия, гепато-спленомегалия, бауырдың функционалдық тестілері нәтижесінің өзгеруі, жоғалып кететін өт арналарының синдромы (бауырішілік өт арналарының ыдырауы немесе жоғалуы). Басқа ағзалар тарапынан бұзылыстар (мысалы, бауыр, өкпе, бүйрек, ұйқы безі, миокард және тоқ ішек) болуы мүмкін. Осындай реакциялар дамыған жағдайда емнің кез келген кезеңінде, аллопуринол препаратын қабылдауды дереу тоқтату керек және ешқашан жаңғыртуға болмайды. Милурит препаратын аса жоғары сезімталдық синдромы және СДС/УЭН пациенттерге қайта тағайындауға болмайды. Кортикостероидтар аса жоғары сезімталдық реакциясында тері реакциясын емдеу үшін қолданылуы мүмкін. Аса жоғары сезімталдықтың жайылған реакциялары бүйрек және (немесе) бауыр функциясының бұзылуы бар пациенттерде, әсіресе өліммен аяқталған жағдайларда дамыған.
3. Ангиоиммунобласты Т-жасушалы лимфома жайылған лимфаденопатияға қатысты лимфотүйіндер биопсиясынан кейін өте сирек диагностикаланды. Ангиоиммунобластты лимфаденопатия қайтымды сипатқа ие және аллопуринолмен емді тоқтатқаннан кейін басылады.
4. Бұрын жүргізілген клиникалық зерттеулерде жүрек айнуы мен құсу байқалды, әйтсе де кейінгі бақылаулар осы реакциялардың клиникалық мәні жоғын және оларды Милурит препаратын астан кейін тағайындаумен сақтануға болатынын растады.
5. Бауыр функциясының бұзылулары жайылған аса жоғары сезімталдықтың айқын белгілерінсіз дамуы мүмкін
6. Аллопуринолды қабылдайтын пациенттерде тері тарапынан жағымсыз реакциялар кеңірек таралған. Препаратпен емдеу аясында осы реакциялар кез келген уақытта дамуы мүмкін. Тері реакциялары қышынумен, макулопапулалық және қабыршақты бөртумен білінуі мүмкін. Кейбір жағдайларда пурпура дамуы мүмкін. Сирек жағдайларда терінің эксфолиативті зақымдануы байқалады (СДС/УЭН). Осындай реакциялар дамығанда аллопуринолмен емді дереу тоқтату қажет.Егер тері тарапынан реакциялар жеңіл сипатта болса, онда осы өзгерістер жоғалғаннан кейін аллопуринолды төмен дозада қабылдауды (мысалы, тәулігіне 50 мг) жаңғыртуға болады. Кейіннен дозасын біртіндеп жоғарылатуға болады.
HLA-B*5801 аллелінің аллопуринолға тәуелді аса жоғары сезімталдық синдромы және СДС/УЭН дамуы қаупімен байланысты екені көрсетілді. Егер тері тарапынан реакция қайтадан туындаса, ауырырақ аса жоғары сезімталдықтың дамуы мүмкіндігін ескере отырып, аллопуринолды қолдануды дереу және біржола тоқтату керек. Егер СДС/УЭН немесе аса жоғары сезімталдықтың басқа күрделі реакцияларының болуы жоққа шығарылмаса, ауыр немесе тіпті, өлімге соқтыратын реакция дамуы мүмкіндігі салдарынан, аллопуринолды қолдануды ҚАЙТА БАСТАМАУ КЕРЕК. Шешім қабылдауға СДС/УЭН клиникалық диагнозының болуы негіз болады. Егер ондай реакциялар емдеу барысында кез келген сәтте дамыса, аллопуринолды қолдануды дереу және біржола тоқтату қажет.
7. Аса жоғары сезімталдықтың анағұрлым жайылған реакциясы белгілерімен және симптомдарымен бірлескен, сондай-ақ, оларсыз ангионевроздық ісіну дамығаны сипатталған.
8. Аса жоғары сезімталдықтың анағұрлым жайылған реакциясы белгілерімен және симптомдарымен бірлескен, сондай-ақ, оларсыз қызба дамығаны сипатталған.
9 . Сәйкесінше зерттеулерде байқалған ТТГ деңгейінің жоғарылауы, Т4 деңгейіне әсер еткен жоқ және субклиникалық гипотиреоздың пайда болуын көрсеткен жоқ.
Болжамды жағымсызреакциялары туралы хабарламалар
Препараттың болжамды жағымсыз реакциялары туралы мәліметтерді беру дәрілік заттың қаупі/пайдасы арақатынасына үздіксіз мониторинг жүргізуді жүзеге асыруға мүмкіндік беретін маңызды сәт болып табылады. Медицина қызметкерлері кез келген болжамды жағымсыз реакциялар туралы ақпаратты нұсқаулықтың соңында көрсетілген мекенжайларға, сондай-ақ, ұлттық ақпарат жинау жүйесі арқылы хабарлап отыруы керек.
Қолдануға болмайтын жағдайлар
– препараттың әсер етуші заттарына немесе қосымша заттарының кез келгеніне жоғары сезімталдық
– жүктілік және лактация кезеңі
Дәрілермен өзара әрекеттесуі
6-меркаптопурин мен азатиоприн
Азатиоприн 6-меркаптопурин түзілуімен метаболизденеді, ксантиноксидаза ферменті оның белсенділігін жояды. 6-меркаптопуринмен немесе азатиопринмен ем Милурит препаратымен бірге тағайындалған жағдайда, пациенттерге 6-меркаптопурин немесе азатиоприннің әдеттегі дозасының тек төрттен бірін тағайындау керек, өйткені ксантиноксидазаның белсенділігінің бәсеңдеуі осы қосылыстардың әсер ету ұзақтығын арттырады.
Видарабин (аденин арабинозид)
Милурит препаратымен бір мезгілде қолданғанда видарабиннің жартылай шығарылу кезеңі артады. Осы препараттарды бір мезгілде қолданғанда емнің күшті уытты әсеріне қатысты айрықша сақтық шараларын сақтау керек.
Салицилаттар және урикозуриялық дәрілер
Аллопуринолдың негізгі белсенді метаболиті бүйрекпен несеп қышқылының тұздарымен шығарылатын оксипуринол болып табылады.
Сондықтан пробенецид секілді урикозуриялық белсенділігі бар дәрілік препараттар немесе салицилаттардың жоғары дозалары оксипуринолдың шығарылуын күшейтуі мүмкін.
Өз кезегінде оксипуринолдың күшейтілген шығарылуы аллопуринолдың емдік әсерінің азаюымен қатар жүреді, әйтсе де өзара әрекеттесудің осы түрінің маңыздылығын әрбір жағдайда жекелей бағалау керек.
Хлорпропамид
Милурит препараты мен хлорпропамидті бір мезгілде қолданғанда бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерде ұзаққа созылатын гипогликемия қаупі артады, өйткені өзекшелік экскреция сатысында аллопуринол мен хлорпропамид өзара бәсекелеседі.
Кумарин туындылары антикоагулянттар
Аллопуринолмен бір мезгілде қолданғанда варфарин және кумарин туындыларының басқа антикоагулянттары әсерінің күшеюі байқалды. Осыған байланысты осы препараттармен қатар жүретін ем қабылдайтын пациенттердің жағдайын мұқият бақылау керек.
Фенитоин
Аллопуринол фенитоинның бауырдағы тотығуын басуға қабілетті, әйтсе де осы өзара әрекеттесудің клиникалық мәні анықталған жоқ.
Теофиллин
Аллопуринолдың теофиллиннің метаболизмін бәсеңдететіні белгілі.
Осы өзара әрекеттесуді теофиллиннің адам организмінде биотрансформациясы үдерісіне ксантиноксидазаның қатысуымен түсіндіруге болады. Теофиллиннің қан сарысуындағы концентрациясын аллопуринолмен қатар емдеудің басында, сондай-ақ соңғысының дозасы жоғарылауында бақылау керек.
Ампициллин және амоксициллин
Ампициллин немесе амоксициллин және аллопуринолды бір мезгілде қабылдаған пациенттерде осындай қатар жүретін ем қабылдаған пациенттермен салыстырғанда тері тарапынан реакцияның даму жиілігінің артуы тіркелді. Дәрілік өзара әрекеттесудің осы түрінің себебі әзірше анықталмаған. Әйтсе де, аллопуринол қабылдайтын пациенттерге ампициллин мен амоксициллиннің орнына басқа бактерияға қарсы препараттар тағайындау ұсынылады.
Цитоуытты дәрілік заттар (циклофосфамид, доксорубицин, блеомицин, прокарбазин, мехлорэтамин)
Аллопуринолды цитостатикалық препараттармен (циклофосфамид, доксорубицин, блеомицин, прокарбазин, алкил галогенидтер сияқты) бір мезгілде қолданғанда, аталған дәрілік заттарды жеке-дара қолданғандағыға қарағанда, қан дискразиясы жиірек дамиды.
Қан жасушаларының санын жүйелі түрде есептеп отыру керек.
Ісік аурулары (лейкемиядан басқа) бар және аллопуринолды қабылдайтын пациенттерде циклофосфамидтің және басқа цитоуытты препараттардың сүйек кемігі қызметін басуының күшеюі байқалды. Әйтсе де, бақыланатын зерттеулердің нәтижелеріне сәйкес, циклофосфамидті, доксорубицинді, блеомицинді, прокарбазинді және (немесе) мехлорэтаминді (хлорметин гидрохлориді) қабылдайтын пациенттердің қатысуымен, аллопуринолмен қатарлас емдеу осы цитоуытты препараттардың уытты әсерін күшейткен жоқ.
Циклоспорин
Кейбір хабарларға сәйкес, циклоспориннің қан плазмасындағы концентрациясыаллопуринолмен қатар емдеу аясында артуы мүмкін. Осы препараттарды бір мезгілде қолданғанда циклоспориннің уыттылығының күшею мүмкіндігін ескеру керек.
Алюминий гидроксиді
Аллопуринолды алюминий гидроксидімен бір мезгілде қолданғанда, аллопуринолдың әсері төмендеуі мүмкін. Екі препаратты қабылдау аясында кемінде 3 сағат үзіліс жасау қажет.
Диданозин
Дені сау еріктілер мен аллопуринолмен қатар емдеу аясында (тәулігіне 300 мг) диданозин қабылдайтын АИТВ-инфекциясы бар пациенттерде, диданозиннің Cmax (препараттың қан плазмасындағы ең жоғары концентрациясы) және AUC (концентрация-уақыт қисығы астындағы аудан) шамамен 2 есе жоғарылауы байқалды. Бұл кезде диданозиннің жартылай шығарылу кезеңі өзгермейді. Әдетте осы дәрілік препараттарды бір мезгілде қолдану ұсынылмайды. Егер қатар жүретін емсіз болмайтын болса, диданозиннің дозасын төмендету және пациенттің жағдайын мұқият бақылау қажет болуы мүмкін.
АӨФ тежегіштері
АӨФ аллопуринолмен бір мезгілде қолдану лейкопения даму қаупінің артуымен қатар жүреді, сондықтан бұл препараттарды сақтықпен біріктіру керек.
Аллопуринолды әсіресе, бүйрек функциясының бұзылулары кезінде АӨФ тежегіштерімен бір мезгілде қолданғанда, аса жоғары сезімталдық қаупінің артқаны сипатталған.
Аллопуринолды каптоприлмен бір мезгілде қолдану тері тарапынан болатын реакциялардың, әсіресе, бүйректің созылмалы жеткіліксіздігі қаупін арттырады.
Диуретиктер
Қан сарысуында ураттар мен плазма оксипуринолының жоғарылауына әкелетін аллопуринол мен фуросемид арасындағы өзара әрекеттесу туралы хабарланды.
Бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерде аллопуринолды әсіресе тиазидті диуретиктермен бір мезгілде қолданғанда аса жоғары сезімталдық реакциясының даму қаупінің артуы туралы хабарланды.
Айрықша нұсқаулар
Аса жоғары сезімталдық синдромы, Стивенс–Джонсон синдромы (СДС) және уытты эпидермалық некролиз (УЭН)
Аллопуринолға аса жоғары сезімталдық реакцияларының манифестациясы макулопапулалық экзантеманы, дәрілік аса жоғары сезімталдық синдромын (DRESS) және СДС/УЭН қоса, өте алуан түрлі болуы мүмкін. Бұл реакциялар клиникалық диагноз болып табылады және олардың клиникалық біліністері сәйкесінше шешімдер қабылдауға негіз болып табылады. Тері бөртпесі немесе аса жоғары сезімталдық реакциясының басқа көріністері жағдайында, Милурит препаратымен емді дереу тоқтату керек. Аса жоғары сезімталдық синдромы және СДС/УЭН бар пациенттерде емді қайта жаңғыртуға болмайды. Кортикостероидтарды аса жоғары сезімталдық кезінде тері реакцияларын емдеу үшін қолдануға болады.
HLA-B*5801 аллелі
HLA-B*5801 аллелдерінің болуы аллопуринолдан туындаған СДС/УЭН даму қаупінің факторы болып табылатыны (және, бәлкім, басқа аса жоғары сезімталдық реакцияларының) анықталған, оны Хань қытайлықтар, тайвандықтар, кореялықтар, жапондықтар және еуропалықтар популяциясындағы жағдай-бақылау типті ретроспективті фармакогенездік зерттеулер нәтижелері білдіреді.
HLA-B*5801 аллелінің болу жиілігі Хань қытайлықтар популяциясында 20 %-ға, тайлықтарда 8-15%, корей популяциясында 12%-ға және жапондықтар мен еуропалықтарда 1-2%-ға жетуі мүмкін.
HLA-B*5801 аллелінің таралуының жоғарылығы белгілі пациенттердің қосалқы топтарында аллопуринолмен емді бастағанға дейін HLA-B*5801 аллелі бойынша скрининг жүргізудің талапқа сай болатындығын қарастыру керек. Бүйректің созылмалы аурулары ондай пациенттердегі осы қауіпті қосымша жоғарылатуы мүмкін. Егер Хань қытайлық пациенттерде, тайлықтарда немесе кореялықтарда генотиптелу мүмкіндігі болмаса, онда аллопуринолды, егер емдеудің пайдасы ықтимал жоғары қауіптен асып түсетін болса ғана тағайындау керек. Пациенттердің басқа топтарында аллопуринолмен емдеу туралы шешім қабылдау үшін генотиптеудің қолданылуы зерттелмеген.
Егер пациенттің HLA-B*5801 аллелін тасымалдағыш (әсіресе, Хань қытайлықтары, тайлықтар, кореялықтар) болып табылатындығы белгілі болса, емдеудің талапқа сай басқа ықтимал нұсқалары болмаған жағдайлардан басқасында, аллопуринолмен емді тағайындамау керек.
Аса жоғары сезімталдық синдромының немесе СДС/УЭН белгілеріне қатысты аса сақтық таныту қажет, және пациенттер симптомдары алғаш пайда болғанда аллопуринолмен емдеуді дереу тоқтату қажеттілігінен хабардар болуы тиіс.
Бүйрек функциясының созылмалы бұзылуы
Бүйрек функциясының созылмалы бұзылуы бар, диуретиктерді, әсіресе тиазидтерді бір мезгілде қабылдап жүрген пациенттерде аллопуринолды қабылдаумен байланысты аса жоғары сезімталдық реакциясының, оның ішінде СДС/УЭН де дамуының қаупі жоғары.
Аса жоғары сезімталдық синдромын немесе СДС/УЭН дамуын аса мұқият қадағалау керек. Пациенттерге осындай симптомдар алғашқы пайда болғанда емді дереу және біржола тоқтату керектігін айту керек.
Бүйрек немесе бауыр функциясының бұзылуы бар пациенттерді емдеуде
Аллопуринолдың дозасын төмендету қажет. Артериялық гипертензия немесе жүрек жеткіліксіздігімен байланысты ем қабылдайтын пациенттерде (мысалы, диуретиктер немесе АӨФ тежегіштерін қабылдайтын пациенттер) бүйрек функциясының қатар жүретін бұзылуы байқалуы мүмкін, сондықтан пациенттердің осы тобында аллопуринолды сақтықпен қолдану керек.
Симптомсыз гиперурикемия
Симптомсыз гиперурикемия өз алдына жеке аллопуринол препаратын қолдануға көрсетілім болып табылмайды. Ондай жағдайларда пациенттердің жағдайының жақсаруына гиперурикемияның негізгі себебін қайтарумен қатар диетаны және сұйықтықтар қабылдауды өзгерту арқылы қол жеткізуге болады.
Подаграның жедел ұстамасы
Аллопуринолды қолдануды подаграның жедел ұстамасын толық қайтарғанша бастауға болмайды, өйткені ол аурудың қосымша асқынуына түрткі болуы мүмкін.
Урикозуриялық дәрілермен емдеудегі сияқты, аллопуринолмен емдеудің басталуы подагралық артриттің жедел ұстамасына түрткі болуы мүмкін. Осындай асқынуларды болдырмау үшін, аллопуринол тағайындағанға дейін кемінде бір ай бойы қабынуға қарсы сәйкес препараттармен немесе колхицинмен профилактикалық ем жүргізу ұсынылады.
Ұсынылған дозалар, сақтандырулар және сақтандыру шаралары туралы деректерді сәйкес әдебиеттен табуға болады.
Егер подаграның жедел ұстамасы аллопуринолмен емдеу аясында дамыса, онда препаратты қабылдауды сол дозада жалғастыру, ал ұстаманы емдеу үшін сәйкес келетін қабынуға қарсы стероидты емес дәріні тағайындау қажет.
Азатиоприн немесе 6-меркаптопурин
Егер азатиоприннің немесе 6-меркаптопуриннің дозасы бастапқысынан 25%-ға дейін төмендетілмесе, аллопуринолды аталған препараттармен ем қабылдап жүрген пациенттерге тағайындамау керек.
Ксантиннің жинақталуы
Ураттардың түзілуі айтарлықтай жоғарылаған жағдайда (мысалы, қатерлі ісік және сәйкес ісікке қарсы ем, Леш-Найхан синдромы), ксантиннің несептегі абсолютті концентрациясы сирек жағдайда ксантиннің несеп жолдарының тіндерінде жинақталуына ықпал ететін деңгейлерге жетуі мүмкін. Ксантиннің тіндерде жинақталу ықтималдығын талапқа сай гидратацияның арқасында азайтуға болады, ол несептің оңтайлы сұйылтылуын қамтамасыз етеді.
Бүйректегі уратты тастарға әсері
Аллопуринолмен талапқа сай емдеу несеп қышқылындағы ірі конкременттердің еруіне әкелуі мүмкін, алайда, ол конкременттердің несепағарға кептеліп қалу ықтималдығы аз.
Бүйректің подагралық зақымдануын және ураттық тастарды емдеуде, бөлінетін несептің тәуліктік көлемі кемінде 2 литрді құрауы тиіс, және несептегі рН мәні 6,4-6,8 ауқымында болуы тиіс.
Гемохроматоз
Аллопуринолдың подаграны емдеудегі негізгі әсері ксантиноксидаза ферменті белсенділігінің бәсеңдеуі болып табылады. Ксантиноксидаза бауырда жинақталған темірдің құрамының азаюына және шығарылуына қатысуы мүмкін. Гемохроматозы бар пациенттерде аллопуринолмен емдеудің қауіпсіздігін көрсететін зерттеулер жүргізілген жоқ. Гемохроматозы бар пациенттерге, сондай-ақ олардың қандас туыстарына аллопуринолды сақтықпен тағайындау керек.
Қалқанша без функциясының бұзылуы
ТТГ (тиреотропты гормон) мәндерінің жоғарылауы (>5,5 мХБ/мл) ұзаққа созылатын ашық қосымша клиникалық зерттеу аясында аллопуринолды ұзақ уақыт бойы қабылдаған пациенттерде (5,8%) байқалды.
Жүктілік және лактация кезеңі
Бұл препарат айқын жағымсыз әсерлерсіз көптеген жылдар бойы кеңінен қолданылғанмен, жүктілік кезінде аллопуринолмен емдеудің қауіпсіздігі туралы деректер жеткіліксіз.
Жүктілік кезінде препаратты қабылдаумен салыстырғанда, төндіретін қауіптілігі аздау баламалы ем жоқ болған және препаратты қабылдаумен салыстырғанда ауру анасы мен шарана үшін үлкен қауіп төндіретін жағдайларда болмаса, Милурит препаратын қолдануға болмайды.
Бар хабарларға сәйкес, аллопуринол мен оксипуринол емшек сүтімен бөлініп шығады. Аллопуринолды тәулігіне 300 мг дозада қабылдап жүрген әйелдерде аллопуринол мен оксипуринолдың емшек сүтіндегі концентрациясы, сәйкесінше, 1,4 мг/л және 53,7 мг/л жеткен. Әйтсе де, аллопуринол мен оның метаболиттерінің емшектегі сәбилерге әсері туралы деректер жоқ. Осылайша, Милурит препараты таблеткалары бала емізу кезінде ұсынылмайды.
Дәрілік заттың көлік құралдарыннемесе қауіптілігі зор механизмдерді басқару қабілетіне ықпал ету ерекшеліктері
Аллопуринолмен емдеу аясында көлік құралдарын және қауіптілігі зормеханизмдерді басқару қабілетіне ықпал етуі мүмкін ұйқышылдық, теңселу сезімімен бас айналуы(вертиго) және атаксиясекілді жағымсыз реакциялардың дамығаны байқалған.
Милурит препаратын қабылдап жүрген пациенттер, аллопуринолдың осы қабілеттерге жағымсыз әсер етпейтініне көз жеткізгенге дейін көлік құралдары мен механизмдерді басқармауы тиіс.
Артық дозалануы
22.5 г аллопуринолдың жағымсыз әсерлерінің дамуынсыз қабылданғаны туралы хабарлар бар.
Симптомдары: жүрек айнуы, құсу, диарея, бас айналу 20 г аллопуринол қабылдаған пациенттерде байқалды. Жалпы демеуші емнен кейін сауығып кетті.
Ауыр артық дозалануы ксантиноксидаза белсенділігінің айтарлықтай бәсеңдеуіне әкелуі мүмкін. Бұл әсері өз алдына жағымсыз реакциялармен қатар жүрмеуі тиіс. Қатарлас емге, әсіресе 6-меркаптопуринмен және (немесе) азатиопринмен емдеуге әсері бұған жатпайды.
Емі: Арнайы антидоты белгісіз. Оңтайлы диурезді демейтін талапқа сай гидратация аллопуринол мен оның туындыларының несеппен шығарылуына ықпал етеді. Клиникалық көрсетілімдері болғанда гемодиализ қолданылады.
Шығарылу түрі және қаптамасы
30, 40, 50, 60, 70, 80, 90, 100 немесе 120 таблеткадан полиэтиленнен жасалған, алғашқы ашылуы бақыланатын және қатпарлы амортизатормен жабдықталған қақпақпен тығындалған қоңыр шыныдан жасалған құтыда.
1 құтыдан медициналық қолдану жөніндегі қазақ және орыс тілдеріндегі нұсқаулықпен бірге картон қорапшаға салынған.
Сақтау шарттары
30 °С-ден аспайтын температурада сақтау керек
Балалардың қолы жетпейтін жерде сақтау керек!
Сақтау мерзімі
5 жыл
Жарамдылық мерзімі өткеннен кейін қолдануға болмайды.
Дәріханалардан босатылу шарттары
Рецепт арқылы