Лориста Н, 50 мг/12,5 мг, таблетки №84, пачка картонная
Торговое название
Лориста® Н
Международное непатентованное название
Нет
Лекарственная форма Таблетки, покрытые пленочной оболочкой, 50 мг /12,5 мг Состав
Одна таблетка содержит
активные вещества – лозартан калия 50,00 мг
гидрохлоротиазид 12,50 мг,
вспомогательные вещества: крахмал прежелатинизированный, целлюлоза микрокристаллическая, лактозы моногидрат, магния стеарат,
пленоночная оболочка: гипромеллоза, макрогол 4000, хинолиновый желтый (Е104), титана диоксид (Е171), тальк.
Описание
Таблетки овальной формы, со слегка двояковыпуклой поверхностью, покрытые пленочной оболочкой желтого цвета и риской на одной стороне
Фармакотерапевтическая группа
Препараты, влияющие на систему ренин-ангиотензин. Ангиотензинa II антагонисты в комбинации с диуретиками. Лозартан в комбинации с диуретиками.
Код АТX С09DA01
Фармакологические свойства
Фармакокинетика
Лозартан
Всасывание
После приёма внутрь лозартан хорошо всасывается из желудочно-кишечного тракта, подвергается значительному метаболизму при первом прохождении через печень, образуя активный метаболит с карбоксиловой кислотой, другие неактивные метаболиты. Системная биодоступность лозартана в таблетках составляет примерно 33 %. Средняя пиковая концентрация лозартана и его активного метаболита достигаются в течение 1 часа и 3-4 часов, соответственно. Клинически значимого воздействия лозартана на профиль концентрации плазмы при приеме препарата с пищей нет.
Распределение
Лозартан и его активный метаболит более чем на ≥ 99 % связываются с белками плазмы, преимущественно, с альбумином. Объем распределения лозартана равен 34 литрам. Лозартан очень плохо проникает через гематоэнцефалический барьер или не проникает вовсе.
Метаболизм
Примерно 14 % лозартана, вводимого внутривенно или перорально, трансформируется в его активный метаболит. Помимо активного метаболита формируются неактивные метаболиты, включая два основных метаболита, формируемых путем гидроксилирования бутиоловой боковой цепи и неосновного метаболита, N-2 тетразол глюкоринида.
Выведение
Плазменный клиренс лозартана и его активного метаболита составляет примерно 600 мл/мин и 50 мл/мин, соответственно. Почечный клиренс лозартана и его активного метаболита составляет около 74 мл/мин и 26 мл/мин, соответственно. При пероральном приеме лозартана около 4 % дозы выводится в неизменном виде, и около 6 % - в виде активного метаболита, с мочой. Фармакокинетика лозартана и его активного метаболита сходна с дозировками лозартана калия до 200 мг.
После приёма внутрь концентрации лозартана и его активного метаболита в плазме крови полиэкспоционально снижаются, конечный период полувыведения составляет примерно 2 часа и 6-9 часов, соответственно.
При приеме один раз в день в дозе 100 мг ни лозартан, ни его активный метаболит не аккумулируются в плазме в больших количествах.
Лозартан и его метаболиты выводятся с желчью и мочой.
Гидрохлоротиазид
Гидрохлоротиазид выделяется почками практически полностью (>95%) в неизмененном виде. 50–70% однократной дозы выводится в течение 24 ч.
Период полувыведения составляет 5–6 ч.
Гидрохлоротиазид проникает через плаценту, но не проникает через гематоэнцефалический барьер и выделяется с грудным молоком.
Специальные группы пациентов
Лозартан/гидрохлоротиазид
Концентрации лозартана и его активного метаболита в плазме и абсорбция гидрохлоротиазида у лиц пожилого возраста с артериальной гипертензией не отличаются значительным образом от лиц молодого возраста с таким же диагнозом.
Лозартан
После перорального применения у пациентов с легким и средним алкогольным циррозом печени, концентрации лозартана и его активного метаболита в плазме крови составили в 5 и 1,7 раз больше, чем у молодых добровольцев мужского пола. Ни лозартан ни его активный метаболит не выводятся гемодиализом.
Фармакодинамика
Лозартан/гидрохлоротиазид
Активные вещества препарата Лориста® Н оказывают аддитивное воздействие на снижение артериального давления, снижая давление более эффективно, чем каждый компонент по отдельности. Полагается, что данный эффект вызван благоприятным действием обоих компонентов. Более того, в результате своего диуретического эффекта, гидрохлоротиазид усиливает активность ренина плазмы, увеличивает секрецию альдостерона, снижает уровень калия в плазме крови и увеличивает уровни ангиотензина II. Применение лозартана блокирует все физиологически значимые воздействия ангиотензина II, и, посредством ингибирования альдостерона, может снизить потери калия, вызываемые диуретиками.
Лозартан оказывает легкое и преходящее урикозурическое действие. Гидрохлоротиазид вызывает умеренное увеличение мочевой кислоты; комбинация лозартана и гидрохлоротиазида имеет тенденцию смягчения гиперурикемии, вызываемой диуретиками.
Антигипертензивный эффект комбинации лозартан/гидрохлоротиазид поддерживается в течение 24 часов. При клинических исследованиях продолжительностью один год минимум, антигипертензивный эффект поддерживался посредством продолжительного лечения. Несмотря на значительное снижение артериального давления, применение комбинации лозартан /гидрохлоротиазид не показало клинически значимого воздействия на частоту сердечных сокращений. В клинических исследованиях после 12 недель лечения комбинацией лозартан/гидрохлоротиазид (50 мг/12,5 мг), минимальное диастолическое артериальное давление было снижено в среднем на уровень до 13,2 мм рт.ст. Комбинация лозартан/гидрохлоротиазид эффективна при снижении артериального давления независимо от пола, расового происхождения и возраста (у молодых (<65 лет) и у пожилых (≥65 лет)) пациентов при всех степенях гипертензии.
Лозартан
Лозартан является синтетическим пероральным антагонистом рецепторов ангиотензина II (тип АТ1). Ангиотензин II - сильнодействующее сосудосуживающее средство - является основным активным гормоном ренин-ангиотензиновой системы и важной детерминантой патофизиологии гипертензии. Ангиотензин II связывается с рецепторами АТ1, имеющимися во многих тканях (например, в гладкой мышце сосудов, надпочечной железе, почках и сердце) и вызывает несколько важных биологических действий, включая сужение кровеносных сосудов и высвобождение альдостерона. Ангиотензин II также стимулирует пролиферацию гладкомышечных клеток.
Лозартан селективно блокирует рецептор АТ1. В исследованиях in vitro и in vivo лозартан и его фармакологически активный карбонокислотный метаболит E-3174 блокируют все физиологически значимые эффекты ангиотензина II, независимо от источника или направления его синтеза.
Лозартан не имеет эффекта агониста и не блокирует рецепторы других гормонов или ионные каналы, важные для сердечно-сосудистой регуляции. Более того, лозартан не ингибирует ангиотензин-конвертирующий фермент (кининаза II), энзим, который разрушает брадикинин. Следовательно, отсутствует эффект увеличения неблагоприятных воздействий, связанных с брадикинином.
Во время применения лозартана устранение отрицательного эффекта ангиотензина II при секреции реннина приводит к усилению активности ренина плазмы (АРП). Усиление АРП приводит к увеличению ангиотензина II в плазме. Несмотря на такое увеличение, поддерживаются антигипертензивное действие и подавление концентрации альдостерона плазмы, что свидетельствует об эффективной блокаде рецепторов ангиотензина II. После прекращения приема лозартана АРП и показатели ангиотензина II снижаются в течение 3 дней до обычных показателей.
Лозартан и его основной активный метаболит имеют более высокую связь с рецептором АТ1, чем с рецептором АТ2. Активный метаболит от 10 до 40 раз активнее, чем лозартан, в пересчете на вес.
Оценка частоты возникновения кашля у пациентов, получающих лечение лозартаном, в сравнении с пациентами, получающими лечение ингибиторами АКФ показала, что частота возникновения кашля у пациентов, получающих лозартан/ гидрохлоротиазид была сходной и значительно меньшей, чем у пациентов, получающих лечение ингибиторами АКФ.
У гипертензивных пациентов (без диабета) с протеинурией применение лозартана калия значительно снижает протеинурию, фракционную экскрецию альбумина и IgG (иммуноглобулин класса G). Лозартан поддерживает уровень гломерулярной фильтрации и снижает фильтрационную фракцию. В целом, лозартан вызывает снижение мочевой кислоты в плазме крови (обычно <0.4 мг/дл), что является устойчивым в хронической терапии.
Лозартан не влияет на автономные рефлексы и не имеет поддерживающего эффекта норэпинефрина плазмы.
У пациентов с левожелудочковой недостаточностью дозы лозартана 25 мг и 50 мг дают положительный гемодинамический и нейрогормональный эффекты, что характеризуется увеличением сердечного индекса и снижением давления в концевых лёгочных капиллярах, системного сосудистого сопротивления, среднего артериального системного давления и частоты сердечных сокращений, а также снижением уровней циркуляции альдостерона и норэпинефрина, соответственно.
У пациентов с сердечной недостаточностью возникновение гипотензии зависит от дозировки.
Подтверждено, что однократный прием лозартана в сутки у пациентов с легкой и средней степенью эссенциальной гипертензии вызывает значительное снижение систолического и диастолического артериального давления. Прекращение приема лозартана пациентами с артериальной гипертензией не приводило к резкому увеличению артериального давления (обратная реакция). Несмотря на отмеченное снижение артериального давления лозартан не имеет клинически значимого воздействия на частоту сердечных сокращений.
Лозартан одинаково эффективен для мужчин и женщин, молодых (в возрасте до 65 лет) и пожилых пациентов с артериальной гипертензией.
Гидрохлоротиазид
Гидрохлоротиазид является тиазидным диуретиком. Механизм антигипертензивного эффекта тиазидных диуретиков до конца не известен. Тиазиды воздействуют на почечноканальцевые механизмы реабсорбции электролитов, напрямую увеличивая экскрецию натрия и хлора примерно в одинаковых количествах. Диуретическое действие гидрохлоротиазида снижает объем плазмы, увеличивает активность ренина плазмы и увеличивает секрецию альдостерона, с последовательным увеличением мочевого калия и потерь бикарбонатов, а также снижает уровень калия в плазме крови. Ренин-альдостероновая связь поддерживается ангиотензином II, и поэтому совместный прием антагониста рецепторов ангиотензина II препятствует потере калия, вызываемой тиазидными диуретиками.
После перорального применения диуретический эффект начинается в течение 2 часов, достигает пика через примерно 4 часа и продолжается около 6-12 часов, антигипертензивный эффект длится до 24 часов.
Показания к применению
- лечение эссенциальной артериальной гипертензии у пациентов, у которых артериальное давление не контролируется должным образом только лозартаном или гидрохлортиазидом по отдельности
Способ применения и дозы
Комбинация лозартана и гидрохлоротиазида не предназначена для применения в качестве начальной терапии, а показана для лечения пациентов, у которых артериальное давление не контролируется должным образом только лозартаном или гидрохлоротиазидом по отдельности. Рекомендуется подбирать дозу фиксированной комбинации (лозартана и гидрохлоротиазида) индивидуально. При клинической необходимости, у пациентов, у которых артериальное давление не контролируется должным образом, можно рассмотреть прямую смену монотерапии на фиксированную комбинацию.
Обычная поддерживающая доза составляет 1 таблетку Лориста®H (лозартан 50 мг/гидрохлоротиазид 12,5 мг) один раз в сутки. При недостаточном терапевтическом ответе доза Лориста®H может быть увеличена до одной таблетки Лориста®HД (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 25 мг) один раз в сутки. Максимальная доза составляет одну таблетку Лориста®HД (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 25 мг) один раз в сутки. Обычно антигипертензивный эффект достигается в течение трех-четырех недель после начала терапии.
Препарат Лориста®H 100 (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 12,5 мг) предназначен для пациентов, которым доза увеличена до 100 мг лозартана, и которым необходим дополнительный контроль артериального давления.
Использование у пациентов с почечной недостаточностью и пациентов на гемодиализе
Нет необходимости в корректировке дозы у пациентов с незначительным снижением функции почек (клиренсом креатинина 30-50 мл/мин). Таблетки лозартан/гидрохлоротиазид не рекомендуются для пациентов, находящихся на гемодиализе и не должны использоваться у пациентов со значительным снижением функции почек (клиренс креатинина <30 мл/мин) (см.раздел «Противопоказания»).
Применение у пациентов со сниженным внутрисосудистым объемом
Перед применением таблеток лозартан/гидрохлоротиазид необходимо предварительно скорректировать объем жидкости и/или уровень натрия.
Пациенты с нарушенной функцией печени
Комбинация лозартан/гидрохлоротиазид противопоказана для применения у пациентаов с тяжелой печеночной недостаточностью (См. раздел «Противопоказаня»)
Пожилые пациенты
Для пожилых пациентов корректировка дозы не требуется.
Применение в педиатрии
Опыта применения у детей и подростков нет. Поэтому комбинацию лозартан/гидрохлоротиазид не следует применять у детей и подростков до 18 лет.
Лориста®H (лозартан 50 мг/ гидрохлоротиазид 12,5 м), Лориста®HД (лозартан 100 мг/ гидрохлоротиазид 25 мг) и Лориста®H 100 (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 12,5мг можно принимать совместно с другими антигипертензивными препаратами.
Таблетку следует проглатывать целиком, запивая стаканом воды.
Препарат можно принимать независимо от приёма пищи.
Побочные действия
Часто (>1/100 до <1/10):
- головная боль, головокружение, цефалгия
- кашель, инфекция верхних дыхательных путей, заложенность носа, синусит, заболевания пазух
- боли в области живота, тошнота, диарея, диспепсия
- мышечные судороги, боли в спине, боль в ногах, боль в мышцах
- астения, усталость, боли в груди
- гиперкалиемия, небольшое снижение гематокрита и гемоглобина
Не часто(>1/1,000 до <1/100):
- анемия, агранулоцитоз, апластическая анемия, гемолитическая анемия, лейкопения, пурпура, тромбоцитопения
- анорексия, гиперурикемия, гипокалиемия, гипонатриемия
- бессонница, беспокойство, тревожное расстройство, паническое расстрой-ство, спутанность сознания, депрессия, болезненные сны, нарушения сна, сонливость, ухудшение памяти
- нервозность, парестезия, периферическая невропатия, тремор, мигрень, обморок
- временное затуманенное зрение, чувство жжения или острой боли в глазах, конъюнктивит, снижение остроты зрения, ксантопсия
- вертиго, шум в ушах
- гипотензия, ортостатическая гипотензия, стерналгия, стенокардия, АВ-блокада II степени, цереброваскулярное нарушение, инфаркт миокарда, учащенное сердцебиение, аритмия (фибрилляция предсердий, синусовая брадикардия, тахикардия, желудочковая тахикардия, фибрилляция желудочков)
- некротизирующий ангиит (васкулит, кожный васкулит)
- фарингеальный дискомфорт, фарингит, ларингит, затруднение дыхания, бронхит, носовое кровотечение, ринит, респираторный застой, пневмонит, отёк легких
- сухость во рту, метеоризм, гастрит, рвота, сиаладенит, запор, спазмы, раздражение желудка, тошнота, диарея
- алопеция, дерматит, сухость кожи, эритема, гиперемия, светочувствительность, зуд, сыпь, крапивница, потоотделение, крапивница, токсический эпидермальный некролиз
- боль в руке, опухание сустава, боль в коленях, скелетно-мышечные боли, боли в плечах, тугоподвижность, артралгия, артрит, коксалгия, фибромиалгия, мышечная слабость, мышечные судороги
- желтуха (внутрипечёночный холестаз), панкреатит
- никтурия, частые мочеиспускания, инфекции мочевыводящих путей, глюкозурия, интерстициальный нефрит, почечная недостаточность
- сниженное либидо, импотенция
- отёк лица, лихорадка
- небольшое увеличение уровней мочевины и креатинина в сыворотке крови
Редко (>1/10 000 до <1/1 000):
- гиперкалиемия, повышенный уровень АЛТ
- анафилактические реакции, ангиоэдема, аллергическая сыпь
Очень редко (<1/10 000):
- увеличение энзимов печени и билирубина
- болезнь Шенлейн-Геноха, экхимоз, гемолиз
- подагра
Противопоказания
- повышенная чувствительность к любому компоненту препарата
- резистентная к терапии гипокалиемия или гиперкальциемия
- тяжелая печеночная недостаточность, холестаз и обструкция желчных путей
- рефрактерная гипонатриемия
- симптоматическая гиперурикемия/подагра
- беременность и период лактации
- тяжелая почечная недостаточность (КК < 30 мл/мин)
- анурия
- детский и подростковый возраст до 18 лет
- одновременное лечение препаратами, содержащими алискирен у пациентов с диабетом или нарушением функции почек.
Лекарственные взаимодействия
Лозартан
Рифампицин и флуконазол снижают уровни активных метаболитов. Клинические последствия этих взаимодействий не оценивались.
Как и при применении других лекарственных средств, блокирующих ангиотензин II или его действие, одновременное применение калийсберегающих диуретиков (например, спиронолактона, триамтирена, амилорида), калиевых добавок или заменителей соли, содержащих калий, может привести к увеличению уровня калия в плазме крови. Совместное применение не желательно.
Как и при применении других лекарственных средств, влияющих на выведение натрия, выведение лития может быть снижено. Поэтому уровни лития в плазме крови следует тщательно контролировать, если соли лития применяются параллельно с антагонистами рецепторов ангиотензина II.
При одновременном применении антагонистов ангиотензина II с нестероидными противовоспалительными средствами (т.е. селективными ингибиторами ЦОГ-2)
и неселективными нестероидными противовоспалительными средствами может возникнуть уменьшение антигипертензивного эффекта. Совместное применение антагонистов ангиотензина II или диуретиков и нестероидных противовоспалительных средств может привести к повышенному риску нарушения функции почек, включая возможную острую почечную недостаточность, а также к увеличению уровня калия в плазме крови, особенно у пациентов со слабой функцией почек. Комбинация должна применяться с осторожностью, особенно у пожилых пациентов. Пациенты должны принимать достаточное количество жидкости, и необходимо тщательно контролировать функцию почек после начала совместной терапии, а также периодически впоследствии. У некоторых пациентов с нарушенной функцией почек, получающих лечение нестероидными противовоспалительными препаратами, включая селективные ингибиторы циклооксигеназы-2, совместное применение антагонистов рецепторов ангиотензина II может привести к дальнейшему ухудшению функции почек. Такой эффект обычно обратим.
Данные клинических испытаний показали, что двойная блокада ренин-ангиотензин-альдостероновой системы (РААС) путем комбинированного применения ингибиторов АКФ, блокаторов рецепторов ангиотензина II или алискирена, связана с более высокой частотой неблагоприятных явлений, таких как гипотония, гиперкалиемия и снижение почечная функция (включая острую почечную недостаточность) по сравнению с использованием одного блокатора РААС.
Другие вещества, вызывающие гипотензию, такие как трициклические антидепрессанты, антипсихотические средства, баклофен, амифостин: совместное применение этих лекарств, которые снижают артериальное давление в качестве основного или побочного эффекта, могут увеличить риск развития гипотензии.
Гидрохлоротиазид
При одновременном применении с тиазидными диуретиками могут вступать во взаимодействие следующие препараты:
Алкоголь, барбитураты, наркотические средства или антидепрессанты:может возникнуть усиление ортостатической гипотензии.
Противодиабетичекие лекарственные средства (пероральные препараты и инсулин): лечение тиазидом может повлиять на толерантность к глюкозе. Может возникнуть потребность в коррекции дозы противодиабетического средства. Метформин следует назначать с осторожностью в связи с существующим риском развития лактатного ацидоза, вызываемого возможным функциональным нарушением почек, связанным с гидрохлоротиазидом.
Другие антигипертензивные лекарственные средства: наблюдается аддитивный эффект.
Холестираминовые и колестиполовые смолы: при наличии смол анионного обмена абсорбция гидрохлоротиазида ухудшается. Однократная доза холестираминовых или колестиполовых смол связывает гидрохлоротиазид и снижает его абсорбцию из желудочно-кишечного тракта вплоть до 85 и 43 процентов, соответственно.
Кортикостироиды, гормоны коры надпочечников: усиленное снижение электролитов, в частности гипокалиемия.
Прессорные амины (например, адреналин): возможно снижение эффекта прессорных аминов, но не достаточно, чтобы исключить их использование.
Недеполяризующие релаксанты скелетных мышц (например, тубокурарин): возможная повышенная ответная реакция на мышечные релаксанты.
Литий: диуретики снижают почечный клиренс лития и повышают риск литиевой токсичности; совместное применение не рекомендуется.
Лекарственные препараты, используемые для лечения подагры (пробенецид, сульфинпиразон и аллопуринол):может возникнуть необходимость в коррекции дозы лекарственных средств, способствующих выведению мочевой кислоты, так как гидрохлоротиазид может повысить уровень мочевой кислоты в плазме крови. Может возникнуть необходимость в увеличении дозировки пробенецида или сульфинпиразона. Совместное применение тиазида может увеличить частоту возникновения реакций повышенной чувствительности к аллопуринолу.
Антихолинергические средства (например, атропин, бипериден): увеличение биологической доступности тиазидных диуретиков путем снижения подвижности желудочно-кишечного тракта и скорости опорожнения желудка.
Цитотоксические средства (например, циклофосфамид, метотрексат): тиазиды могут снизить почечную экскрецию цитотоксических лекарственныхсредств и усилить их миелосупрессивное действие.
Салицилаты: при высоких дозах салицилатов гидрохлоротиазид может усиливать токсическое действие салицилатов на центральную нервную систему.
Метилдопа: существуют некоторые данные о гемолитической анемии, возникающей при совместном применении гидрохлоротиазида и метилдопы.
Циклоспорин: совместное лечение с циклоспорином может увеличить риск гиперурикемии и осложнений типа подагры.
Гликозид наперстянки:гипокалиемия или гипомагниемия, вызываемая гидрохлоротиазидом, могут способствовать возникновению сердечных аритмий, связанных с дигиталисом.
Лекарственные препараты, на которые оказывает влияние нарушения калия в плазме крови: во время применения лозартана/гидрохлоротиазида с лекарственными препаратами, на которые оказывают влияние нарушения сывороточного калия (например, гликозид наперстянки и антиаритмические препараты), рекомендуется проводить периодический мониторинг уровней калия в плазме крови и электрокардиограмму, а также при применении следующих препаратов, вызывающих трепетания-мерцания (желудочковую тахикардию) (включая некоторые антиаритмические препараты), гипокалиемия является предрасполагающим фактором к трепетаниям-мерцаниям (желудочковой тахикардии):
- антиаритмические препараты классаIа (например, хинидин, гидрохинидин,
дизопирамид)
- антиаритмические препараты классаIII (например, амиодарон, соталол, дофетилид, ибутилид)
- некоторые антипсихотические средства (например, тиоридазин, хлорпромазин, левомепромазин, трифлуоперазин, циамемазин, сульпирид, сультоприд, амисульприд, тиаприд, пимозид, галоперидол, дроперидол)
- другие (например, бепридил, цизаприд, дифеманил, эритромицин IV, галофантрин, мизоластин, пентамидин, терфенадин, винкамин IV)
Соли кальция: в результате снижения экскреции тиазидные диуретики могут повысить уровни кальция в плазме крови. При необходимости назначения кальциевых добавок необходимо контролировать уровни кальция в плазме крови, и соответствующим образом корректировать дозировку кальция.
Лабораторные исследования: вследствие воздействия на кальциевый обмен тиазиды могут препятствовать проведению тестов функции паращитовидной железы.
Карбамазепин: риск симптоматической гипонатриемии. Необходим клинический и биологический мониторинг.
Йодсодержащее контрастное вещество: в случае гипогидратации, вызванной диуретиками, существует повышенный риск острой почечной недостаточности, особенно при высоких дозах йодсодержащего препарата. Перед применением у пациентов следует восстановить водный баланс.
Амфотерицин B (парентерально), кортикостероиды, гормоны коры надпочечников или стимулирующие слабительные средства или глицирризин (содержится в лакрице): гидрохлоротиазид может усиливать электролитный дисбаланс, в частности, гипокалиемию.
Особые указания
Лозартан
Ангионевротический отек
Пациентам с ангиоэдемой в анамнезе (отек лица, губ, горла и/или языка) следует находиться под тщательным наблюдением врача.
Гипотензия и снижение внутрисосудистого объема
Симптоматическая гипотензия, особенно после первой дозы, может возникнуть у пациентов со сниженным объемом жидкости и/или дефицитом натрия, вызванными применением сильных диуретиков, диетическим ограничением потребления соли, диареей или рвотой. Такие состояния требуют коррекции перед началом лечения лозартаном/гидрохлоротиазидом.
Электролитный дисбаланс часто наблюдается у пациентов с нарушением функции почек (с сахарным диабетом или без него), что следует принимать во внимание. Поэтому следует регулярно контролировать концентрацию калия в плазме крови и показатели КК, особенно у пациентов с сердечной недостаточностью и КК 30–50 мл/мин.
Одновременное применение калийсберегающих диуретиков, калиевых добавок и заменителей соли, содержащих калий, с лозартаном/гидрохлоротиазидом не рекомендуется.
Нарушение функции печени
Основываясь на фармакокинетических данных, указывающих на существенное повышение концентрации лозартана в плазме крови у пациентов с циррозом печени, лозартан/гидрохлоротиазид следует применять с осторожностью у пациентов с легкой и средней степенью печеночной недостаточности. Опыт терапевтического применения лозартана у пациентов с тяжелой печеночной недостаточностью отсутствует. Вследствие этого комбинация лозартан/гидрохлоротиазид противопоказана пациентам с тяжелой печеночной недостаточностью.
Нарушение функции почек
В результате ингибирования ренин-ангиотензин-альдостероновой системы наблюдались изменения функции почек, включая почечную недостаточность (особенно, у пациентов с зависимостью функции почек от ренин-ангиотензин-альдостероновой системы, с тяжёлой сердечной недостаточностью или с уже существующими нарушениями функции почек). Как и при применении других лекарственных средств, влияющих на ренин-ангиотензин-альдостероновую систему, наблюдались повышения уровня мочевины в крови и креатинина в плазме крови у пациентов с двусторонним стенозом почечных артерий или стенозом артерии единственной почки, эти изменения в функции почек могут быть обратимы после прекращения терапии. Лозартан следует применять с осторожностью у пациентов с двусторонним стенозом почечных артерий или стенозом артерии единственной почки.
Трансплантация почки
Нет опыта относительно безопасности применения препарата пациентам, перенесшим трансплантацию почки.
Первичный гиперальдостеронизм
У пациентов с первичным гиперальдостеронизмом, как правило, не наблюдается эффект при применении антигипертензивных препаратов, действующих путем угнетения ренин–ангиотензиновой системы. Поэтому применение комбинации лозартан/гидрохлоротиазид не рекомендуется для этой группы пациентов.
Ишемическая болезнь сердца и цереброваскулярные заболевания:
Как и при применении других антигипертензивных препаратов, чрезмерное снижение артериального давления у пациентов с ишемической болезнью сердца и цереброваскулярным заболеванием, может привести к развитию инфаркта миокарда или инсульта.
Сердечная недостаточность
Как и при применении других препаратов, влияющих на ренин–ангиотензин–альдостероновую систему, у пациентов с сердечной недостаточностью с нарушением функции почек или без него существует риск развития тяжелой артериальной гипотензии и (часто острого) нарушения функции почек.
Стеноз аортального и митрального клапанов, обструктивная гипертрофическая кардиомиопатия
Как и при применении других вазодилататоров, с особой осторожностью назначают пациентам со стенозом аортального или митрального клапана или обструктивной гипертрофической кардиомиопатией.
Этнические особенности
Лозартан и другие антагонисты ангиотензина менее эффективны в снижении артериального давления у пациентов негроидной расы, чем у других пациентов, возможно, из–за низкой активности ренина в группе негроидных пациентов с артериальной гипертензией.
Беременность
Комбинацию лозартан/гидрохлоротиазид нельзя применять во время беременности. До тех пор пока лечение комбинацией лозартан/гидрохлоротиазид считается необходимым, пациенток, планирующих беременность, следует перевести на альтернативное антигипертензивное лечение, которое должно иметь утвержденный профиль безопасности для применения во время беременности.
При диагностировании беременности, лечение комбинацией лозартан/ гидрохлоротиазид следует немедленно прекратить и, если это целесообразно, начать альтернативное лечение.
Двойная блокада ренин-ангиотензин-альдостероновой системы (РААС)
Имеются данные о том, что одновременное применение ингибиторов АКФ, блокаторов рецепторов ангиотензина II или алискирена увеличивает риск гипотонии, гиперкалиемии и снижение функции почек (включая острую почечную недостаточность). Поэтому двойная блокада РААС путем комбинированного применения ингибиторов АКФ, блокаторов рецепторов ангиотензина II или алискирена не рекомендуется. Если терапия двойной блокадой считается крайне необходимой, то это должно проводиться только под наблюдением специалиста и при постоянном мониторинге функции почек, электролитов и артериального давления.
Ингибиторы AКФ и блокаторы рецепторов ангиотензина II не должны применяться одновременно у пациентов с диабетической нефропатией.
Гидрохлортиазид
Гипотензия и электролитный/жидкостный дисбаланс
Как и при применении других антигипертензивных препаратов, у некоторых пациентов может возникнуть симптоматическая гипотензия. Пациентов необходимо наблюдать на наличие клинических признаков жидкостного или электролитного дисбаланса (например, истощение объёма жидкости, гипонатриемия, гипохлоремический алкалоз, гипомагниемия, или гипокалиемия), который может возникнуть при случайной диарее или рвоте. У таких пациентов необходимо периодически, через соответствующие промежутки времени, определять электролиты в плазме крови. У отечных пациентов в жаркое время года может возникнуть дилюционная гипонатриемия.
Влияние на метаболические и эндокринные процесы
Лечение тиазидом может ухудшить толерантность к глюкозе. Может возникнуть необходимость в коррекции дозы противодиабетических препаратов, включая инсулин. При лечении тиазидами может проявиться латентный сахарный диабет. Тиазиды могут снизить выделение кальция с мочой, и могут вызвать периодическое незначительное повышение уровня кальция в плазме крови. Выраженная гиперкальциемия может свидетельствовать о скрытом гиперпаратиреоидизме. Перед проведением тестов паращитовидной железы прием тиазидов необходимо прекратить.
Повышение уровней холестерина и триглицерида может быть связано диуретической терапией тиазидами.
У некоторых пациентов терапия тиазидами может усилить гиперурикемию и/или подагру. Поскольку лозартан снижает уровень мочевой кислоты, лозартан в сочетании с гидрохлоротиазидом ослабляет гиперурикемию, вызванную диуретиками.
Печеночная недостаточность
Тиазиды следует применять с осторожностью у пациентов с нарушенной функцией печени или прогрессирующим заболеванием печени, поскольку они могут вызвать внутрипеченочный холестаз, и незначительные изменения водно-электролитного баланса могут спровоцировать печеночную кому.
Комбинация лозартан/гидрохлоротиазид противопоказана пациентам с тяжелой печеночной недостаточностью.
При наличии либо отсутствии аллергии или бронхиальной астмы в анамнезе у пациентов, принимающих тиазиды, может возникнуть реакция повышенной чувствительности. После использования тиазидов наблюдались обострение или активация системной красной волчанки.
Информация о вспомогательных веществах
Данный препарат содержит лактозу. Пациентам с редкими наследственными формами непереносимости галактозы, дефицитом лактазы Лаппа или нарушением всасывания глюкозы–галактозы не следует принимать этот препарат.
Беременность и лактация
В период беременности и лактации не применяется.
Применение в педиатрии
Для лечения детей и подростков до 18 лет препарат не применяется.
Особенности влияния лекарственного средства на способность управлять транспортным средством или потенциально опасными механизмами
Влияние на способность управлять транспортным средством и использовать различные механизмы не изучалось. Однако при управлении транспортным средством или использовании различных механизмов необходимо учитывать, что иногда при принятии антигипертензивных средств могут возникать головокружение или сонливость, особенно в начале лечения или при увеличении дозировки.
Передозировка
Симптомы: данные в отношении передозировки лозартаном ограничены. Наиболее возможными признаками передозировки являются гипотензия и тахикардия; после парасимпатической (вагусной) стимуляции может возникнуть брадикардия.
Наиболее частые признаки и симптомы передозировки гидрохлоротиазидом вызваны снижением уровня электролитов (гипокалиемия, гипохлоремия, гипонатриемия), а также обезвоживанием, возникающим в связи с избыточным мочеиспусканием. При одновременном приеме дигиталиса гипокалиемия может обострить сердечную аритмию.
Лечение:симптоматическое и поддерживающее. При возникновении симптоматической гипотензии необходимо начать поддерживающую терапию. Предлагаемые меры включат вызывание рвоты, если лекарство было принято недавно, и восстановление водного и электролитного баланса, печеночной комы и гипотензии согласно утвержденным процедурам; требуется тщательный мониторинг состояния пациента.
Посредством гемодиализа вывести лозартан или активный метаболит невозможно. Степень выведения гидрохлоротиазида из организма с помощью гемодиализа не установлена.
Форма выпуска и упаковка
По 7 или 14 таблеток помещают в контурную ячейковую упаковку из пленки поливинилхлоридной/поливинилдихлоридной и фольги алюминиевой.
По 4 (по 7 таблеток) или 1 или 2 (по 14 таблеток) контурных ячейковых упаковок вместе с инструкцией по медицинскому применению на государственном и русском языках помещают в пачку из картона.
Условия хранения
В оригинальной упаковке при температуре не выше 25 ºС, в защищенном от влаги месте.
Хранить в недоступном для детей месте!
Срок хранения
5 лет
Не применять по истечении срока годности
Условия отпуска из аптек
По рецепту
Саудалық атауы
Лориста®Н
Халықаралық патенттелмеген атауы
Жоқ
Дәрілік түрі Үлбірлі қабықпен қапталған 50 мг /12,5 мг таблеткалар Құрамы
Бір таблетканың құрамында
белсенді заттар – 50,00 мг калий лозартаны
12,50 мг гидрохлоротиазид,
қосымша заттар: желатилдеген крахмал, микрокристалды целлюлоза, лактоза моногидраты, магний стеараты,
үлбірлі қабық: гипромеллоза, макрогол 4000, хинолинді сары (Е104), титанның қостотығы (Е171), тальк.
Сипаттамасы
Сопақша пішінді, екі беті сәл дөңес, сары түсті үлбірлі қабықпен қапталған және бір жағында сызығы бар таблеткалар.
Фармакотерапиялық тобы
Ренин-ангиотензин жүйесіне әсер ететін препараттар. Диуретиктермен біріктірілген ангиотензин II антагонистері. Диуретиктермен біріктірілген лозартан.
АТX коды С09DA01
Фармакологиялық қасиеттері
Фармакокинетикасы
Лозартан
Сіңірілуі
Ішке қабылдаудан кейін лозартан асқазан-ішек жолынан жақсы сіңеді, карбоксил қышқылы бар белсенді метаболитінің және басқа да белсенді емес метаболиттердің түзілуімен бауыр арқылы алғаш өту кезінде елеулі метаболизмге ұшырайды. Таблеткалар түріндегі лозартанның жүйелі биожетімділігі шамамен 33% құрайды. Лозартан мен оның белсенді метаболиті орташа жоғары шекті концентрациясына, тиісінше, 1 сағат және 3-4 сағат ішінде жетеді. Препаратты ас ішумен қабылдағандалозартанның плазма концентрациясының бейініне клиникалық мәнді әсері жоқ.
Таралуы
Лозартан және оның белсенді метаболиті плазма ақуыздарымен, көбінесе альбуминмен ≥ 99%-дан астам байланысады. Лозартанның таралу көлемі 34 литрге тең. Лозартан гематоэнцефалдық бөгет арқылы өте нашар өтеді немесе мүлде өтпейді.
Метаболизмі
Вена ішіне немесе ішу арқылы енгізілген лозартанның 14% шамасы оның белсенді метаболитіне трансформацияланады. Белсенді метаболитінен тыс, бутилді бүйірлі тізбектің және негізгі емес метаболит – N-2-тетразол глюкуронидтің гидроксилденуі жолымен түзілетін негізгі екі метаболитті қоса, белсенді емес метаболиттер түзіледі.
Шығарылуы
Лозартанның және оның белсенді метаболитінің плазмалық клиренсі шамамен тиісінше, 600 мл/мин және 50 мл/мин құрайды. Лозартан мен оның белсенді метаболитінің бүйректік клиренсі, тиісінше, 74 мл/минутқа және 26 мл/минутқа жуық құрайды. Лозартанды ішу арқылы қабылдағанда дозаның 4% жуығы өзгеріссіз күйде және 6% жуығы белсенді метаболит түрінде несеппен шығарылады. Лозартан мен оның белсенді метаболитінің фармакокинетикасы калий лозартанының 200 мг дейінгі дозаларына ұқсас.
Ішке қабылдаудан кейін лозартан мен оның белсенді метаболитінің қан плазмасындағы концентрациялары полиэкспоциональді төмендейді, тиісінше, соңғы жартылай шығарылу кезеңі шамамен 2 сағат және 6-9 сағат құрайды.
Күніне бір рет 100 мг дозада қабылдағанда лозартан да, оның белсенді метаболиті де плазмада үлкен мөлшерлерде жинақталмайды.
Лозартан мен оның метаболиттері өтпен және несеппен шығарылады.
Гидрохлоротиазид
Гидрохлоротиазид толық дерлік (>95%) өзгеріссіз күйде бүйрекпен бөлінеді. 50-70% бір реттік дозасы 24 сағат ішінде шығарылады.
Жартылай шығарылу кезеңі 5-6 сағат құрайды.
Гидрохлоротиазид плацента арқылы өтеді, бірақ гематоэнцефалдық бөгет арқылы өтпейді және емшек сүтімен бөлініп шығады.
Пациенттердің арнайы топтары
Лозартан/гидрохлоротиазид
Артериялық гипертензиясы бар егде жастағы тұлғаларда лозартан мен оның белсенді метаболитінің плазмадағы концентрациялары және гидрохлоротиазидтің сіңірілуі осындай диагноз қойылған жас тұлғалардан айтарлықтай ерекшеленбейді.
Лозартан
Ішу арқылы қолданғанда жеңіл және орташа алкогольдік бауыр циррозы бар пациенттерде қан плазмасындағы лозартан мен оның белсенді метаболитінің концентрациялары ер жынысты жас еріктілердегіден 5 және 1,7 есе көбірек құрады. Лозартан да, оның белсенді метаболиті де гемодиализбен шығарылмайды.
Фармакодинамикасы
Лозартан/гидрохлоротиазид
Лориста® Н препаратының белсенді заттары артериялық қысымды төмендетуге аддитивті әсер көрсетіп, бөлек алынған әр компонентке қарағанда, қысымды тиімдірек төмендетеді. Бұл қос компоненттің жағымды әсерінен туындайды деп жорамалданады. Оның үстіне, өзінің диурездік әсерінің нәтижесінде, гидрохлоротиазид плазма ренині белсенділігін күшейтеді, альдостерон секрециясын көбейтеді, қан плазмасындағы калий деңгейін төмендетеді және ангиотензин II деңгейлерін арттырады. Лозартанды қолдану ангиотензин II физиологиялық елеулі әсерлерінің бәрін бөгейді және альдостеронды тежеу арқылы диуретиктер туындататын калий жоғалтуын азайтуы мүмкін.
Лозартан жеңіл және өтпелі урикозуриялық әсер береді. Гидрохлоротиазид несеп қышқылының орташа жоғарылауын тудырады; лозартан және гидрохлоротиазид біріктірілімі диуретиктер туындатқан гиперурикемияны әлсірету үрдісін иеленеді.
Лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімінің гипертензияға қарсы әсері 24 сағат бойы сақталады. Кемінде бір жылға созылған клиникалық зерттеулерде емді жалғастыру арқылы гипертензияға қарсы әсері сақталды. Артериялық қысымның едәуір төмендеуіне қарамастан, лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімін қолдану жүректің жиырылу жиілігіне клиникалық мәнді әсер көрсетпеген.
Клиникалық зерттеулерде лозартан/гидрохлоротиазид (50 мг/12,5 мг) біріктірілімімен 12 апта емделуден кейін ең төменгі диастолалық артериялық қысым, орта есеппен, 13,2 мм сын. бағ. дейінгі деңгейге төмендеген. Лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімі гипертензияның барлық дәрежесіндегі пациенттердің жынысына, нәсілдік тегіне және жас шамасына қарамастан (жастарда (< 65 жас) және егделерде (≥ 65 жас)) артериялық қысымды төмендетуде тиімді.
Лозартан
Лозартан ангиотензин II рецепторларының ішуге арналған синтетикалық антагонисі (АТ1 типі) болып табылады. Ангиотензин II – әсер етуі күшті тамыр тарылтатын дәрі – ренин-ангиотензин жүйесінің негізгі белсенді гормоны және гипертензия патофизиологиясының маңызды детерминанты болып табылады. Ангиотензин II көптеген тіндерде (мысалы, тамырлардың тегіс бұлшықетінде, бүйрек үсті безінде, бүйректе және жүректе) болатын АТ1 рецепторларымен байланысады және қан тамырларының тарылуы мен альдостеронның босап шығуын қоса, бірнеше маңызды биологиялық әсерлер туындатады.
Ангиотензин II тегіс бұлшықет жасушаларының пролиферациясын да көтермелейді.
Лозартан АТ1 рецепторын іріктеп бөгейді. In vitro және in vivo зерттеулерінде лозартан және оның фармакологиялық белсенді карбон қышқылды E-3174 метаболиті ангиотензин II физиологиялық елеулі әсерлерінің бәрін оның шығу тегіне немесе синтезінің бағытына байланыссыз бөгейді.
Лозартанның агонистік әсері жоқ және басқа гормондардың рецепторларын немесе жүрек-қантамырлық реттеліс үшін маңызды ион өзектерін бөгемейді. Оның үстіне, лозартан брадикининді ыдырататын ангиотензин өзгертуші фермент (кининаза II) – энзимді тежемейді. Демек, брадикининге байланысты жағымсыз әсерлерінің жоғарылау әсері болмайды.
Лозартан қолдану кезіндегі ренин секрециясында ангиотензин II теріс әсерін жою плазма ренині белсенділігінің (ПРБ) күшеюіне әкеледі. ПРБ күшейту плазмадағы ангиотензин II ұлғаюына алып келеді. Осылай ұлғаюына қарамастан, гипертензияға қарсы әсері және плазмадағы альдостерон концентрациясының бәсеңдеуі сақталады, бұл ангиотензин II рецепторларының тиімді бөгелісін айғақтайды. Лозартан қабылдауды тоқтатудан кейін ПРБ және ангиотензин II көрсеткіштері 3 күн ішінде әдеттегі көрсеткіштерге дейін төмендейді.
Лозартан мен оның негізгі белсенді метаболиті, АТ2 рецепторына қарағанда, АТ1рецепторымен едәуір жоғары байланыста болады. Белсенді метаболиті, салмағына шаққанда, лозартаннан 10-нан 40 есеге дейін белсендірек.
Лозартанмен ем алатын пациенттерде, АКФ тежегіштерімен ем алатын пациенттермен салыстырғанда, жөтелдің туындау жиілігін бағалау лозартан/гидрохлоротиазид алатын пациенттердегі жөтелдің туындау жиілігінің ұқсас және АКФ тежегіштерімен ем алатын пациенттердегіден едәуір аз болғанын көрсетті.
Протеинуриясы бар гипертензиялық (диабетсіз) пациенттерде калий лозартанын қолдану протеинурияны, альбумин және IgG (G класты иммуноглобулин) фракциялық экскрециясын елеулі төмендетеді. Лозартан гломерулалық сүзіліс деңгейін сақтап тұрады және фильтрациялық фракцияны төмендетеді. Жалпы, лозартан ұзаққа созылатын емде тұрақты болатын қан плазмасындағы несеп қышқылының азаюын (<0.4 мг/дл)туындатады.
Лозартан автономды рефлекстерге әсер етпейді және плазма норэпинефринін демеу әсері жоқ.
Сол жақ қарынша жеткіліксіздігі бар пациенттерде лозартанның 25 және 50 мг дозалары гемодинамикалық және нейрогормональді оң әсерлер береді, ол жүрек индексінің артуымен және өкпенің капилляр ұштары қысымның, жүйелі тамырлық кедергінің, орташа артериялық жүйелі қысымның және жүректің жиырылу жиілігінің төмендеуімен, тиісінше, альдостерон және норэпинефрин айналымы деңгейлерінің төмендеуімен сипатталады.
Жүрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде гипотензияның туындауы дозалануына байланысты.
Жеңіл және орташа дәрежелі эссенциальді гипертензиясы бар пациенттерде тәулігіне бір рет лозартан қабылдау систолалық және дистолалық артериялық қысымның едәуір төмендеуін туындататыны расталды.
Артериялық гипертензиясы бар пациенттерде лозартан қабылдауды тоқтату артериялық қысымның күрт көтерілуіне әкелмеген (кері реакция).
Артериялық қысым төмендеуінің білінуіне қарамастан, лозартан жүректің жиырылу жиілігіне клиникалық мәнді әсер етпейді.
Лозартан артериялық гипертензияға шалдыққан ерлер және әйелдер, жас (65 жасқа дейінгі) және егде пациенттер үшін бірдей тиімді.
Гидрохлоротиазид
Гидрохлоротиазид тиазидті диуретик болып табылады. Тиазидті диуретиктердің гипертензияға қарсы әсер ету механизмі соңына дейін белгісіз. Тиазидтер натрий және хлор экскрециясын шамамен бірдей мөлшерде тікелей арттыра отырып, электролиттердің бүйрек өзекшелік қайта сіңірілу механизмдеріне әсер етеді. Гидрохлоротиазидтің диурездік әсері плазма көлемін азайтып, плазма ренинінің белсенділігін арттырады және несептегі калий мен бикарбонаттардың жойылуын бірізді жоғарылатуменальдостерон секрециясын ұлғайтады, сондай-ақ қан плазмасында калий деңгейін төмендетеді. Ренин-альдостерон байланысына ангиотензин II демеу көрсетеді, сондықтан да ангиотензин II рецепторларының антагонисін бірге қабылдау тиазидті диуретиктерден туындайтын калий жоғалуын кедергілейді.
Ішу арқылы қолданудан кейін диурездік әсер 2 сағат ішінде басталады, жоғары шегіне шамамен 4 сағат өткенде жетеді және 6-12 сағатқа жуық жалғасады, гипертензияға қарсы әсері 24 сағатқа дейін созылады.
Қолданылуы
- артериялық қысымы тек лозартанмен немесе гидрохлортиазидпен жеке-дара емдегенде тиісінше бақыланбайтын пациенттерде эссенциальді артериялық гипертензияны емдеу үшін
Қолдану тәсілі және дозалары
Лозартан мен гидрохлоротиазидтің біріктірілімі бастапқы ем ретінде қолдануға арналмаған, артериялық қысымы тек лозартанмен немесе гидрохлоротиазидпен жеке-дара емдегенде тиісінше бақыланбайтын пациенттерді емдеу үшін көрсетілген. Бекітілген біріктірілімінің дозасын (лозартан мен гидрохлоротиазидтің) жекелей таңдау ұсынылады.
Артериялық қысымы тиісінше бақыланбайтын пациенттерде клиникалық қажеттілік кезінде монотерапияны бекітілген біріктірілімге тікелей ауыстыруды қарастыруға болады.
Әдеттегі демеуші дозасы Лориста®H (лозартан 50 мг/гидрохлоротиазид 12,5 мг) тәулігіне бір рет 1 таблеткасын құрайды. Емдік жауап жеткіліксіз болған жағдайда, Лориста®H дозасын тәулігіне бір рет Лориста®HД (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 25 мг) бір таблеткасына дейін арттыруға болады. Ең жоғарғы дозасы Лориста®HД (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 25 мг) тәулігіне бір рет бір таблеткасын құрайды. Әдетте, гипертензияға қарсы әсеріне емдеу басталғаннан кейін үш-төрт апта ішінде қол жеткізіледі.
Лориста®H 100 (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 12,5 мг) препараты дозасы 100 мг лозартанға дейін арттырылған, және артериялық қысымды қосымша бақылау қажет пациенттерге арналған.
Бүйрек жеткіліксіздігі бар пациенттер мен гемодиализдегі пациенттерде пайдаланылуы
Бүйрек функциясының елеусіз төмендеуі бар (креатинин клиренсі 30-50 мл/мин) пациенттерде дозасын түзету қажет емес. Лозартан/гидрохлоротиазид таблеткалары гемодиализдегі пациенттер үшін ұсынылмайды және бүйрек функциясының болар-болмас төмендеуі бар (креатинин клиренсі <30 мл/мин) пациенттерде пайдаланылмауы тиіс («Қолдануға болмайтын жағдайлар» бөлімін қараңыз).
Тамырішілік көлемі азайған пациенттерде қолданылуы
Лозартан/гидрохлоротиазид таблеткаларын қолданар алдында әуелі сұйықтық және/немесе натрий деңгейін түзету қажет.
Бауыр функциясы бұзылған пациенттер
Лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімін бауырдың ауыр жеткіліксіздігі бар пациенттерде қолдануға болмайды («Қолдануға болмайтын жағдайлар» бөлімін қараңыз)
Егде жастағы пациенттер
Егде жастағы пациенттер үшін дозасын түзету қажет емес.
Педиатрияда қолданылуы
Балалар мен жасөспірімдерде қолданылу тәжірибесі жоқ. Сондықтан, лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімін балалар мен 18 жасқа дейінгі жасөспірімдерде қолданбаған дұрыс.
Лориста® H (лозартан 50 мг/ гидрохлоротиазид 12,5 м), Лориста® HД (лозартан 100 мг/ гидрохлоротиазид 25 мг) және Лориста® H 100 (лозартан 100 мг/гидрохлоротиазид 12,5мг) гипертензияға қарсы басқа препараттармен бірге қабылдауға болады.
Таблетканы тұтастай, бір стақан сумен ішіп жұту керек.
Препаратты ас ішуге байланыссыз қабылдауға болады.
Жағымсыз әсерлері
Жиі (>1/100 - <1/10 дейін):
- бас ауыуры, бас айналуы, цефалгия
- жөтел, жоғарғы тыныс жолдарының инфекциясы, мұрынның бітелуі, синусит, қойнауларының аурулары
- іш тұсының ауыруы, жүрек айнуы, диарея, диспепсия
- бұлшықет құрысулары, арқаның ауыруы, аяқтардың ауыруы, бұлшықеттердің ауыруы
- астения, шаршау, кеуденің ауыруы
- гиперкалиемия, гематокритпен гемоглобиннің аздап төмендеуі
Жиі емес (>1/1,000 - <1/100 дейін):
- анемия, агранулоцитоз, апластикалық анемия, гемолиздік анемия, лейкопения, пурпура, тромбоцитопения
- анорексия, гиперурикемия, гипокалиемия, гипонатриемия
- ұйқысыздық, мазасыздық, үрейлі бұзылыс, сананың шатасуы, депрессия, мазасыз түс көрулер, ұйқының бұзылуы, ұйқышылдық, жадының нашарлауы
- күйгелектік, парестезия, шеткері невропатия, тремор, бас сақинасы, естен тану
- уақытша бұлыңғыр көру, көздің ашыту немесе қатты ауыру сезімі, конъюнктивит, көру өткірлігінің төмендеуі, ксантопсия
- вертиго, құлақтағы шуыл
-гипотензия, ортостаздық гипотензия, стерналгия, стенокардия, II дәрежелі АВ блокадасы, цереброваскулярлық бұзылулар, миокард инфарктісі, жүректің қатты қағуы, аритмиялар (жүрекшелер фибрилляциясы, синустық брадикардия, тахикардия, қарыншалық тахикардия, қарыншалар фибрилляциясы)
- некроздаушы ангиит (васкулит, тері васкулиті)
- фарингеальді жайсыздық, фарингит, ларингит, тыныстың тарылуы, бронхит, мұрыннан қан кету, ринит, респираторлық іркіліс, пневмонит, өкпенің ісінуі
- ауыздың құрғауы, метеоризм, гастрит, құсу, сиаладенит, іш қатуы, түйілулер, асқазанның тітіркенуі, жүрек айнуы, диарея
- алопеция, дерматит, терінің құрғауы, эритема, гиперемия, жарыққа сезімталдық, қышыну, бөртпе есекжем, тер бөлінуі, уытты эпидермальді некролиз
- қолдың ауыруы, буынның ісінуі, тізелердің ауыруы, қаңқа-бұлшықет ауырулары, иықтардың ауыруы, сіресу, артралгия, артрит, коксалгия, фибромиалгия, бұлшықет әлсіздігі, бұлшықеттердің құрысуы
- сарғаю (бауырішілік холестаз), панкреатит
- никтурия, несеп шығарудың жиілеуі, несеп шығару жолдарының инфекциялары, глюкозурия, интерстициальді нефрит, бүйрек жеткіліксіздігі
- либидо төмендеуі, импотенция
- беттің ісінуі, қызба
- қан сарысуындағы мочевина мен креатининдеңгейлерінің аздаған жоғарылауы
Сирек (>1/10 000 - <1/1 000 дейін):
- гиперкалиемия, АЛТдеңгейінің жоғарылауы
- анафилаксиялық реакциялар, ангиоэдема, аллергиялық бөртпе
Өте сирек (<1/10 000):
- бауыр энзимдері мен билирубиннің жоғарылауы
- Шенлейн-Генох ауруы, экхимоз, гемолиз
- подагра
Қолдануға болмайтын жағдайлар
- препараттың кез келген компонентіне жоғары сезімталдық
- емге төзімді гипокалиемия немесе гиперкальциемия
- бауырдың ауыр жеткіліксіздігі, холестаз және өт жолдарының обструкциясы
- рефрактерлі гипонатриемия
- симптоматикалық гиперурикемия/подагра
- жүктілік және лактация кезеңі
- ауыр бүйрек жеткіліксіздігі (КК < 30 мл/мин)
- анурия
- 18 жасқа дейінгі балалар және жасөспірімдерге
- диабеті немесе бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерді құрамында алискирен бар препараттармен бір мезгілде емдеу.
Дәрілермен өзара әрекеттесуі
Лозартан
Рифампицин және флуконазол белсенді метаболиттер деңгейін төмендетеді. Бұл өзара әрекеттесулердің клиникалық зардаптары бағаланбаған.
Ангиотензин ІІ немесе оның әсерін бөгейтін басқа дәрілік заттарды қолдану кезіндегідей, калий жинақтаушы диуретиктерді (мысалы, спиронолактон, триамтерен, амилорид), калий қоспаларын немесе құрамында калий бар тұз алмастырғыштарды бір мезгілде қолдану қан плазмасындағы калий деңгейінің жоғарылауына әкелуі мүмкін. Сондықтан бірге қолданбаған дұрыс.
Натрий шығарылуына әсер ететін басқа дәрілік заттарды қолдану кезіндегідейлитийдің шығарылуы төмендеуі мүмкін. Сондықтан, егер литий тұздары ангиотензин II рецепторларының антагонистерімен қатар қолданылса, қан плазмасындағы литий деңгейлерін мұқият бақылау керек.
Ангиотензин ІІ антагонистерін қабынуға қарсы стероидты емес дәрілермен (яғни, ЦОГ-2 іріктелген тежегіштері) және қабынуға қарсы іріктелмеген стероидты емес дәрілермен бір мезгілде қолданғанда гипертензияға қарсы әсерінің азаюы мүмкін. Ангиотензин ІІ антагонистерін немесе диуретиктерді және қабынуға қарсы стероидты емес дәрілерді бірге қолдану, болжамды жедел бүйрек жеткіліксіздігін қоса, бүйрек функциясының бұзылу қаупінің артуына, әсіресе, бүйрек функциясы әлсіз пациенттерде қан плазмасындағы калий деңгейінің жоғарылауына әкелуі мүмкін. Біріктірілім, әсіресе, егде жастағы пациенттерде абайлап қолданылуы тиіс. Пациенттер жеткілікті мөлшерде сұйықтық қабылдауы тиіс, ал біріккен ем басталған соң, сондай-ақ кейіннен мезгіл-мезгіл бүйрек функциясын мұқият бақылау қажет. ЦОГ-2 іріктелген тежегіштерін қоса, қабынуға қарсы стероидты емес препараттармен ем алатын бүйрек функциясы бұзылған кейбір пациенттерде ангиотензин II рецепторларының антагонистерін бірге қолдану бүйрек функциясының әріқарай нашарлауына әкелуі мүмкін. Ондай әсер, әдетте, қайтымды.
Клиникалық сынақтардың мәліметтері, АКФ тежегіштерін, ангиотензин II рецепторларының блокаторларын немесе алискиренді біріктіріп қолдану жолымен жүргізілетін ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесінің (РААЖ) қосарлы блокадасы РААЖ бір блокаторын пайдаланумен салыстырғанда, гипотония, гиперкалиемия және бүйрек функциясының төмендеуі (бүйректің жедел жеткіліксіздігін қоса) сияқты жағымсыз құбылыстар жиілігінің жоғарырақ болуымен байланысты екенін көрсетті.
Трициклды антидепрессанттар, психозға қарсы дәрілер, баклофен, амифостин сияқты гипотензияны туындататын басқа да заттар: негізгі немесе жағымсыз әсері ретінде артериялық қысымды төмендететін бұл дәрілерді бірге қолдану гипотензияның даму қаупін арттыруы мүмкін.
Гидрохлоротиазид
Тиазидті диуретиктермен бір мезгілде қолданғанда келесі препараттар өзара әрекеттесуі мүмкін:
Алкоголь, барбитураттар, есірткілік дәрілер немесе антидепрессанттар:
ортостатикалық гипотензияның күшеюі мүмкін.
Диабетке қарсы дәрілік заттар (ішуге арналған препараттаржәне инсулин): тиазидпен емдеу глюкозаға деген төзімділікке ықпал етуі мүмкін. Диабетке қарсы дәрі дозасын түзету қажеттілігі туындауы мүмкін. Метформин, гидрохлоротиазидпен байланысты бүйректің функционалдық бұзылуынан болуы мүмкін лактатты ацидоздың елеулі даму қаупіне орай, абайлап тағайындалу керек.
Гипертензияға қарсы басқа дәрілік заттар: аддитивті әсер байқалады.
Холестирамин және колестипол шайырлары: анион алмасу шайырларының қатысуымен гидрохлоротиазидтің сіңірілуі нашарлайды. Холестирамин немесе колестипол шайырларының бір реттік дозасы гидрохлоротиазидті байланыстырады және оның асқазан-ішек жолынан сіңірілуін, тиісінше, 85 және 43 пайызға дейін жеткізе азайтады.
Кортикостироидтар, бүйрек үсті бездері қыртысы гормондары:
электролиттер төмендеуінің күшеюі, атап айтқанда, гипокалиемия.
Прессорлы аминдер (мысалы, адреналин): прессорлы аминдер әсері төмендеуі мүмкін, бірақ оларды пайдаланудан алып тастауға жеткіліксіз.
Қаңқа бұлшықеттерінің деполяризацияланбайтын релаксанттары (мысалы, тубокурарин): бұлшықет релаксанттарына жауап реакциясы артуы мүмкін.
Литий: диуретиктер литийдің бүйректік клиренсін төмендетеді және литиймен уыттану қаупі артады; бірге қолдану ұсынылмайды.
Подаграны емдеуге пайдаланылатын дәрілік препараттар (пробенецид, сульфинпиразон және аллопуринол): гидрохлоротиазид қан плазмасындағы несеп қышқылының деңгейін арттыруы мүмкін болғандықтан, несеп қышқылының шығарылуына ықпал ететін дәрілік заттардың дозасын түзету қажет болуы мүмкін. Пробенецид немесе сульфинпиразон дозаларын арттыру қажеттілігі туындауы мүмкін. Тиазидті бірге қолдану аллопуринолға жоғары сезімталдық реакциясының туындау жиілігін арттыруы мүмкін.
Антихолинергиялық дәрілер (мысалы, атропин, бипериден): тиазидті диуретиктердің биологиялық жетімділігін асқазан-ішек жолының қозғалғыштығын және асқазанның босатылу жылдамдығын төмендету арқылы арттыру.
Цитоуытты дәрілер (мысалы, циклофосфамид, метотрексат): тиазидтер цитоуытты дәрілік заттардың бүйректік экскрециясын төмендетіп, олардың миелосупрессиялық әсерін күшейтуі мүмкін.
Салицилаттар: салицилаттардың жоғары дозаларында гидрохлоротиазид салицилаттардың орталық жүйке жүйесіне уытты әсер етуін күшейтуі мүмкін.
Метилдопа: гидрохлоротиазид пен метилдопаны бірге қолдану кезінде туындайтын гемолиздік анемия туралы кейбір деректер бар.
Циклоспорин:циклоспоринмен бірге емделу гиперурикемияның және подагра типті асқынулардың қаупін арттыруы мүмкін.
Оймақгүл гликозиді: гидрохлоротиазидтентуындайтын гипокалиемия немесе гипомагниемия дигиталиспен байланысты жүрек аритмияларының туындауына ықпал етуі ықтимал.
Қан плазмасындағы калийдің бұзылуы әсерін тигізетін дәрілік препараттар:лозартан/гидрохлоротиазидті сарысулық калий бұзылуына әсерін тигізетін дәрілік препараттармен (мысалы, оймақгүл гликозиді және аритмияға қарсы препараттар) қолдану кезінде қан плазмасындағы калий деңгейлеріне мезгіл-мезгіл мониторинг және электрокардиограмма жасау ұсынылады, сондай-ақ дірілдеу-жыпылықтауды (қарыншалық тахикардия) туындататын келесі препараттарды (кейбір аритмияға қарсы препараттарды қоса) қолданғанда гипокалиемия дірілдеулер-жыпылықтауларға (қарыншалық тахикардия) бейімдейтін фактор болып табылады:
- Iа класты аритмияға қарсы препараттар (мысалы, хинидин, гидрохинидин, дизопирамид)
- IIІ класты аритмияға қарсы препараттар (мысалы, амиодарон, соталол, дофетилид, ибутилид)
- кейбір психозға қарсы дәрілер (мысалы, тиоридазин, хлорпромазин, левомепромазин, трифлуоперазин, циамемазин, сульпирид, сультоприд, амисульприд, тиаприд, пимозид, галоперидол, дроперидол)
- басқалары (мысалы, бепридил, цизаприд, дифеманил, эритромицин IV, галофантрин, мизоластин, пентамидин, терфенадин, винкамин IV)
Кальций тұздары: тиазидті диуретиктер экскрециясының төмендеуі нәтижесінде қан плазмасындағы кальций деңгейлерін арттыруы мүмкін. Кальций қоспаларын тағайындау қажет болғанда, қан плазмасындағы кальций деңгейлерін бақылап, кальций дозасын тиісті үлгіде түзету керек.
Зертханалық зерттеулер: кальций алмасуына әсер ету нәтижесінде тиазидтер қалқанша маңы безінің функциясына тест өткізуге кедергі келтіруі мүмкін.
Карбамазепин: симптоматикалық гипонатриемия қаупі. Клиникалық және биологиялық мониторинг жасау қажет.
Құрамында йод бар контрастылы зат: Диуретиктерден туындаған гипогидратация жағдайында, әсіресе, құрамында йод бар препараттың жоғары дозаларында жедел бүйрек жеткіліксіздігінің жоғары қаупі болады.
Қолданар алдында пациенттерде су теңгерімін қалыпқа келтіру керек.
В амфотерицині (парентеральді), кортикостероидтар, бүйрек үсті бездері қыртысының гормондары немесе іш жүргізетін көтермелеуші дәрілер немесе глицирризин (лакрицада болады): гидрохлоротиазид электролит теңгерімсіздігін, атап айтқанда, гипокалиемияны күшейтуі мүмкін.
Айрықша нұсқаулар
Лозартан
Ангионевроздық ісіну
Анамнезінде ангиоэдемасы (бет, ерін, тамақ және/немесе тілдің ісінуі) бар пациенттер дәрігердің мұқият қадағалауында болу керек.
Гипотензия және тамырішілік көлемнің азаюы
Күшті диуретиктер қолданудан, тұз тұтынуды диеталық шектеуден, диарея немесе құсудан туындаған сұйықтық көлемінің азаюы және/немесе натрий тапшылығы бар пациенттерде, әсіресе, алғашқы дозадан соң симптоматикалық гипотензия пайда болуы мүмкін. Ондай жай-күйлер лозартан/гидрохлоротиазидпен емдеуді бастар алдында түзетуді талап етеді.
Электролиттік теңгерімсіздік бүйрек функциясы бұзылған пациенттерде (қант диабетімен немесе онсыз) жиі байқалады, оны ескеру керек. Сондықтан қан плазмасындағы калий концентрациясын және КК көрсеткіштерін, әсіресе, жүрек жеткіліксіздігі бар және КК 30-50 мл/мин пациенттерде жүйелі бақылау керек.
Калий жинақтаушы диуретиктерді, калий қоспаларын және құрамында калий бар тұз алмастырғыштарды лозартан/гидрохлоротиазидпен бір мезгілде қолдану ұсынылмайды.
Бауыр функциясының бұзылуы
Бауырциррозына шалдыққан пациенттерде қан плазмасындағы лозартан концентрациясының елеулі жоғарылауын көрсететін фармакокинетикалық деректер негізінде жеңіл және орташа дәрежелі бауыр жеткіліксіздігі бар пациенттерде лозартан/гидрохлоротиазид сақтықпен қолданылу керек. Бауыр жеткіліксіздігі ауыр пациенттерде лозартанды емдік қолдану тәжірибесі жоқ. Соның салдарынан, лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімі бауыр жеткіліксіздігі ауыр пациенттергеқарсы көрсетілімді.
Бүйрек функциясының бұзылуы
Ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесінің тежелісі нәтижесінде, бүйрек жеткіліксіздігін қоса, бүйрек функциясының өзгерістері (әсіресе, бүйрек функциясыренин-ангиотензин-альдостерон жүйесіне тәуелденетін, ауыр жүрекжеткіліксіздігі немесе бұрыннан бүйрек функциясыныңбұзылулары бар пациенттерде) байқалған. Ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесіне әсер ететін басқа дәрілік заттарды қолдану кезіндегідей, бүйрек артерияларының екі жақты стенозы немесе жалғыз бүйрек артериясының стенозы бар пациенттерде қандағы мочевина және қан плазмасындағы креатинин деңгейінің жоғарылауы байқалған, бүйрек функциясындағы бұл өзгерістер емді тоқтатудан кейін қайтымды болуы мүмкін. Лозартан бүйрек артерияларының екі жақты стенозы немесе жалғыз бүйрек артериясының стенозы бар пациенттерде сақтықпен қолданылу керек.
Бүйрек трансплантациясы
Препаратты бүйрек трансплантациясы жасалған пациенттерге қолдану қауіпсіздігіне қатысты тәжірибе жоқ.
Алғашқы гиперальдостеронизм
Алғашқы гиперальдостеронизмі бар пациенттерде, әдетте, ренин-ангиотензин жүйесін бәсеңдету жолымен ықпал ететін гипертензияға қарсы препараттар қолдану кезінде әсері байқалмайды. Сондықтан пациенттердің бұл тобында лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімін қолдану ұсынылмайды.
Жүректің ишемиялық ауруы және цереброваскулярлық аурулар: Гипертензияға қарсы басқа препараттарды қолдану кезіндегідей, ишемиялық жүрек ауруы және цереброваскулярлық ауруы бар пациенттерде артериялық қысымның шектен тыс төмендеуі миокард инфарктісінің немесе инсульттің дамуына алып келуі мүмкін.
Жүрек жеткіліксіздігі
Ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесіне әсер ететін басқа препараттарды қолдану кезіндегідей, бүйрек функциясының бұзылуымен немесе онсыз жүрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде ауыр артериялық гипотензияның және (көбіне жедел) бүйрек функциясы бұзылуының даму қаупі бар.
Аортальді және митральді клапандар стенозы, обструкциялық гипертрофиялық кардиомиопатия
Басқа вазодилататорларды қолдану кезіндегідей, аортальді және митральді клапан стенозы немесе обструкциялық гипертрофиялық кардиомиопатиясы бар пациенттерге ерекше сақтықпен тағайындалады.
Этникалық ерекшеліктер
Лозартан мен басқа ангиотензин антагонистерінің қара нәсілді пациенттерде, басқа пациенттерге қарағанда, артериялық қысымды төмендету тиімділігі аз, бұл артериялық гипертензиясы бар қара нәсілді пациенттер тобындағы рениннің төмен белсенділігінен болуы мүмкін.
Жүктілік
Лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімін жүктілік кезінде қолдануға
болмайды. Лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімімен емдеу қажет болып саналатын уақытқа дейін жүктілікті жоспарлайтын пациент әйелдерді гипертензияға қарсы баламалы емге ауыстыру керек, оның жүктілік кезінде қолдану үшін бекітілген қауіпсіздік бейіні болуы тиіс. Жүктілік диагностикаланғанда лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімімен емдеу дереу тоқтатылып, егер бұл мақсатқа сай болса, баламалы емді бастау керек.
Ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесінің (РААЖ) қосарлы блокадасы
АКФ тежегіштерін, ангиотензин II рецепторларының блокаторларын немесе алискиренді бір мезгілде қолдану гипотония, гиперкалиемия және бүйрек функциясының төмендеуі (бүйректің жедел жеткіліксіздігін қоса) қаупін арттыра түсетіні туралы мәліметтер бар. Сондықтан, АКФ тежегіштерін, ангиотензин II рецепторларының блокаторларын немесе алискиренді біріктіріп қолдануарқылы жүргізілетін РААЖ қосарлы блокадасы ұсынылмайды. Егер қосарлы блокадамен емдеу аса қажет деп саналса, онда ол тек маманның қадағалауымен және бүйрек функциясын, электролиттер мен артериялық қысымды тұрақты мониторингілеумен жүргізілуі тиіс.
AКФ тежегіштері мен ангиотензин II рецепторларының блокаторлары диабеттік нефропатиясы бар пациенттерде бір мезгілде қолданылмауы тиіс.
Гидрохлоротиазид
Гипотензия және электролит/сұйықтық теңгерімсіздігі
Гипертензияға қарсы басқа препараттарды қолдану кезіндегідей, кейбір
пациенттерде симптоматикалық гипотензия туындауы мүмкін. Пациенттерде кездейсоқ диарея немесе құсу кезінде туындауы мүмкін сұйықтық немесе электролит теңгерімсіздігінің клиникалық белгілерінің (мысалы, сұйықтық көлемінің сарқылуы, гипонатриемия, гипохлоремиялық алкалоз, гипомагниемия немесе гипокалиемия) бар-жоғын қадағалау қажет. Осындай пациенттерде қан плазмасындағы электролиттерді тиісті уақыт аралықтары өткен соң мезгіл-мезгіл анықтап отыру қажет. Жылдың ыстық мезгілінде ісінулері бар пациенттерде дилюциялықгипонатриемия болуы мүмкiн.
Метаболизмдік және эндокриндік үдерістерге әсері
Тиазидпен емдеу глюкозаға төзімділікті нашарлатуы мүмкін. Инсулинді қоса, диабетке қарсы препараттардың дозасын түзету қажеттілігі туындауы мүмкін. Тиазидтермен емделу кезінде жасырын қант диабеті көрініс беруі мүмкін. Тиазидтер кальцийдің несеппен бөлінуін төмендетіп, қан плазмасында кальций деңгейінің мерзім сайын мардымсыз жоғарылауын туындатуы мүмкін. Айқын гиперкальциемия жасырын гиперпаратиреоидизм барын айғақтай алады. Қалқанша маңы безіне тест өткізер алдында тиазидтер қабылдауды тоқтату қажет.
Холестерин мен триглицерид деңгейлерінің жоғарылауы да тиазидтермен диурездік емдеумен байланысты болуы мүмкін.
Кейбір пациенттерде тиазидтермен емдеу гиперурикемияны және/немесе подаграны күшейтуі мүмкін. Лозартан несеп қышқылының деңгейін төмендететіндіктен, лозартан гидрохлоротиазидпен біріктірілгенде диуретиктер туындататын гиперурикемияны әлсіретеді.
Бауыр жеткіліксіздігі
Бауыр функциясының бұзылуы немесе үдемелі бауыр ауруы бар пациенттерде тиазидтер абайлап қолданылу керек, өйткені олар бауырішілік холестазды туындатуы мүмкін, ал су-электролит теңгерімінің болымсыз өзгерістері бауыр комасына түрткі болуы мүмкін. Лозартан/гидрохлоротиазид біріктірілімі бауыр жеткіліксіздігі ауыр пациенттерге қарсы көрсетілімді.
Тиазидтер қабылдайтын пациенттерде, анамнезінде аллергиясы немесе бронх демікпесі болса да немесе болмаса да, жоғары сезімталдық
реакциясы туындауы мүмкін. Тиазидтер пайдаланудан кейін жүйелі қызыл жегінің өршуі немесе белсенділенуі байқалған.
Қосымша заттар туралы ақпарат
Осы препарат құрамында лактоза бар. Сирек тұқым қуалайтын галактозаны көтере алмаушылық түрлері, Лапп лактаза тапшылығы мен глюкоза-галактоза сіңуінің бұзылуы бар пациенттерге бұл препаратты қабылдауға болмайды.
Жүктілік және лактация
Жүктілік және лактация кезеңінде қолданылмайды.
Педиатрияда қолдану
Препарат 18 жасқа дейінгі балалар мен жасөспірімдерді емдеуге қолданылмайды.
Дәрілік заттың көлік құралын немесе қауіптілігі зор механизмдерді басқару қабілетіне әсер ету ерекшеліктері
Көлік құралын басқару және әртүрлі механизмдерді пайдалану қабілетіне әсері зерттелмеген. Алайда көлік құралын басқару немесе әртүрлі механизмдерді пайдалану кезінде гипертензияға қарсы дәрілерді қолданғанда кейде, әсіресе, емдеудің басында немесе дозасын арттырғанда бас айналу немесе ұйқышылдықтың туындауы мүмкін екенін ескеру қажет.
Артық дозалануы
Симптомдары: лозартанменартық дозалануға қатысты деректер шектеулі. Артық дозаланудың ең болжамды белгілері гипотензия және тахикардия болып табылады; парасимпатикалық (вагустық) стимуляциядан соң брадикардия туындауы мүмкін.
Гидрохлоротиазидпен артық дозаланудың ең жиі белгілері мен симптомдары электролиттер деңгейінің төмендеуінен (гипокалиемия, гипохлоремия, гипонатриемия), сондай-ақ шамадан тыс несеп бөлінуіне байланысты туындайтын сусызданудан болады. Дигиталисті бір мезгілде қабылдағанда гипокалиемия жүрек аритмиясын өршітуі мүмкін.
Емі: симптоматикалық және демеуші ем. Симптоматикалық гипотензия туындағанда демеуші емді бастау қажет. Ұсынылатын шаралар, егер дәрі таяуда қабылданған болса, құстыруды және бекітілген емшараларға сай су және электролит теңгерімін, бауыр комасы мен гипотензияны қалыпқа келтіруді қамтиды; пациенттің жағдайына мұқият мониторинг жасау талап етіледі.
Лозартан немесе оның белсенді метаболитін гемодиализ арқылы шығару мүмкін емес. Гидрохлоротиазидтің гемодиализ көмегімен организмнен шығарылу дәрежесі анықталмаған.
Шығарылу түрі және қаптамасы
Поливинилхлоридті/поливинилдихлоридті үлбірден және алюминий фольгадан жасалған пішінді ұяшықты қаптамаға 7 немесе 14 таблеткадан салады.
Пішінді ұяшықты 4 (7 таблеткадан) немесе 1 немесе 2 (14 таблеткадан) қаптамадан медициналық қолдану жөніндегі мемлекеттік және орыс тілдеріндегі нұсқаулықпен бірге картон қорапшаға салынады.
Сақтау шарттары
Түпнұсқалық қаптамасында, 250С-ден аспайтын температурада, ылғалдан қорғалған жерде сақтау керек.
Балалардың қолы жетпейтін жерде сақтау керек!
Сақтау мерзімі
5 жыл
Жарамдылық мерзімі өткеннен кейін қолдануға болмайды
Дәріханалардан босатылу шарттары
Рецепт арқылы