Диротон, 10 мг, таблетки №28, коробка из картона
Торговое наименование
Диротон®
Международное непатентованное название
Лизиноприл
Лекарственная форма, дозировка
Таблетки, 5 мг, 10 мг и 20 мг
Фармакотерапевтическая группа
Сердечно-сосудистая система. Препараты, влияющие на систему ренин-ангиотензин. Ангиотензин-конвертирующего фермента (АКФ) ингибиторы, простые. Лизиноприл.
Код АТХ C09AA03
Показания к применению
- лечение артериальной гипертензии.
- лечение симптоматической сердечной недостаточности.
- краткосрочное (6 недель) лечение пациентов со стабильной гемодинамикой в первые 24 часа после острого инфаркта миокарда.
- лечение почечной недостаточности у пациентов с артериальной гипертензией с сахарным диабетом 2 типа и начальной стадией нефропатии.
Перечень сведений, необходимых до начала применения
Противопоказания
- гиперчувствительность к действующему веществу или любым другим компонентам препарата или любым другим ингибиторам ангиотензин- конвертирующего фермента (АКФ).
- ангионевротический отек (отек Квинке) в анамнезе, связанный с предшествующим лечением ингибиторамиАКФ.
- наследственный или идиопатический ангионевротический отек.
- II и III триместры беременности.
- период грудного вскармливания.
- одновременное применение препарата Диротон с содержащими алискирен препаратами противопоказано у пациентов с сахарным диабетом или почечной недостаточностью (СКФ <60 мл/мин/1.73 м2 площади поверхности тела).
- одновременное применение с ингибиторами нейтральной эндопептидазы (например, с препаратами, содержащими сакубитрил) в связи с высоким риском развития ангионевротического отека.
- дети до 6 лет.
Необходимые меры предосторожности при применении
Если у Вас имеется какое-либо из состояний/заболеваний, указанных ниже, необходимо проконсультироваться с лечащим врачом до начала приема препарата:
аортальный стеноз, гипертрофическая обструктивная кардиомиопатия, митральный стеноз, двусторонний стеноз почечных артерий, стеноз артерии единственной почки, состояние после трансплантации почки, почечная недостаточность (КК менее 30 мл/мин), первичный гиперальдостеронизм, артериальная гипотензия, угнетение костномозгового кроветворения, иммуносупрессивная терапия, одновременное применение аллопуринола или прокаинамида, или комбинация указанных осложняющих факторов (риск развития нейтропении и агранулоцитоза), гипонатриемия (повышенный риск развития артериальной гипотензии у пациентов, находящихся на малосолевой или бессолевой диете), гиповолемические состояния (в том числе диарея, рвота), системные заболевания соединительной ткани (в том числе системная красная волчанка, склеродермия), сахарный диабет, подагра, гиперурикемия, гиперкалиемия, ишемическая болезнь сердца, цереброваскулярные заболевания (в том числе недостаточность мозгового кровообращения), хроническая сердечная недостаточность, гемодиализ с использованием высокопроточных диализных мембран с высокой проницаемостью (AN69), пожилой возраст (старше 65 лет), одновременное применение с калийсберегающими диуретиками, препаратами калия, калийсодержащими заменителями пищевой соли, одновременное применение с препаратами лития, отягощенный аллергологический анамнез, одновременное проведение десенсибилизации аллергеном из яда перепончатокрылых, одновременное проведение процедуры афереза липопротеинов низкой плотности (ЛПНП-афереза) с использованием декстран сульфата, применение во время больших хирургических вмешательств или при проведении общей анестезии, применение у пациентов негроидной расы.
Взаимодействия с другими лекарственными препаратами
Гипотензивные препараты
При применении лизиноприла совместно с другими гипотензивными препаратами (например, нитроглицерин и другие нитраты или другие сосудорасширяющие средства) возможно резкое снижение артериального давления (аддитивный эффект).
Данные клинических исследований показали, что двойная блокада ренин-ангиотензин-альдостероновой системы (РААС) при совместном применении с ингибиторами АКФ, блокаторами рецепторов ангиотензина II или алискиреном связана с повышенным риском таких нежелательных явлений, как артериальная гипотензия, гиперкалиемия и снижение функции почек (включая острую почечную недостаточность), в сравнении с использованием только одного препарата, блокирующего РААС. Препараты, повышающие риск развития ангионевротического отека
Ингибиторы нейтральной эндопептидазы
Сообщалось о повышенном риске развития ангионевротического отека при одновременном применении ингибиторов АКФ и рацекадотрила.
При одновременном применении ингибиторов АКФ с лекарственными препаратами, содержащими сакубитрил (ингибитор неприлизина), возрастает риск развития ангионевротического отека, в связи с чем одновременное применение указанных препаратов противопоказано. Ингибиторы АКФ следует назначать не ранее, чем через 36 часов после отмены препаратов, содержащих сакубитрил.
Противопоказано назначение препаратов, содержащих сакубитрил, пациентам, получающим ингибиторы АКФ, а также в течение 36 часов после отмены ингибиторов АКФ.
Тканевые активаторы плазминогена
В обсервационных исследованиях выявлена повышенная частота развития ангионевротического отека у пациентов, принимавших ингибиторы АКФ, после применения алтеплазы для тромболитической терапии ишемического инсульта. Одновременный прием ингибиторов АКФ с ингибиторами мишени рапамицина в клетках млекопитающих (mTOR) (например, темсиролимус, сиролимус, эверолимус) или вилдаглиптином может привести к увеличению риска развития ангионевротического отека. Диуретики Одновременный прием диуретических средств с лизиноприлом, как правило, оказывает дополнительное гипотензивное действие.
При назначении лизиноприла пациентам, которые уже принимают диуретики и особенно которым недавно назначены диуретики, возможно чрезмерное снижение артериального давления. Риск развития симптоматической гипотензии может быть снижен при прекращении приема диуретиков до начала лечения лизиноприлом. Калийсодержащие пищевые добавки, калийсберегающие диуретики, калийсодержащие заменители соли и другие препараты, которые могут увеличивать содержание калия в сыворотке крови
Несмотря на то, что содержание калия в сыворотке крови обычно остается в пределах нормальных значений, у некоторых пациентов, получающих лизиноприл, может наблюдаться гиперкалиемия. Одновременный прием калийсберегающих диуретиков (таких как спиронолактон, триамтерен или амилорид), калийсодержащих пищевых добавок или калийсодержащих заменителей соли может приводить к значимому увеличению содержания калия в сыворотке крови, особенно у пациентов с почечной недостаточностью. При одновременном приеме лизиноприла с другими препаратами, увеличивающими содержание калия в сыворотке крови, такими как триметоприм и ко-тримоксазол (триметоприм/сульфаметоксазол) следует соблюдать осторожность (поскольку известно, что триметоприм действует подобно калийсберегающему диуретику амилориду). Таким образом, одновременный прием лизиноприла с перечисленными выше препаратами не рекомендуется. В случае необходимости одновременного применения препараты следует применять с осторожностью и с периодическим мониторингом содержания калия в сыворотке крови. Циклоспорин
Одновременное применение ингибиторов АКФ и циклоспорина может привести к гиперкалиемии. Рекомендуется мониторинг содержания калия в сыворотке крови. Гепарин
Одновременное применение ингибиторов АКФ и гепарина может привести к гиперкалиемии. Рекомендуется мониторинг содержания калия в сыворотке крови. Если лизиноприл применяется одновременно с калийнесберегающим диуретиком, гипокалиемия, обусловленная приемом диуретика, может уменьшиться. Препараты лития
При одновременном применении ингибиторов АКФ и препаратов лития сообщалось об обратимом повышении концентраций лития в сыворотке крови и появлении токсических эффектов. Одновременный прием тиазидных диуретиков может увеличивать риск развития токсических эффектов лития и усиливать уже повышенный риск токсичности лития на фоне применения ингибиторов АКФ. Одновременное применение лизиноприла и препаратов лития не рекомендуется, но в случае доказанной необходимости применения данной комбинации, следует тщательно контролировать содержание лития в сыворотке крови. Нестероидные противовоспалительные препараты (НПВП), включая ацетилсалициловую кислоту в дозе ≥3 г/сут
При одновременном применении ингибиторов АКФ и нестероидных противовоспалительных препаратов (например, ацетилсалициловая кислота в качестве противовоспалительного препарата, ингибиторы ЦОГ-2 и неселективные НПВП) возможно ослабление антигипертензивного эффекта. Одновременный прием ингибиторов АКФ и НПВП может повышать риск нарушения функции почек, включая возможную острую почечную недостаточность, и повышать содержание калия в сыворотке крови, особенно у пациентов с исходно сниженной функцией почек. Данные эффекты обычно обратимы. Эта комбинация должна назначаться с осторожностью, особенно у пожилых пациентов. Пациенты должны получать достаточный объем жидкости. Кроме того, следует рассмотреть необходимость контроля функции почек после назначения комбинированной терапии и проводить его периодически в дальнейшем. Препараты золота
Нитритоидные реакции (симптомы вазодилатации, включая гиперемию, тошноту, головокружение и артериальную гипотензию, которая может быть очень выраженной) после введения инъекционного препарата, содержащего золото (например, натрия ауротиомалата), регистрировались чаще у пациентов, получающих лечение ингибиторами АКФ. Трициклические антидепрессанты / нейролептики / средства для общей анестезии
Одновременное применение некоторых средств для общей анестезии, трициклических антидепрессантов и нейролептиков с ингибиторами АКФ может приводить к дальнейшему снижению артериального давления. Симпатомиметики
Симпатомиметики могут уменьшать антигипертензивный эффект ингибиторов АКФ. Гипогликемические препараты
Эпидемиологические исследования показали, что одновременный прием ингибиторов АКФ и гипогликемических препаратов (инсулины, гипогликемические препараты для приема внутрь) может усиливать гипогликемический эффект с риском развития гипогликемии. Развитие данного явления наиболее вероятно в течение первых недель лечения комбинацией препаратов, а также у пациентов с почечной недостаточностью. Ацетилсалициловая кислота, тромболитики, бета-адреноблокаторы, нитраты
Лизиноприл можно применять одновременно с ацетилсалициловой кислотой (в кардиологических дозах), тромболитиками, бета-адреноблокаторами и/или нитратами.
Специальные предупреждения
Симптоматическая гипотензия
Симптоматическая гипотензия редко возникает у пациентов с неосложненной артериальной гипертензией. У пациентов с артериальной гипертензией на фоне применения лизиноприла артериальная гипотензия с большей вероятностью возникнет на фоне гиповолемии, например, при применении диуретиков, ограничения поваренной соли в диете, при проведении диализа, диарее или рвоте, или наличии выраженной ренин-зависимой гипертензии. У пациентов с сердечной недостаточностью, независимо от наличия сопутствующей почечной недостаточности, наблюдалось развитие симптоматической гипотензии. Наиболее вероятно развитие симптоматической гипотензии у пациентов с более тяжелой сердечной недостаточностью, при которой используются более высокие дозы петлевых диуретиков, гипонатриемией или функциональной почечной недостаточностью. У пациентов с повышенным риском развития симптоматической гипотензии необходим тщательный контроль состояния при начале терапии или коррекции дозы. То же самое относится к пациентам с ишемической болезнью сердца или цереброваскулярными заболеваниями, у которых слишком выраженное снижение артериального давления может привести к инфаркту миокарда или нарушению мозгового кровообращения.
При возникновении артериальной гипотензии следует придать пациенту горизонтальное положение, при необходимости, рекомендовано внутривенное вливание 0,9% раствора натрия хлорида. Преходящая артериальная гипотензия, как правило, не является противопоказанием для дальнейшего лечения препаратом; дальнейшее лечение обычно проходит без осложнений после восстановления артериального давления в результате коррекции гиповолемии.
У некоторых пациентов с сердечной недостаточностью и нормальным или сниженным артериальным давлением возможно дополнительное снижение системного артериального давления при применении лизиноприла. Данный эффект ожидаем и не является поводом для прекращения лечения. Если гипотензия приводит к клиническим проявлениям, то может быть показано снижение дозы или отмена препарата Диротон. Артериальная гипотензия при остром инфаркте миокарда
В случае развития острого инфаркта миокарда противопоказано назначать лизиноприл пациентам, у которых применение вазодилататоров может серьезно ухудшить состояние гемодинамики (например, если систолическое артериальное давление составляет 100 мм рт. ст. или ниже, или в случае кардиогенного шока). В течение первых 3 дней после инфаркта миокарда необходимо снизить дозу, если систолическое артериальное давление составляет 120 мм рт. ст. или ниже. Поддерживающие дозы следует снизить до 5 мг или временно до 2.5 мг, если систолическое артериальное давление составляет 100 мм рт. ст. или ниже. При устойчивой артериальной гипотензии (систолическое АД ниже 90 мм рт. ст. в течение более 1 ч), следует отменить лизиноприл. Стеноз аортального и митрального клапана / гипертрофическая кардиомиопатия
Как и при применении других ингибиторов АКФ, лизиноприл следует с осторожностью применять у пациентов со стенозом митрального клапана и обструкцией выходного тракта левого желудочка, например, при стенозе аортального клапана или гипертрофической кардиомиопатии. Нарушение функции почек
При нарушении функции почек (КК <80 мл/мин), начальная доза лизиноприла должна подбираться в зависимости от КК, а затем от клинического ответа пациента на терапию. Рутинный контроль содержания калия и концентрации креатинина в сыворотке крови являются частью стандартной медицинской практики ведения таких пациентов.
У пациентов с сердечной недостаточностью, артериальная гипотензия после назначения ингибиторов АКФ может привести к дальнейшему ухудшению функции почек. Сообщалось о развитии острой почечной недостаточности, обычно обратимой, в такой ситуации.
У некоторых пациентов с двусторонним стенозом почечной артерии или стенозом артерии единственной почки, получавших ингибиторы АКФ, отмечено повышение мочевины крови и креатинина в сыворотке крови, обычно обратимое после отмены терапии. Такой эффект с большей вероятностью наблюдается у пациентов с почечной недостаточностью. При наличии сопутствующей реноваскулярной гипертензии повышается риск тяжелой артериальной гипотензии и почечной недостаточности. У таких пациентов лечение следует начинать под тщательным медицинским наблюдением, используя низкие дозы, и осторожно титруя дозу. Так как диуретики могут усугублять данное состояние, в течение первых недель терапии лизиноприлом их следует отменить и контролировать функцию почек.
У некоторых пациентов с артериальной гипертензией, у которых отсутствуют какие-либо сопутствующие сосудистые заболевания почек, отмечалось повышение концентрации мочевины и креатинина в сыворотке крови, обычно незначительное и кратковременное, особенно при одновременном применении лизиноприла и диуретика. Такой эффект с большей вероятностью наблюдается у пациентов с почечной недостаточностью. Может потребоваться снижение дозы и/или отмена диуретика и/или лизиноприла.
Не следует начинать лечение лизиноприлом при остром инфаркте миокарда у пациентов с нарушением функции почек, определяемым как концентрация креатинина в сыворотке более 177 мкмоль/л и/или протеинурия превышает 500 мг/24 ч. В случае возникшего во время лечения нарушения функции почек (концентрация креатинина в сыворотке выше 265 мкмоль/л или вдвое выше по сравнению с первоначальным уровнем), врач должен рассмотреть возможность отмены лизиноприла. Гиперчувствительность/ангионевротический отек
В редких случаях при применении ингибиторов ангиотензин-конвертирующего фермента, включая лизиноприл, сообщалось о развитии ангионевротического отека лица, конечностей, губ, языка, голосовой щели и/или гортани. Отек может развиться в любой момент лечения. В таком случае необходимо немедленно отменить лизиноприл, пациент должен получать соответствующее лечение и находиться под медицинским наблюдением в стационаре до полного разрешения симптоматики. Даже в случае появления отека только в области языка, без сопутствующего нарушения дыхательных функций, пациенту может потребоваться длительное наблюдение, так как лечения антигистаминными препаратами и кортикостероидами может быть недостаточно.
В очень редких случаях сообщалось о летальном исходе в связи с развитием ангионевротического отека гортани или языка. У пациентов с вовлечением языка, голосовой щели или гортани риск обструкции дыхательных путей выше, особенно при наличии хирургического вмешательства в области дыхательных путей в анамнезе. В таких случаях показана неотложная терапия, которая может включать введение адреналина и/или поддержание проходимости дыхательных путей. Пациент должен находиться под строгим медицинским наблюдением до полного и устойчивого разрешения симптомов.
Ингибиторы ангиотензин-конвертирующего фермента чаще вызывают ангионевротический отек у пациентов, принадлежащих к негроидной расе, чем у пациентов других рас.
Пациенты, у которых ранее отмечался ангионевротический отек, не связанный с лечением ингибиторами АКФ, могут быть подвержены большему риску развития ангионевротического отека при приеме ингибитора АКФ.
Одновременный прием ингибиторов АКФ с препаратами, содержащими сакубитрил, противопоказан в связи с увеличением риска развития ангионевротического отека. Прием первой дозы препарата, содержащего сакубитрил, должен быть не ранее 36 часов после последней дозы лизиноприла. Лечение лизиноприлом следует начинать не ранее чем через 36 часов после приема последней дозы сакубитрила/валсартана.
Одновременный прием ингибиторов АКФ с рацекадотрилом, ингибиторами mTOR (например, сиролимус, эверолимус, темсиролимус), а также с вилдаглиптином может увеличивать риск развития ангионевротического отека (например, отека дыхательных путей или языка, с дыхательной недостаточностью или без нее). У пациентов, принимающих ингибиторы АКФ, начинать лечение рацекадотрилом, ингибиторами mTOR, а также вилдаглиптином следует с осторожностью. Анафилактоидные реакции у пациентов, находящихся на гемодиализе
Сообщается об анафилактоидных реакциях у пациентов, находящихся на гемодиализе с использованием высокопроточных диализных мембран с высокой проницаемостью (например, AN69) и одновременно получающих ингибитор АКФ. У таких пациентов следует обратить внимание на использование другого вида диализной мембраны или гипотензивного препарата другого класса. Анафилактоидные реакции во время афереза липопротеинов низкой плотности (ЛПНП)
В редких случаях возможно развитие опасных для жизни анафилактоидных реакций у пациентов, получающих ингибиторы АКФ, во время афереза ЛПНП с применением декстрана сульфата. Подобных реакций удавалось избежать, если перед каждым проведением афереза временно прекратить прием ингибитора АКФ. Десенсибилизация
При десенсибилизации (например, яд насекомых), у пациентов, получающих ингибиторы АКФ, наблюдаются устойчивые анафилактоидные реакции. У тех же пациентов удалось избежать появления таких реакций при временной приостановке терапии ингибиторами АКФ, однако они появились повторно при случайном приеме этих препаратов. Печеночная недостаточность
В очень редких случаях на фоне терапии ингибиторами АКФ развивался синдром, который начинался с холестатической желтухи и прогрессировал до фульминантного некроза и (иногда) приводил к летальному исходу. Механизм развития данного синдрома не изучен. При появлении признаков желтухи или при значительном повышении активности «печеночных» ферментов следует прекратить лечение лизиноприлом, пациенты должны находиться под соответствующим медицинским наблюдением. Нейтропения/агранулоцитоз
У пациентов, получающих ингибиторы АКФ, сообщалось о развитии нейтропении/агранулоцитоза, тромбоцитопении и анемии. У пациентов с нормальной функцией почек без других отягощающих факторов нейтропения развивается редко. Нейтропения и агранулоцитоз исчезали после прекращения лечения ингибиторами АКФ. Лизиноприл следует применять с крайней осторожностью у пациентов с системными заболеваниями соединительной ткани, а также у пациентов, получающих иммуносупрессивную терапию, аллопуринол или прокаинамид или имеющих сочетание этих осложняющих факторов, особенно если также имеется нарушение функции почек. У некоторых таких пациентов развивались серьезные инфекции, которые в некоторых случаях не отвечали на интенсивную антибиотикотерапию. Если лизиноприл используется у таких пациентов, то рекомендован периодический контроль количества лейкоцитов; кроме того, пациентам следует объяснить необходимость сообщать о любых признаках инфекции. Двойная блокада ренин-ангиотензин-альдостероновой системы (РААС)
Получены данные, что сопутствующее применение ингибиторов АКФ, блокаторов рецепторов ангиотензина II или алискирена повышает риск артериальной гипотензии, гиперкалиемии и снижения функции почек (включая острую почечную недостаточность). Двойная блокада РААС за счет комбинированного применения ингибиторов АКФ, блокаторов рецепторов ангиотензина II или алискирена по этой причине не рекомендована.
Если двойная блокада абсолютно необходима, то такое лечение следует проводить под врачебным наблюдением при частом тщательном контроле функции почек, содержания электролитов и артериального давления. У пациентов с диабетической нефропатией не следует применять комбинированную терапию ингибиторами АКФ и блокаторами рецепторов ангиотензина II. Раса
У пациентов негроидной расы ингибиторы ангиотензинконвертирующего фермента чаще вызывают ангионевротический отек, чем у пациентов другой расовой принадлежности.
Как и в случае с другими ингибиторами АКФ, у пациентов негроидной расы лизиноприл может быть менее эффективен в отношении снижения артериального давления, чем у пациентов другой расовой принадлежности, что, вероятно, обусловлено более высокой частотой состояний с низким уровнем ренина у пациентов негроидной расы, страдающих артериальной гипертензией. Кашель
Сообщается о возникновении кашля в период лечения ингибиторами АКФ. Кашель, как правило, сухой, устойчивый, и прекращался после отмены препарата. При дифференциальной диагностике кашля следует учитывать возможность кашля, индуцированного ингибиторами АКФ. Хирургическое вмешательство/анестезия
У пациентов, которым проводится обширное оперативное вмешательство или во время общей анестезии препаратами, приводящими к артериальной гипотензии, лизиноприл может блокировать образование ангиотензина II после компенсаторного выброса ренина. Если развивается артериальная гипотензия, вероятно в результате приведенного выше механизма, можно провести коррекцию увеличением объёма циркулирующей крови. Гиперкалиемия
ИнгибиторыАКФ могут вызывать повышение содержания калия в сыворотке крови, поскольку они блокируют высвобождение альдостерона. Как правило, данный эффект клинически незначим у пациентов с нормальной функцией почек. Тем не менее, у пациентов с нарушениями функции почек, сахарным диабетом 2 типа или пациентов, принимающих калийсодержащие пищевые добавки (в том числе, калийсодержащие заменители соли), калийсберегающие диуретики (например, спиронолактон, триамтерен или амилорид), а также у пациентов, принимающих другие препараты, которые способны вызывать повышение содержания калия в сыворотке крови (например, гепарин, триметоприм или комбинированный препарат ко-тримаксазол, также известный под названием триметоприм/сульфаметоксазол, и, в особенности, антагонисты альдостерона или блокаторы ангиотензиновых рецепторов), может наблюдаться гиперкалиемия. Калийсберегающие диуретики и блокаторы рецептора ангиотензина должны применяться с осторожностью у пациентов, принимающих ингибиторы АКФ. В случае необходимости одновременного применения указанных выше препаратов следует проводить регулярный контроль содержания калия в сыворотке крови и функции почек. Пациенты с сахарным диабетом
У пациентов с сахарным диабетом, принимающих гипогликемические препараты внутрь или получающих инсулин, в течение первого месяца лечения ингибитором АКФ следует осуществлять тщательный контроль гликемии. Препараты лития
Как правило, не рекомендован одновременный прием препаратов лития и лизиноприла.
Особые группы пациентов
Пожилые пациенты
В клинических исследованиях не отмечено связанных с возрастом изменений эффективности или безопасности препарата. Если у пожилых пациентов снижена функция почек, то начальную дозу следует подбирать с учетом КК. В последующем дозу необходимо корректировать в зависимости от изменения артериального давления. Пациенты после трансплантации почки
Отсутствует опыт применения препарата Диротон у пациентов с недавно перенесенной трансплантацией почки. По этой причине у таких пациентов применение препарата Диротон не рекомендовано. Применение у педиатрии
Имеются ограничены данные по эффективности и безопасности применения препарата у детей в возрасте старше 6 лет с артериальной гипертензией, однако нет опыта применения при других показаниях. Лизиноприл не рекомендуется применять у детей по другим показаниям, а только для лечения артериальной гипертензии.
Лизиноприл не следует применять у детей младше 6 лет или у детей с тяжелой почечной недостаточностью (скорость клубочковой фильтрации (СКФ) <30 мл/мин/1,73 м2 площади поверхности тела). Во время беременности или лактации
Беременность
Применение ингибиторов АКФ не рекомендовано во время первого триместра беременности.
Применение ингибиторов АКФпротивопоказано во время второго и третьего триместра беременности.
Эпидемиологические данные о риске тератогенности, связанном с приемом ингибиторов АКФ во время первого триместра беременности, не являются убедительными, однако, небольшое увеличение риска не может быть исключено. Если продолжение лечения ингибитором АКФ не признано необходимым, пациенток, планирующих беременность, следует перевести на альтернативные гипотензивные средства с известным профилем безопасности применения в период беременности. При подтверждении беременности следует немедленно прекратить лечение ингибитором АКФ, и, при необходимости, начать альтернативное лечение.
Известно, что применение у женщин ингибиторов АКФ во время второго и третьего триместров беременности индуцирует фетотоксичность (снижение функции почек, маловодие, замедление окостенения костей черепа) и неонатальную токсичность (почечная недостаточность, артериальная гипотензия, гиперкалиемия). Если ингибитор АКФприменялся со второго триместра беременности, рекомендуется ультразвуковое исследование функции почек и черепа. За новорожденными, матери которых принимали ингибиторы АКФ, рекомендуется вести тщательное наблюдение для своевременного выявления артериальной гипотензии. Кормление грудью
В связи с отсутствием доступной информации применение лизиноприла во время грудного вскармливания не рекомендовано. Предпочтительно применение альтернативных препаратов с установленным профилем безопасности, особенно при кормлении новорожденных или недоношенных детей. Особенности влияния препарата на способность управлять транспортным средством или потенциально опасными механизмами
При управлении транспортными средствами или работе с механизмами следует учитывать возможное развитие головокружения или усталости.
Рекомендации по применению
Режим дозирования
Дозу следует подбирать индивидуально в соответствии с клиническими проявлениями и выраженностью антигипертензивного эффекта препарата. Артериальная гипертензия
Препарат Диротон можно применять в монотерапии или в комбинации с другими гипотензивными средствами. Начальная доза
У пациентов с артериальной гипертензией рекомендуемая начальная доза составляет 10 мг. У пациентов с повышенной активностью ренин-ангиотензин-альдостероновой системы (в частности, при реноваскулярной гипертензии, у пациентов, с электролитным истощением и/или гиповолемией, декомпенсацией сердечной деятельности или тяжелой артериальной гипертензией) возможно более выраженное снижение артериального давления после приема начальной дозы. У таких пациентов рекомендуемая начальная доза составляет 2,5-5 мг, при этом начало терапии должно проводиться под строгим медицинским наблюдением. При почечной недостаточности рекомендуется применять более низкую начальную дозу (см. таблицу 1 - ниже). Поддерживающая доза
Эффективная поддерживающая доза составляет 20 мг 1 раз в сутки. Обычно, если желаемый терапевтический эффект не удается достичь в течение 2-4 недель при применении определенной дозы, возможно дальнейшее повышение дозы. Максимальная используемая в долгосрочных контролируемых клинических исследованиях доза составляла 80 мг/сут. Особые группы пациентов
Пациенты, получающие диуретики
После начала терапии препаратом Диротон возможно развитие симптоматической гипотензии. Риск развития симптоматической гипотензии выше у пациентов, получающих диуретики. По этой причине при лечении таких пациентов следует соблюдать осторожность, так как у таких пациентов может наблюдаться гиповолемия и потеря электролитов. По возможности, диуретики следует отменить за 2-3 дня до начала терапии препаратом Диротон. У пациентов с артериальной гипертензией, у которых нельзя провести отмену диуретиков, лечение препаратом Диротон следует начинать с дозы 5 мг. При этом показан контроль функции почек и содержания калия в сыворотке крови. В последующем дозу препарата Диротон можно скорректировать в зависимости от уровня артериального давления. При необходимости, возможно возобновление лечения диуретиками. ( Коррекция дозы при почечной недостаточности Доза у пациентов с нарушением функции почек должна подбираться с учетом клиренса креатинина (КК) (см. таблицу 1).
Таблица 1. Коррекция дозы при почечной недостаточности
|
Клиренс креатинина
(мл/мин) |
Начальная доза (мг/сут) |
|
Менее 10 мл/мин (включая пациентов, находящихся
на диализе) |
2,5 мг* |
|
10-30 мл/мин |
2,5-5 мг |
|
31-80 мл/мин |
5-10 мг |
* Дозу и/или частоту приема следует подбирать с учетом уровня артериального давления.
Дозу можно увеличивать до достижения желаемых значений артериального давления или максимально до 40 мг/сут. Дети с артериальной гипертензией в возрасте 6-16 лет
Рекомендуемая начальная доза составляет 2,5 мг 1 раз в сутки у пациентов с массой тела 20-50 кг и 5 мг 1 раз в сутки у пациентов с массой тела ≥50 кг. Дозу следует подбирать индивидуально до максимальной 20 мг/сут у пациентов с массой тела 20-50 кг и 40 мг у пациентов с массой тела ≥50 кг. В исследованиях с участием детей не проводилось изучение доз выше 0,61 мг/кг массы тела (или 40 мг).
У детей со сниженной функцией почек необходимо назначать меньшую начальную дозу или увеличивать интервалы между повышением дозы. Сердечная недостаточность
У пациентов с симптоматической сердечной недостаточностью препарат Диротон следует применять в качестве препарата дополнительной терапии к диуретикам и, при необходимости, препаратам наперстянки или бета-адреноблокаторам. Начальная доза может составлять 2,5 мг 1 раз в сутки, при этом лечение следует начинать под тщательным медицинским наблюдением для оценки эффекта на артериальное давление. При повышении дозы необходимо учитывать следующее:
- шаг повышения дозы не должен превышать 10 мг
- интервал между повышением дозы не должен быть менее 2 недель
- дозу необходимо повышать до максимально переносимой, но не более 35 мг 1 раз в сутки.
Коррекция дозы проводится индивидуально, в зависимости от клинического эффекта.
У пациентов с высоким риском симптоматической гипотензии, например, у пациентов с электролитным истощением и/или гипонатриемией, у пациентов с гиповолемией или у пациентов, получающих мощные диуретики, по возможности, нужно провести коррекцию таких факторов до назначения препарата Диротон. Показан контроль функции почек и содержания калия в сыворотке крови. Острый инфаркт миокарда
Пациенты должны получать, по необходимости, стандартные рекомендованные препараты, такие как тромболитики, аспирин и бета-адреноблокаторы. Нитроглицерин внутривенно или трансдермально можно применять одновременно с препаратом Диротон. Начальная доза (первые 3 дня после инфаркта миокарда)
Лечение препаратом Диротон может быть начато в течение 24 часов после появления симптомов. Терапию не следует начинать при систолическом артериальном давлении менее 100 мм рт. ст. Первая доза препарата Диротон – 5 мг внутрь, затем 5 мг через 24 часа, 10 мг через 48 часов и затем 10 мг 1 раз в сутки. У пациентов с низким систолическим артериальным давлением (120 мм рт. ст. или ниже), если лечение начинается или продолжается в течение первых 3 дней после инфаркта миокарда, доза должна быть ниже – 2,5 мг внутрь.
При наличии почечной недостаточности (клиренс креатинина <80 мл/мин), начальная доза препарата Диротон должна подбираться в зависимости от КК (см. таблицу 1). Поддерживающая доза
Поддерживающая доза составляет 10 мг 1 раз в сутки. В случае развития гипотензии (систолическое артериальное давление менее или равно 100 мм рт. ст.) суточная поддерживающая доза может составлять 5 мг с временным снижением до 2,5 мг при необходимости. При развитии длительной артериальной гипотензии (систолическое артериальное давление менее 90 мм рт. ст. в течение более 1 часа) препарат Диротон необходимо отменить.
Лечение следует продолжать в течение 6 недель и затем провести повторную оценку состояния пациента. Пациенты, у которых развились симптомы сердечной недостаточности, должны продолжать лечение препаратом Диротон. Почечные осложнения сахарного диабета
У пациентов с артериальной гипертензией, сахарным диабетом 2 типа и начальной стадией нефропатии доза составляет 10 мг 1 раз в сутки; доза может быть, при необходимости, увеличена до 20 мг 1 раз в сутки для достижения диастолического артериального давления ниже 90 мм рт. ст. при измерении в положении сидя.
При наличии почечной недостаточности (клиренс креатинина <80 мл/мин), начальная доза препарата Диротон должна подбираться в зависимости от КК (см. таблицу 1).
Метод и путь введения
Препарат Диротон принимают внутрь 1 раз в сутки. Как и при применении других препаратов, назначаемых 1 раз в сутки, лизиноприл следует принимать в одно и то же время каждый день. Всасывание препарата Диротон не зависит от приема пищи. Меры, которые необходимо принять в случае передозировки
Данные о передозировке у человека ограничены. Симптомы, связанные с передозировкой ингибиторами АКФ могут включать в себя артериальную гипотензию, циркуляторный шок, нарушения электролитного баланса, почечную недостаточность, гипервентиляцию, тахикардию, чувство учащенного сердцебиения, брадикардию, головокружение, тревогу и кашель.
При передозировке рекомендуется внутривенное введение физиологического раствора. В случае развития артериальной гипотензии следует уложить пациента в положение «лежа» на спине. При наличии соответствующей возможности можно также рассмотреть целесообразность инфузионного введения ангиотензина II и/или внутривенного введения катехоламинов.
В случае, если прием препарата произошел недавно, необходимо провести меры для выведения лизиноприла (например, вызвать рвоту, промыть желудок, ввести сорбенты и натрия сульфат). Лизиноприл можно удалить из системного кровотока путем проведения гемодиализа. При развитии брадикардии, устойчивой к медикаментозной терапии, показана постановка кардиостимулятора. Необходим постоянный контроль основных показателей жизнедеятельности, содержания электролитов и концентрации креатинина в сыворотке крови.
Описание нежелательных реакций, которые проявляются при стандартном применении ЛП и меры, которые следует принять в этом случае Следующие нежелательные эффекты наблюдались при применении лизиноприла и других ингибиторов АКФ: Часто (может развиться у 1 из 10 пациентов):
головокружение, головная боль, ортостатические эффекты (включая артериальную гипотензию), кашель, диарея, рвота, нарушение функции почек. Нечасто (может развиться у 1 из 100 пациентов):
изменение настроения, нарушения сна, галлюцинации, парестезия, вертиго, дисгевзия (нарушения вкуса), инфаркт миокарда вероятно вследствие чрезмерного снижения артериального давления у пациентов из группы высокого риска, чувство учащенного сердцебиения, тахикардия, острое нарушение мозгового кровообращения, вероятно вследствие чрезмерного снижения артериального давления у пациентов из группы высокого риска; синдром Рейно, ринит, тошнота, боль в животе, нарушение пищеварения, сыпь, кожный зуд, импотенция, повышенная утомляемость, астения, повышение концентрации мочевины и креатинина в сыворотке крови, повышение активности «печеночных» ферментов, гиперкалиемия. Редко (может развиться у 1 из 1000 пациентов):
синдром неадекватной секреции антидиуретического гормона (СНСАГ), спутанность сознания, паросмия (нарушение обоняния), сухость во рту, крапивница, выпадение волос, псориаз, гиперчувствительность/ангионевротический отек: отек лица, конечностей, губ, языка, голосовой щели и/или гортани, уремия, острая почечная недостаточность, гинекомастия, снижение гематокрита, снижение гемоглобина, гипербилирубинемия, гипонатриемия. Очень редко (может развиться у 1 из 10000 пациентов):
угнетение костномозгового кроветворения, анемия, тромбоцитопения, лейкопения, нейтропения, агранулоцитоз, гемолитическая анемия, лимфаденопатия, аутоиммунные нарушения, гипогликемия, бронхоспазм, синусит, аллергический альвеолит, эозинофильная пневмония, панкреатит, интестинальный ангионевротический отек, гепатит, печёночно-клеточная или холестатическая желтуха, печеночная недостаточность, гипергидроз, пузырчатка, токсический эпидермальный некролиз, синдром Стивенса-Джонсона, мультиформная эритема, псевдолимфома кожи*, олигурия / анурия. Частота неизвестна (не может быть определена на основании имеющихся данных): анафилактическая/анафилактоидная реакция, депрессия, обморок. * Сообщалось о симптомокомплексе, который может включать один или несколько из следующих симптомов: лихорадка, васкулит, миалгия, артралгия/артрит, положительная реакция на антинуклеарные антитела (АНА), увеличение скорости оседания эритроцитов (СОЭ), эозинофилия и лейкоцитоз, кожная сыпь, фотосенсибилизация или другие изменения со стороны кожи. Препарат содержит маннитол, который может оказывать умеренное послабляющее действие. Дети
Данные по безопасности, полученные в клинических исследованиях, свидетельствуют о том, что лизиноприл, в целом, хорошо переносился у детей с артериальной гипертензией, и что профиль безопасности в этой возрастной группе сравним с таковым у взрослых пациентов.
Дополнительные сведения
Состав лекарственного препарата
Одна таблетка содержит
активное вещество- лизиноприла 5 мг, 10 мг, 20 мг (в виде 5,44 мг, 10,89 мг, 21,77 мг лизиноприла дигидрата),
вспомогательные вещества: магния стеарат, тальк, маннитол, крахмал кукурузный, кальция гидрофосфата дигидрат. Описание внешнего вида, запаха, вкуса
Таблетки круглой формы, с плоской поверхностью, белого или почти белого цвета, с фаской, с гравировкой «5» на одной стороне и риской на другой (для дозировки 5 мг).
Таблетки четырехугольной формы, с двояковыпуклой поверхностью, белого или почти белого цвета, с гравировкой «10» на одной стороне и риской на другой (для дозировки 10 мг).
Таблетки пятиугольной формы, с двояковыпуклой поверхностью, белого или почти белого цвета, с гравировкой «20» на одной стороне и риской на другой (для дозировки 20 мг)
Форма выпуска и упаковка
По 14 таблеток помещают в контурную ячейковую упаковку из пленки поливинилхлоридной и фольги алюминиевой.
По 1, 2 или 4 контурные ячейковые упаковки вместе с инструкцией по медицинскому применению на казахском и русском языках вкладывают в картонную коробку.
Срок хранения
3 года
Не применять по истечении срока годности! Условия хранения
Хранить при температуре от 15 °С до 30 °С.
Хранить в недоступном для детей месте!
Условия отпуска из аптек
По рецепту
Саудалық атауы
Диротон®
Халықаралық патенттелмеген атауы
Лизиноприл
Дәрілік түрі, дозасы
Таблеткалар, 5 мг, 10 мг және 20 мг
Фармакотерапиялық тобы
Жүрек-қантамыр жүйесі. Ренин-ангиотензин жүйесіне әсер ететін препараттар. Ангиотензин-өзгертуші фермент (АӨФ) тежегіштері, қарапайымдар. Лизиноприл.
АТХ коды C09AA03
Қолданылуы
- артериялық гипертензияны емдеу үшін.
- жүректің симптоматикалық жеткіліксіздігін емдеу үшін.
- гемодинамикасы тұрақты пациенттерді жедел миокард инфарктісінен кейінгі алғашқы 24 сағатта қысқамерзімді (6 апта) емдеу үшін.
- 2 типті қант диабетімен жүретін артериялық гипертензиясы және нефропатияның бастапқы сатысы бар пациенттердегі бүйрек жеткіліксіздігін емдеу үшін.
Қолдануды бастағанға дейін қажетті мәліметтер тізбесі
Қолдануға болмайтын жағдайлар
- әсер етуші затына немесе препараттың кез келген басқа компонентіне немесе ангиотензин-өзгертуші ферменттің (АӨФ) кез келген басқа тежегіштеріне аса жоғары сезімталдық.
- анамнездегі, осының алдында АӨФ тежегіштерімен емдеумен байланысты ангионевроздық ісіну (Квинке ісінуі).
- тұқым қуалайтын немесе идиопатиялық ангионевроздық ісіну.
- жүктіліктің II және III триместрлері.
- бала емізу кезеңі.
- диротон препаратын қант диабеті немесе бүйрек жеткіліксіздігі бар (ШСЖ дене беткейінің ауданына <60 мл/мин/1.73 м2) пациенттерде құрамында алискирен бар препараттармен бір мезгілде қолдануға болмайды.
- ангионевроздықісінудің даму қаупінің жоғарылығына байанысты, бейтарап эндопептидаза тежегіштерімен (мысалы, құрамында сакубитрил бар препараттармен) бір мезгілде қолдану.
- 6 жасқа дейінгі балаларға.
Қолдану кезінде қажетті сақтық шаралары
Егер Сізде төменде көрсетілген жағдайлардың/аурулардың қандай-да біреуі бар болса, препаратты қабылдауды бастағанға дейін емдеуші дәрігермен кеңесіңіз:
қолқа стенозы, гипертрофиялық обструктциялық кардиомиопатия, митральді стеноз, бүйрек артерияларының екіжақты стенозы, жалғыз бүйрек артериясының стенозы, бүйрек трансплантациясынан кейінгі жағдай, бүйрек жеткіліксіздігі (КК 30 мл/минуттан аз), бастапқы гиперальдостеронизм, артериялық гипотензия, сүйек кеміктік қан түзілуінің бәсеңдеуі, иммуносупрессивтік ем, аллопуринолды немесе прокаинамидті бір мезгілде қолдану, немесе аталған асқындырушы факторлардың біріктірілімі (нейтропения мен агранулоцитоздың даму қаупі), гипонатриемия (тұзы аз немесе тұзсыз диета ұстап жүрген пациенттерде артериялық гипотензияның даму қаупінің жоғарылығы), гиповолемиялық жай-күйлер (соның ішінде, диарея, құсу), дәнекер тіннің жүйелі аурулары (соның ішінде, жүйелі қызыл жегі, склеродермия), қант диабеті, подагра, гиперурикемия, гиперкалиемия, жүректің ишемиялық ауруы, цереброваскулярлық аурулар (соның ішінде, ми қанайналымының жеткіліксіздігі), жүректің созылмалы жеткіліксіздігі, жоғары ағынды, өткізгіштігі жоғары (AN69) диализ жарғақшалары пайдаланылатын гемодиализ, жас егделігі (65 жастан асқан), калий жинақтаушы диуретиктермен, калий препараттарымен, құрамында калий бар ас тұзының алмастырғыштарымен бір мезгілде қолдану, литий препараттарымен бір мезгілде қолдану, аллергологиялық анамнездің ауырлығы, жарғаққанаттылардың уынан алынған аллергенмен десенсибилизациялаудың бір мезгілде жүргізілуі, декстран сульфатын пайдаланумен тығыздығы төмен липопротеиндер аферезі (ТТЛП-аферезі) емшарасының бір мезгілде жүргізілуі, ауқымды хирургиялық араласымдар кезінде немесе жалпы анестезия жүргізу кезінде қолданылуы, қара нәсілді пациенттерде қолданылуы.
Басқа дәрілік препараттармен өзара әрекеттесуі
Гипотензиялық препараттар
Лизиноприлді басқа гипотензиялық препараттармен (мысалы, нитроглицерин және басқа нитраттар немесе тамырды кеңейтетін басқа дәрілер) бірге қолданғанда, артериялық қысым күрт төмендеуі мүмкін (аддитивтік әсері).
Клиникалық зерттеулердің деректері, ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесінің (РААЖ) қосарлы блокадасы АӨФ тежегіштерімен, ангиотензин II рецепторларының блокаторларымен немесе алискиренмен бірге қолданылғанда, РААЖ бөгейтін тек бір ғана препаратты пайдаланумен салыстырғанда, артериялық гипотензия, гиперкалиемия және бүйрек функциясының төмендеуі (бүйректің жедел жеткіліксіздігін қоса) сияқты жағымсыз құбылыстар қаупінің жоғарылығымен байланысты екендігін көрсетті. Ангионевроздық ісінудің даму қаупін арттыратын препараттар
Бейтарап эндопептидаза тежегіштері
АӨФ тежегіштері мен рацекадотрилді бір мезгілде қолданғанда ангионевроздық ісінудің даму қаупі жоғарылағаны туралы хабарланды.
АӨФ тежегіштерін құрамында сакубитрил (неприлизин тежегіші) бар дәрілік препараттармен бір мезгілде қолданғанда, ангионевроздық ісінудің даму қаупі арта түседі, соған байланысты, аталған препараттарды бір мезгілде қолдануға болмайды. АӨФ тежегіштерін құрамында сакубитрил бар препараттарды тоқтатқаннан кейін 36 сағаттан ерте тағайындамау керек.
АӨФ тежегіштерін қабылдап жүрген пациенттерге, сондай-ақ, АӨФ тежегіштерін тоқтатқаннан кейін 36 сағат бойы, құрамында сакубитрил бар препараттарды тағайындауға болмайды.
Плазминогеннің тіндік белсендіргіштері
Обсервациялық зерттеулерде, АӨФ тежегіштерін қабылдаған пациенттерде ишемиялық инсульттің тромболитикалық емі үшін алтеплазаны қолданғаннан кейін ангионевроздық ісінудің даму жиілігі жоғарылағаны анықталды. АӨФ тежегіштерін сүтқоректілер жасушаларындағы рапамицин нысанасы (mTOR) тежегіштерімен (мысалы, темсиролимус, сиролимус, эверолимус) немесе вилдаглиптинмен бір мезгілде қабылдау ангионевроздық ісінудің даму қаупінің жоғарылауына алып келуі мүмкін. Диуретиктер
Диуретиктік дәрілерді лизиноприлмен бір мезгілде қабылдау, әдетте, қосымша гипотензиялық әсер береді.
Диуретиктерді бұрыннан қабылдап жүрген және, әсіресе, диуретиктер жуырда тағайындалған пациенттерге лизиноприлді тағайындағанда, артериялық қысым шамадан тыс төмендеуі мүмкін. Лизиноприлмен емдеуді бастағанға дейін диуретиктерді қабылдауды тоқтатқанда симптоматикалық гипотензияның даму қаупі төмендеуі мүмкін. Құрамында калий бар тағамдық қоспалар, калий жинақтаушы диуретиктер, құрамында калий бар тұз алмастырғыштар және қан сарысуындағы калий мөлшерін арттыруы мүмкін басқа препараттар
Қан сарысуында калийдің болуы, әдетте, ол қалыпты мәндері шегінде қалатындығына қарамастан, лизиноприлді қабылдап жүрген кейбір пациенттерде гиперкалиемия байқалуы мүмкін. Калий жинақтайтын диуретиктерді (спиронолактон, триамтерен немесе амилорид сияқты), құрамында калий бар тағамдық қоспаларды немесе құрамында калий бар тұз алмастырғыштарын бір мезгілде қабылдау, әсіресе, бүйрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде қан сарысуындағы калий мөлшерінің едәуір жоғарылауына алып келуі мүмкін. Лизиноприлді қан сарысуындағы калий мөлшерін арттыратын, триметоприм және ко-тримоксазол (триметоприм/сульфаметоксазол) сияқты басқа препараттармен бір мезгілде қабылдағанда сақтық таныту керек (өйткені, триметопримнің калий жинақтайтын диуретик амилорид тәрізді әсер ететіндігі белгілі). Сол себепті, лизиноприлді жоғарыда атап келтірілген препараттармен бір мезгілде қабылдау ұсынылмайды. Бір мезгілде қолдану қажет болған жағдайда, препараттарды сақтықпен және қан сарысуындағы калий мөлшеріне жүйелі түрде мониторинг жүргізе отырып қолдану керек. Циклоспорин
АӨФ тежегіштері мен циклоспоринді бір мезгілде қолдану гиперкалиемияға әкеп соқтыруы мүмкін. Қан сарысуындағы калий мөлшеріне мониторинг жүргізу ұсынылады. Гепарин
АӨФ тежегіштері мен гепаринді бір мезгілде қолдану гиперкалиемияға әкеп соқтыруы мүмкін. Қан сарысуындағы калий мөлшеріне мониторинг жүргізу ұсынылады. Егер лизиноприл калий жинақтамайтын диуретикпен бір мезгілде қолданылса, диуретикті қабылдаудан болатын гипокалиемия азаюы мүмкін. Литий препараттары
АӨФ тежегіштері мен литий препараттарын бір мезгілде қолданғанда, қан сарысуындағы литий концентрацияларының қайтымды жоғарылағаны және уытты әсерлерінің пайда болғаны туралы хабарланды. Тиазидтік диуретиктерді бір мезгілде қабылдау литийдің уытты әсерлерінің даму қаупін арттыруы және АӨФ тежегіштерін қолдану аясында бұрыннан бар литий уыттылығының қаупін күйшейтуі мүмкін. Лизиноприл мен литий препараттарын бір мезгілде қолдану ұсынылмайды, бірақ бұл біріктірілімнің қолданылуының қажеттілігі дәлелденген жағдайда, қан сарысуындағы литий мөлшерін мұқият бақылау керек. Қабынуға қарсы стероидты емес препараттар (ҚҚСП), тәулігіне ≥3 г дозадағы ацетилсалицил қышқылын қоса
АӨФ тежегіштері мен қабынуға қарсы стероидты емес препараттарды (мысалы, қабынуға қарсы препарат ретінде ацетилсалицил қышқылы, ЦОГ-2 тежегіштері және селективті емес ҚҚСП) бір мезгілде қолданғанда гипертензияға қарсы әсері әлсіреуі мүмкін. АӨФ тежегіштері мен ҚҚСП бір мезгілде қабылдау бүйректің жедел жеткіліксіздігі ықтималдығын қоса, бүйрек функциясы бұзылуы қаупін арттыруы, және, әсіресе, бастапқыда бүйрек функциясы төмен болған пациенттерде қан сарысуындағы калий мөлшерін жоғарылатуы мүмкін. Бұл әсерлер әдетте, қайтымды. Бұл біріктірілімі, әсіресе, егде жастағы пациенттерде сақтықпен тағайындалуы тиіс. Пациенттер сұйықтықты жеткілікті көлемде қабылдауы тиіс. Бұдан өзге, біріктірілген емді тағайындағаннан кейін бүйрек функциясын бақылау қажеттілігін қарастыру және ары қарай оны жүйелі түрде жүргізіп отыру керек. Алтын препараттары
Құрамына алтын бар инъекциялық препаратты (мысалы, натрий ауротиомалатын) енгізгеннен кейінгі нитритоидтық реакциялар (вазодилатация симптомдарын, гиперемияны, жүрек айнуын, бас айналуы мен аса айқын болуы мүмкін артериялық гипотензияны қоса) АӨФ тежегіштерімен ем қабылдап жүрген пациенттерде жиірек тіркелген. Трициклдық антидепрессанттар / нейролептиктер / жалпы анестезияға арналған дәрілер
Жалпы анестезияға арналған кейбір дәрілерді, трициклдық антидепрессанттарды және нейролептиктерді АӨФ тежегіштерімен бір мезгілде қолдану артериялық қысымның ары қарай төмендеуіне алып келуі мүмкін. Симпатомиметиктер
Симпатомиметиктер АӨФ тежегіштерінің гипертензияға қарсы әсерін азайтуы мүмкін. Гипогликемиялық препараттар
Эпидемиологиялық зерттеулер, АӨФ тежегіштері мен гипогликемиялық препараттарды (инсулиндер, ішке қабылдауға арналған гипогликемиялық препараттар) бір мезгілде қабылдау гипогликемияның даму қаупімен гипогликемиялық әсерді күшейтуі мүмкін екендігін көрсетті. Бұл құбылыстың дамуы препараттар біріктірілімімен емдеудің алғашқы апталары ішінде, сондай-ақ, бүйрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде ықтималырақ. Ацетилсалицил қышқылы, тромболитиктер, бета-адреноблокаторлар, нитраттар Лизиноприлді ацетилсалицил қышқылымен (кардиологиялық дозадағы), тромболитиктермен, бета-адреноблокаторлармен және/немесе нитраттармен бір мезгілде қолдануға болады.
Арнайы ескертулер
Симптоматикалық гипотензия
Симптоматикалық гипотензия асқынбағанартериялық гипертензиясы бар пациенттерде сирек туындайды. Лизиноприлді қолдану аясындағы артериялық гипертензиясы бар пациенттерде гиповолемия аясында, мысалы, диуретиктерді қолданғанда, диетада ас тұзы шектелгенде, диализ жүргізгенде, диарея немесе құсу кезінде, немесе ренинге тәуелді айқын гипертензия болған жағдайда, артериялық гипотензияның туындау ықтималдығы зор. Жүрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде, бүйректің қатарлас жеткіліксіздігі бар-жоқтығына қарамастан, симптоматикалық гипотензияның дамығаны байқалған. Симптоматикалық гипотензия дамуы жүректің ауырырақ жеткіліксіздігі бар, ілмектік диуретиктердің жоғарырақ дозалары пайдаланылатын, гипонатриемиясы немесе бүйрек функциясының жетіліксіздігі бар пациенттерде ықтималырақ. Симптоматикалық гипотензияның даму қаупі жоғары пациенттерде емдеудің басында немесе дозасын түзеткен кезде жағдайын мұқият бақылау қажет. Бұл жүректің ишемиялық ауруы немесе цереброваскулярлық аурулары бар, артериялық қысымның тым айқын төмендеуі миокард инфарктісіне немесе ми қанайналымының бұзылуына алып келуі мүмкін пациенттерге де қатысты.
Артериялық гипотензия туындаған жағдайда, пациентті көлденеңінен жатқызу керек, қажет болған жағдайда, натрий хлоридінің 0,9% ерітіндісін вена ішіне құю ұсынылады. Өтпелі артериялық гипотензия, әдетте, препаратпен ары қарай емдеу үшін қарсы көрсетілім емес; ары қарай емдеу, әдетте, гиповолемияны түзетудің нәтижесінде артериялық қысымның толық қалпына келуінен кейін асқынуларсыз жүреді.
Жүрек жеткіліксіздігі бар және артериялық қысымы қалыпты немесе төмен кейбір пациенттерде лизиноприлді қолданғанда жүйелі артериялық қысым қосымша төмендеуі мүмкін. Бұл әсері күтілетін жағдай және емдеуді тоқтатуға себеп емес. Егер гипотензия клиникалық көріністерге әкеп соқтырса, онда Диротон препаратының дозасын төмендету немесе оны тоқтату көрсетілуі мүмкін. Жедел миокард инфарктісі кезіндегі артериялық гипотензия
Жедел миокард инфарктісі дамыған жағдайда вазодилататорларды қолдану гемодинамика жағдайын едәуір нашарлатуы мүмкін (мысалы, егер систолалық артериялық қысым 100 мм сн. бағ. немесе одан төмен құраса, немесе кардиогендік шок жағдайында) пациенттерге лизиноприлді тағайындауға болмайды. Миокард инфарктісінен кейінгі алғашқы 3 күн ішінде, егер систолалық артериялық қысым 120 мм сн. бағ. немесе одан төмен құраса, дозасын төмендету қажет. Егер систолалық артериялық қысым 100 мм сн. бағ. немесе одан төмен құраса, демеуші дозаларын 5 мг дейін немесе уақытша 2.5 мг дейін төмендету керек. Тұрақты артериялық гипотензия (систолалық АҚ 1 сағаттан артық уақыт бойы 90 мм сн. бағ. төмен), жағдайында лизиноприлді тоқтатқан дұрыс. Қолқа және митральді клапан стенозы / гипертрофиялық кардиомиопатия
АӨФ басқа тежегіштерін қолданғандағы сияқты, митральді клапан стенозы мен сол жақ қарыншаның шығар жолының обструкциясы бар пациенттерде, мысалы, қолқа клапанының стенозы немесе гипертрофиялық кардиомиопатия кезінде лизиноприлді сақтықпен қолдану керек. Бүйрек функциясының бұзылуы
Бүйрек функциясының бұзылуы (КК <80 мл/мин) кезінде, лизиноприлдің бастапқы дозасы КК байланысты, ал содан соң пациенттің емге клиникалық жауабына байланысты таңдалуы тиіс. Қан сарысуындағы калий мөлшері мен креатинин концентрациясын дағдылы бақылау, ондай пациенттерді емдеудің стандартты медициналық тәжірибесінің бір бөлігі болып табылады.
Жүрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде АӨФ тежегіштерін тағайындағаннан кейінгі артериялық гипотензия бүйрек функциясының ары қарай нашарлауына алып келуі мүмкін. Ондай жағдайда, бүйректің жедел, әдетте, қайтымды жеткіліксіздігі дамығаны туралы хабарланды.
Бүйрек артериясының екіжақты стенозы немесе жалғыз бүйрек артериясының стенозы бар, АӨФ тежегіштерін қабылдаған кейбір пациенттерде, қандағы мочевина мен қан сарысуындағы креатининнің әдетте, емдеуді тоқтатқаннан кейін қайтымды жоғарылауы білінді. Мұндай әсерінің туындау ықтималдығы бүйрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде зор. Қатарлас реноваскулярлық гипертензия болған жағдайда, ауыр артериялық гипотензия мен бүйрек жеткіліксіздігі қаупі жоғарылай түседі. Ондай пациенттерде емдеуді мұқият медициналық қадағалаумен, төмен дозаларын пайдалана отырып, және дозасын абайлап титрлей отырып бастау керек. Диуретиктер бұл жағдайды ушықтыруы мүмкін болғандықтан, лизиноприлмен емдеудің алғашқы апталары ішінде оларды тоқтату және бүйрек функциясын бақылау керек.
Артериялық гипертензиясы бар, бүйрек қантамырларының қандай-да бір қатарлас аурулары жоқ кейбір пациенттерде, әсіресе, лизиноприл мен диуретикті бір мезгілде қолданғанда, қан сарысуындағы мочевина мен креатинин концентрациясының, әдетте, елеусіз және қысқамерзімді жоғарылағаны білінген. Мұндай әсерінің байқалу ықтималдығы бүйрек жеткіліксіздігі бар пациенттерде зор. Диуретиктің және/немесе лизиноприлдің дозасын төмендету және/немесе тоқтату қажет болуы мүмкін.
Бүйрек функциясының сарысудағы 177 мкмоль/л артық креатинин концентрациясы ретінде анықталатын бұзылуы бар және/немесе протеинурия 24 сағатта 500 мг асатын пациенттерде жедел миокард инфарктісі кезінде лизиноприлмен емдеуді бастамаған дұрыс. Емдеу кезінде бүйрек функциясының бұзылуы (сарысудағы креатинин концентрациясы 265 мкмоль/л жоғары немесе бастапқы деңгейімен салыстырғанда екі есе жоғары) туындаған жағдайда, дәрігер лизиноприлді тоқтату мүмкіндігін қарастыруы тиіс. Аса жоғары сезімталдық/ангионевроздық ісіну
Сирек жағдайларда, лизиноприлді қоса, ангиотензин-өзгертуші фермент тежегіштерін қолданғанда, беттің, аяқ-қолдың, еріннің, тілдің, дауыс саңылауының және/немесе көмейдің ангионевроздық ісінуі дамығаны туралы хабарланған. Ісіну емдеудің кез келген сәтінде дамуы мүмкін. Ондай жағдайда лизиноприлді дереу тоқтату қажет, пациент сәйкесінше ем қабылдауы және симптоматикасы толықтай басылғанға дейін стационарда медициналық қадағалауда болуы тиіс. Тіпті ісіну, тыныс алу функцияларының қатарлас бұзылуынсыз, тек тіл аймағында ғана пайда болған жағдайда да, пациентті ұзақ уақыт қадағалау қажет болуы мүмкін, өйткені антигистаминдік препараттармен және кортикостероидтармен емдеу жеткіліксіз болуы мүмкін.
Аса сирек жағдайларда, көмейдің немесе тілдің ангионевроздық ісінуі дамуымен байланысты өлім жағдайлары туралы мәлімденген. Тіл, дауыс саңылауы немесе көмей қамтылған пациенттерде, әсіресе, анамнезінде тыныс жолдары аймағына жүргізілген хирургиялық араласым болған жағдайда, тыныс жолдарының обструкциясы қаупі жоғары. Ондай жағдайларда, адреналинді енгізуді және/немесе тыныс жолдарының өткізгіштігін демеп тұруды қамтуы мүмкін шұғыл емдеу көрсетілген. Пациент симптомдары толықтай және тұрақты түрде басылғанға дейін қатаң медициналық қадағалауда болуы тиіс.
Ангиотензин-өзгертуші фермент тежегіштері, басқа нәсілді пациенттердегіге қарағанда, қара нәсілді пациенттерде ангионевроздық ісінуді жиі туғызады.
Бұрын АӨФ тежегіштерімен емдеумен байланыссыз ангионевроздық ісіну білінген пациенттерде АӨФ тежегішін қабылдағанда, ангионевроздық ісінудің даму қаупі зор болуы мүмкін.
Ангионевроздық ісінудің даму қаупінің жоғарылайтындығына байланысты, АӨФ тежегіштерін құрамында сакубитрил бар препараттармен бір мезгілде қабылдауға болмайды. Құрамында сакубитрил бар препараттың алғашқы дозасы лизиноприлдің соңғы дозасынан кейін 36 сағаттан ерте қабылданбауы тиіс. Лизиноприлмен емдеуді сакубитрилдің/валсартанның соңғы дозасын қабылдағаннан кейін 36 сағаттан ерте бастамау керек.
АӨФ тежегіштерін рацекадотрилом, ингибиторами mTOR (мысалы, сиролимус, эверолимус, темсиролимус), сондай-ақ, вилдаглиптинмен бір мезгілде қабылдау ангионевроздық ісінудің (мысалы, тыныс алу жеткіліксіздігімен немесе онсыз, тыныс жолдарының немесе тілдің ісінуінің) даму қаупін арттыруы мүмкін. АӨФ тежегіштерін қабылдап жүрген пациенттерде рацекадотрилмен, mTOR тежегіштерімен, сондай-ақ, вилдаглиптинмен емдеуді сақтықпен бастау керек. Гемодиализ жүргізілетін пациенттердегі анафилактоидтық реакциялар
Жоғары ағынды, өткізгіштігі жоғары (мысалы, AN69) диализ жарғақшаларын пайдаланып гемодиализ жүргізілетін жәнеАӨФ тежегішін бір мезгілде қабылдап жүрген пациенттердегі анафилактоидтық реакциялар туралы хабарланған. Ондай пациенттерде диализ жарғақшасының басқа түрінің немесе басқа класты гипотензиялық препараттың пайдаланылуына көңіл бөлу керек. Тығыздығы төмен липопротеиндер аферезі (ТТЛП) кезіндегі анафилактоидтық реакциялар
Сирек жағдайларда, АӨФ тежегіштерін қабылдап жүрген пациенттерде, декстран сульфатын қолданып ТТЛП аферезін жүргізу кезінде өмірге қауіп төндіретін анафилактоидтық реакциялар дамуы мүмкін. Егер әрбір аферез жүргізудің алдында АӨФ тежегішін қабылдау уақытша тоқтатылса, ондай реакциялардың алдын алуға мүмкіндік болған. Десенсибилизация
Десенсибилизациялау (мысалы, жәндіктердің уы) кезінде, АӨФ тежегіштерін қабылдап жүрген пациенттерде тұрақты анафилактоидтық реакциялар байқалады. Және осы пациенттерде АӨФ тежегіштерімен емдеуді уақытша тоқтата тұрған жағдайда, аталған реакциялардың пайда болуына жол бермеуге мүмкіндік болған, алайда олар осы препараттарды байқаусызда қабылдаған жағдайда, қайтадан пайда болған. Бауыр жеткіліксіздігі
Аса сирек жағдайларда, АӨФ тежегіштерімен емдеу аясында холестаздық сарғаюдан басталған және фульминанттық некрозға дейін үдеген және (кейде) өлімге соқтырған синдром дамыған. Бұл синдромның даму механизмі зерттелмеген. Сарғаю белгілері пайда болған немесе «бауыр» ферменттерінің белсенділігі едәуір жоғарылаған жағдайда, лизиноприлмен емдеуді тоқтату керек, пациенттер тиісінше медициналық қадағалауда болуы тиіс. Нейтропения/агранулоцитоз
АӨФ тежегіштерін қабылдап жүрген пациенттерде нейтропения/агранулоцитоз, тромбоцитопения және анемия дамығаны туралы хабарланған. Бүйрек функциясы қалыпты, басқа ауырлататын факторларсыз пациенттерде нейтропения сирек дамиды. Нейтропения менагранулоцитоз АӨФ тежегіштерімен емдеуді тоқтатқаннан кейін жойылған. Лизиноприлді дәнекер тіндердің жүйелі аурулары бар пациенттерде, сондай-ақ,иммуносупрессивтік ем, аллопуринолнемесе прокаинамидті қабылдап жүрген немесе осы асқындыратын факторлар біріккен пациенттерде әсіресе, егер бүйрек функциясының бұзылуы да бар болса, аса сақтықпен қолдану керек. Ондай пациенттердің кейбіреулерінде ауыр инфекциялар дамыған, олар кей жағдайларда антибиотиктермен қарқынды емдеуге жауап бермеген. Егер лизиноприл ондай пациенттерде қолданылса, онда лейкоциттер мөлшерін жүйелі түрде бақылау ұсынылады; бұдан өзге, пациенттерге кез келген инфекция белгілері туралы хабарлау қажеттілігін түсіндіру керек. Ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесінің (РААЖ) қосарлы блокадасы
АӨФ тежегіштерін, ангиотензин II рецепторларының блокаторларын немесе алискиренді қатарлас қолдану артериялық гипотензия, гиперкалиемия және бүйрек функциясының төмендеуі (бүйректің жедел жеткіліксіздігін қоса) қаупін арттыратыны туралы деректер алынды. АӨФ тежегіштерін, ангиотензин II рецепторларының блокаторларын немесе алискиренді біріктіріп қолданудың есебінен РААЖ қосарлы блокадасы осы себепті ұсынылмайды.
Егер қосарлы блокада аса қажет болса, онда ондай емді дәрігердің қадағалауымен, бүйрек функциясын, электролиттер мөлшері мен артериялық қысымды жиі бақылай отырып жүргізу керек. Диабеттік нефропатиясы бар пациенттерде АӨФ тежегіштерімен және ангиотензин II рецепторларының блокаторларымен біріктірілген емді қолданбау керек. Нәсіл
Ангиотензинөзгертуші фермент тежегіштері басқа нәсілді пациенттердегіге қарағанда, қара нәсілді пациенттерде ангионевроздық ісінуді жиірек туғызады.
АӨФ басқа тежегіштерімен жағдайдағы сияқты, басқа нәсілді пациенттердегіге қарағанда, қара нәсілді пациенттерде лизиноприлдің артериялық қысымды төмендетуге қатысты тиімділігі аздау болуы мүмкін, бұған қара нәсілді, артериялық гипертензиядан зардап шегіп жүрген пациенттерде ренин деңгейі төмен жағдайлар жиілігінің жоғарылығы түрткі болуы ықтимал. Жөтел
АӨФ тежегіштерімен емдеу кезеңінде жөтел туындағаны туралы хабарланды. Жөтел, әдетте, құрғақ, тұрақты болған, және препаратты тоқтатқаннан кейін тыйылған. Жөтелдің дифференциалдық диагностикасы кезінде АӨФ тежегіштері индукциялайтын жөтелдің болуы мүмкіндігін ескеру керек. Хирургиялық араласым/анестезия
Ауқымды операциялық араласым жүргізілетін пациенттерде немесе артериялық гипотензияға алып келетін препараттармен жалпы анестезия кезінде, лизиноприл ренинніңкомпенсаторлық лықсуынан кейін ангиотензин II түзілуін бөгеуі мүмкін. Егер жоғарыда келтірілген механизмнің нәтижесінде артериялық гипотензия дамыса, айналымдағы қан көлемін арттыра отырып түзету жүргізуге болады. Гиперкалиемия
АӨФ тежегіштері қан сарысуындағы калий мөлшерінің жоғарылауын туғызуы мүмкін, өйткені олар альдостеронның босап шығуын бөгейді. Әдетте, ондай әсері бүйрек функциясы қалыпты пациенттерде клиникалық тұрғыдан елеусіз. Дегенмен, бүйрек функциясының бұзылулары, 2 типті қант диабеті бар пациенттерде немесе немесе құрамында калий бар тағамдық қоспаларды (соның ішінде, құрамында калий бар тұз алмастырғыштар), калий жигнақтаушы диуретиктер (мысалы, спиронолактон, триамтерен немесе амилорид) қабылдап жүрген пациенттерде, сондай-ақ, қан сарысуындағы калий мөлшерінің жоғарылауын туғызуға қабілетті басқа препараттарды (мысалы, гепарин, триметоприм немесе біріктірілген ко-тримаксазол препараты, сонымен қатар,триметоприм/сульфаметоксазол деген атаумен де белгілі, және, әсіресе,альдостерон, антагонистері немесе ангиотензин рецепторларының блокаторлары) қабылдап жүрген пациенттерде, гиперкалиемия байқалуы мүмкін. Калий жинақтайтын диуретиктер мен ангиотензин рецепторының блокаторлары АӨФ тежегіштерін қабылдап жүрген пациенттерде сақтықпен қолданылуы тиіс. Жоғарыда көрсетілген препараттарды бір мезгілде қолдану қажет болған жағдайда, қан сарысуындағы калий мөлшері мен бүйрек функциясына жүйелі түрде бақылау жүргізу керек. Қант диабеті бар пациенттер
Қант диабеті бар, гипогликемиялық препараттарды ішке қабылдап жүрген немесе инсулинді қабылдап жүрген пациенттерде, АӨФ тежегішімен емдеудің алғашқы айы ішінде гликемияны мұқият бақылауды жүзеге асыру керек. Литий препараттары
Әдетте, литий препараттары мен лизиноприлді бір мезгілде қабылау ұсынылмайды. Пациенттердің ерекше топтары
Егде жастағы пациенттер
Клиникалық зерттеулерде препараттың тиімділігінің немесе қауіпсіздігінің жас шамасымен байланысты өзгерістері білінген жоқ. Егер егде жастағы пациенттерде бүйрек функциясы төмендеген болса, онда бастапқы дозасын КК ескере отырып таңдау керек. Келесіде дозасын артериялық қысымның өзгеруіне байланысты түзету қажет. Бүйрек трансплантациясынан кейінгі пациенттер
Жуырда бүйрек трансплантациясын бастан өткреген пациенттерде Диротон препаратын қолдану тәжірибесі жоқ. Осы себепті, ондай пациенттерде Диротон препаратын қолдану ұсынылмайды. Педиатрияда қолданылуы
Препаратты 6 жастан асқан, артериялық гипертензиясы бар балаларда қолданудың тиімділігі мен қауіпсіздігі жөніндегі деректер шектеулі, алайда, басқа көрсетілімдер кезінде қолдану тәжірибесі жоқ. Лизиноприлді балаларда басқа көрсетілімдер бойынша емес, тек артериялық гипертензияны емдеу үшін ғана қолдану ұсынылады.
Лизиноприлді 6 жасқа толмаған балаларда немесе бүйректің ауыр жеткіліксіздігі бар (шумақтық сүзіліс жылдамдығы (ШСЖ) дене беткейінің ауданына <30 мл/мин/1,73 м2) балаларда қолданбаған дұрыс. Жүктілік немесе лактация кезінде
Жүктілік
АӨФ тежегіштерін жүктіліктің бірінші триместрі кезінде қолдану ұсынылмайды.
АӨФ тежегіштерін жүктіліктің екінші және үшінші триместрі кезінде қолдануға болмайды.
АӨФ тежегіштерін жүктіліктің бірінші триместрі кезінде қабылдаумен байланысты тератогенділік қаупі туралы эпидемиологиялық деректер нақты сенімді емес, алайда, қауіптің аздап жоғарылайтындығын жоққа шығаруға болмайды. Егер АӨФ тежегішімен емдеуді жалғастыру қажет деп саналмаса, жүктілікті жоспарлап жүрген пациент әйелдерді жүктілік кезінде қолданылуының қауіпсіздік бейіні белгілі баламалы гипотензиялық дәрілерге көшіру керек. Жүктілік расталған жағдайда, АӨФ тежегішімен емдеуді дереу тоқтату, және қажет болған жағдайда, баламалы емді бастау керек.
Әйелдерде АӨФ тежегіштерін жүктіліктің екінші және үшінші триместрлері кезінде қолдану фетоуыттылығы (бүйрек функциясының төмендеуі, су аздығы, бассүйектің сүйектенуінің баяулауы) мен неонатальді уыттылығын (бүйрек жеткіліксіздігі, артериялық гипотензия, гиперкалиемия) индукциялайтындығы белгілі. Егер АӨФ тежегіші жүктіліктің екінші триместрінен бастап қолданылса, бүйрек функциясы мен бассүйекке ультрадыбыстық зерттеу жүргізу ұсынылады. Артериялық гипотензия дер кезінде анықталуы үшін, аналары АӨФ тежегіштерін қабылдаған нәрестелерді мұқият қадағалау ұсынылады.
Бала емізу
Қолжетімді апараттың жоқтығына байланысты, лизиноприлді емшек емізу кезінде қолдану ұсынылмайды. Әсіресе, жаңа туған нәрестелерді немесе шала туған балаларды емізгенде, қауіпсіздік бейіні анықталған баламалы препараттарды қолданған дұрыс. Препараттың көлік құралын немесе қауіптілігі зор механизмдерді басқару қабілетіне әсер ету ерекшеліктері
Көлік құралдарын басқарғанда немесе механизмдермен жұмыс істегенде бас айналуының немесе шаршаудың дамуы мүмкіндігін ескеру керек.
Қолдану жөніндегі нұсқаулар
Дозалау режимі
Дозасын жекелей, клиникалық көріністерге және препараттың гипертензияға қарсы әсерінің айқындығына сәйкес таңдау керек. Артериялық гипертензия
Диротон препаратын монотерапияда немесе басқагипотензиялық дәрілермен біріктіріп қолдануға болады. Бастапқы дозасы
Артериялық гипертензиясы бар пациенттерде ұсынылатын бастапқы дозасы 10 мг құрайды. Ренин-ангиотензин-альдостерон жүйесінің белсенділігі жоғары пациенттерде (атап айтқанда, реноваскулярлық гипертензия кезінде, электролиттер азайған және/немесе гиповолемиясы бар, жүрек қызметінің декомпенсациясымен немесе ауыр артериялық гипертензиясы бар пациенттерде) бастапқы дозасын қабылдағаннан кейін артериялық қысым айқынырақ төмендеуі мүмкін. Ондай пациенттерде ұсынылатын бастапқы дозасы 2,5-5 мг құрайды, сонымен қатар, емнің басталуы қатаң медициналық қадағалаумен жүргізілуі тиіс. Бүйрек жеткіліксіздігі жағдайында төменірек бастапқы дозасын қолдану ұсынылады (төменнен 1 кестені қараңыз). Демеуші дозасы
Тиімді демеуші дозасы тәулігіне 1 рет 20 мг құрайды. Әдетте, егер белгілі бір дозасын қолданғанда 2-4 апта ішінде қалаған емдік әсеріне қол жеткізу мүмкін болмаса, дозасын ары қарай арттыруға болады. Ұзақмерзімді бақыланатын клиникалық зерттеулерде пайдаланылатын ең жоғарғы дозасы тәулігіне 80 мг құрады. Пациенттердің ерекше топтары
Диуретиктерді қабылдап жүрген пациенттер
Диротон препаратымен емдеу басталғаннан кейін симптоматикалық гипотензия дамуы мүмкін. Симптоматикалық гипотензияның даму қаупі диуретиктерді қабылдап жүрген пациенттерде жоғары. Осы себепті, ондай пациенттерді емдегенде сақтық таныту керек, өйткені, ондай пациенттерде гиповолемия және электролиттердің жоғалтылуы байқалуы мүмкін. Мүмкін болса, диуретиктерді Диротон препаратымен емдеу басталғанға дейін 2-3 күн бұрын тоқтату керек. Артериялық гипертензиясы бар, диуретиктерді тоқтатуға болмайтын пациенттерде Диротон препаратымен емдеуді 5 мг дозасынан бастау керек. Сонымен қатар, бүйрек функциясы мен қан сарысуындағы калий мөлшерін бақылау көрсетілген. Келесіде Диротон препаратының дозасын артериялық қысым деңгейіне байланысты түзетуге болады. Қажет болған жағдайда, диуретиктермен емдеуді қайта бастауға болады. Бүйрек жеткіліксіздігі кезінде дозасын түзету
Бүйрек функциясының бұзылуы бар пациенттерде дозасы креатинин клиренсін (КК) ескере отырып таңдалуы тиіс (1 кестені қараңыз).
1 кесте.Бүйрек жеткіліксіздігі кезінде дозасын түзету
Креатинин клиренсі (мл/мин) | Бастапқы дозасы (мг/тәул) |
10 мл/минуттан аз (диализ жүргізілетін
пациенттерді қоса) | 2,5 мг* |
10-30 мл/мин | 2,5-5 мг |
31-80 мл/мин | 5-10 мг |
* Дозасын және/немесе қабылдау жиілігін артериялық қысым деңгейін ескере отырып таңдау керек.
Дозасын артериялық қысымның қажетті мәндеріне жеткенге дейін немесе ең жоғарғысы тәулігіне 40 мг дейін арттыруға болады. Артериялық гипертензиясы бар, 6-16 жас шамасындағы балалар
Ұсынылатын бастапқы дозасы дене салмағы 20-50 кг пациенттерде тәулігіне 1 рет 2,5 мг және дене салмағы ≥50 кг пациенттердетәулігіне 1 рет 5 мг құрайды. Дозасын жекелей, дене салмағы 20-50 кг пациенттерде ең жоғарғысы, тәулігіне 20 мг дейін және дене салмағы ≥50 кг пациенттерде 40 мг дейін таңдау керек. Балалар қатысқан зерттеулерде кг дене салмағына 0,61 мг жоғары (немесе 40 мг) дозаларын зерттеу жүргізілген жоқ.
Бүйрек функциясы төмендеген балаларда бастапқы азғантай дозасын тағайындау немесе дозасын арттыру аралықтарын ұзарту қажет. Жүрек жеткіліксіздігі
Жүректің симптоматикалық жеткіліксіздігі бар пациенттерде Диротон препаратын диуретиктерге қосымша емдеу препараты ретінде, және қажет болса, оймақгүл препараттарына немесебета-адреноблокаторларға қосымша ем ретінде қолдану керек. Бастапқы дозасы тәулігіне 1 рет 2,5 мг құрауы мүмкін, бұл ретте артериялық қысымға әсерін бағалау үшін, емдеуді мұқият медициналық қадағалаумен бастау керек. Дозасын арттырған кезде келесілерді ескеру қажет:
- дозасын арттыру адымы 10 мг аспауы тиіс
- дозасын арттырулардың аралығы 2 аптадан аз болмауы тиіс
- дозасын ең жоғарғы жағымды дозасына дейін, бірақ тәулігіне 1 рет 35 мг асырмай арттыру қажет.
Дозасын түзету жекелей, клиникалық әсеріне байланысты жүргізіледі.
Симптоматикалық гипотензия қаупі жоғары пациенттерде, мысалы, электролиттердің азаюы және/немесегипонатриемиясы бар пациенттерде, гиповолемиясы бар пациенттерде немесе күшті диуретиктерді қабылдап жүрген пациенттерде, мүмкіндігінше, ондай факторларды түзетуді Диротон препаратын тағайындағанға дейін жүргізу керек. Бүйрек функциясын және қан сарысуындағы калий мөлшерін бақылау көрсетілген. Жедел миокард инфарктісі
Пациенттер қажеттілігіне қарай, тромболитиктер, аспиринжәнебета-адреноблокаторлар сияқтыұсынылған стандартты препараттарды қабылдауы тиіс. Нитроглицеринді Диротон препаратымен бір мезгілде вена ішіне немесетрансдермальді қолдануға болады. Бастапқы дозасы (миокард инфарктісінен кейінгі алғашқы 3 күн)
Диротон препаратымен емдеу симптомдары пайда болғаннан кейін 24 сағат ішінде басталуы тиіс. Емдеуді систолалық артериялық қысымы 100 мм сн. бағ. төмен кезде бастамаған дұрыс Диротон препаратының алғашқы дозасы – ішке 5 мг, содан кейін 24 сағаттан соң 5 мг, 48 сағаттан соң 10 мг және содан кейін тәулігіне 1 рет 10 мг. Систолалық артериялық қысымы төмен (120 мм сн. бағ. немесе одан төмен) пациенттерде, егер емдеу миокард инфарктісінен кейінгі алғашқы 3 күн ішінде басталса немесе жалғастырылса, дозасы төмен – ішке 2,5 мг болуы тиіс.
Бүйрек жеткіліксіздігі (креатинин клиренсі <80 мл/мин) болған жағдайда, Диротон препаратының бастапқы дозасы КК байланысты таңдалуы тиіс (1 кестені қараңыз). Демеуші дозасы
Демеуші дозасы тәулігіне 1 рет 10 мг құрайды. Гипотензия дамыған жағдайда (систолалық артериялық қысым 100 мм сн. бағ. аз немесе тең) тәуліктік демеуші дозасы қажет болған жағдайда 2,5 мг дейін уақытша төмендетумен, 5 мг құрауы мүмкін. Ұзаққа созылған артериялық гипотензия дамыған жағдайда (систолалық артериялық қысым 1 сағаттан астам уақыт бойы 90 мм сн. бағ. аз болса) Диротон препаратын тоқтату қажет.
Емдеуді 6 апта бойы жалғастыру және содан соң пациенттің жай-күйін қайтадан бағалау керек. Жүрек жеткіліксіздігінің симптомдары дамыған пациенттер Диротон препаратымен емдеуді жалғастыра беруі тиіс. Қант диабетінің бүйректік асқынулары
Артериялық гипертензиясы, 2 типті қант диабеті және нефропатияның бастапқы сатысы бар пациенттерде дозасы тәулігіне 1 рет 10 мг құрайды; қажет болған жағдайда, отырған қалыпта өлшегенде диастолалық 90 мм сн. бағ. төмен артериялық қысымға қол жеткізу үшін, дозасын тәулігіне 1 рет 20 мг дейін арттыруға болады.
Бүйрек жеткіліксіздігі (креатинин клиренсі <80 мл/мин) болған жағдайда, бастапқы Диротон препаратының дозасы КК байланысты таңдалуы тиіс (1 кестені қараңыз).
Енгізу әдісі және жолы
Диротон препаратын тәулігіне 1 рет ішке қабылдайды. Тәулігіне 1 рет тағайындалатын басқа препараттарды қолданғандағы сияқты, лизиноприлді күн сайын белгілі бір уақытта қабылдаған дұрыс. Диротон препаратының сіңірілуі ас ішуге тәуелсіз. Артық дозаланған жағдайда қолдану қажет шаралар
Адамда артық дозаланғаны туралы деректер шектеулі. АӨФ тежегіштерімен артық дозаланумен байланысты симптомдарға артериялық гипотензияны, циркуляторлық шокты, электролит теңгерімінің бұзылуларын, бүйрек жеткіліксіздігін, гипервентиляцияны, тахикардияны, жүрек соғуының жиілеуін сезінуді, брадикардияны, бас айналуын, үрейлену мен жөтелді жатқызуға болады.
Артық дозаланған жағдайда, физиологиялық ерітіндіні вена ішіне енгізу ұсынылады. Артериялық гипотензия дамыған жағдайда, пациентті «шалқасынан» жатқызу керек. Сәйкесінше мүмкіндігі болған жағдайда, ангиотензин II инфузиялық жолмен енгізудің және/немесе катехоламиндерді вена ішіне енгізудің талапқа сай болатындығын да қарастыруға болады.
Егер препаратты қабылдау жақын арада орын алса, лизиноприлді шығаруға бағыттаған шараларды жүргізу қажет (мысалы, құстыру, асқазанды шаю, сорбенттер мен натрий сульфатын енгізу). Лизиноприлді жүйелі қан ағымынан гемодиализ жүргізу арқылы шығаруға болады. Дәрі-дәрмекпен емдеуге төзімді брадикардия дамыған жағдайда, кардиостимулятор қою көрсетілген. Негізгі тіршілік көрсеткіштерін, электролиттер мөлшерін және қан сарысуындағы креатинин концентрациясын тұрақты түрде бақылап отыру қажет.
Дәрілік препаратты стандартты қолдану кезінде көрініс табатын жағымсыз реакциялардың сипаттамасы және осы жағдайда қабылдануы керек шаралар Келесі жағымсыз әсерлер лизиноприл мен басқа АӨФ тежегіштерін қолданған кезде байқалды: Жиі (10 пациенттің1-еуінде дамуы мүмкін):
бас айналуы, бас ауыруы, ортостатикалық әсерлер (артериялық гипотензияны қоса), жөтел, диарея, құсу, бүйрек функциясының бұзылуы. Жиі емес (100 пациенттің 1-еуінде дамуы мүмкін):
көңіл-күйдің өзгеруі, ұйқы бұзылулары, елестеулер, парестезия, вертиго, дисгевзия (дәм сезудің бұзылуы), жоғары қауіп тобындағы пациенттердеартериялық қысымның шамадан тыс төмендеуі салдарынан болуы ықтимал миокард инфарктісі, жүрек соғуының жиілеуін сезіну, тахикардия, жоғары қауіп тобындағы пациенттердеартериялық қысымның шамадан тыс төмендеуі салдарынан болуы ықтимал ми қанайналымының жедел бұзылуы; Рейно синдромы, ринит, жүрек айнуы, іштің ауыруы, ас қорытудың бұзылуы, бөртпе, терінің қышынуы, импотенция, қатты қажу, астения, қан сарысуындағы мочевина мен креатинин концентрациясының жоғарылауы, «бауыр» ферменттері белсенділігінің жоғарылауы, гиперкалиемия. Сирек (1000 пациенттің 1-еуінде дамуы мүмкін):
антидиуретиктік гормонның қалыпсыз секрециясы синдромы (АГҚСС), сананың шатасуы, паросмия (иіс сезудің бұзылуы), ауыздың құрғауы, есекжем, шаштың түсуі, псориаз, аса жоғары сезімталдық/ангионевроздық ісіну: беттің, аяқ-қолдың, еріннің, тілдің, дауыс саңылауының ісінуі және/немесе көмейдің ісінуі, уремия,бүйректің жедел жеткіліксіздігі, гинекомастия, гематокриттөмендеуі, гемоглобиннің төмендеуі, гипербилирубинемия, гипонатриемия. Өте сирек (10000 пациенттің 1-еуінде дамуы мүмкін):
сүйек кеміктік қан түзілуінің бәсеңдеуі, анемия, тромбоцитопения, лейкопения, нейтропения, агранулоцитоз, гемолиздік анемия, лимфаденопатия, аутоиммундық бұзылулар, гипогликемия, бронх түйілуі, синусит, аллергиялықальвеолит, эозинофильдіпневмония, панкреатит, интестинальді ангионевроздық ісіну, гепатит, бауыр жасушасының немесе холестаздық сарғаю, бауыр жеткіліксіздігі, гипергидроз, күлбіреуік, уыттыэпидермалық некролиз, Стивенс-Джонсон синдромы, мультиформалы эритема, тері псевдолимфомасы*, олигурия / анурия. Жиілігі белгісіз (қолда бар деректердің негізінде анықтау мүмкін емес): анафилаксиялық/анафилактоидтық реакция, депрессия, естен тану. * Келесі симптомдардың біреуін немесе бірнешеуін қамтуы мүмкін симптомдар кешені туралы хабарланған: қызба, васкулит, миалгия, артралгия/артрит, антинуклеарлық антиденелерге (АНА) оң реакция, эритроциттердің шөгу жылдамдығының (ЭШЖ)жоғарылауы, эозинофилия жәнелейкоцитоз, тері бөртпесі, фотосенсибилизация немесе тері тарапынан басқа өзгерістер. Препараттың құрамында маннитол бар, ол орташа іш жүргізетін әсер беруі мүмкін. Балалар
Клиникалық зерттеулерден алынған, қауіпсіздігі жөніндегі деректер, артериялық гипертензиясы бар балаларда жалпы алғанда, лизиноприлдің жағымдылығы жақсы болғанын, және осы жас тобындағы қауіпсіздік бейіні ересек пациенттердегі осындаймен салыстырымды екендігін көрсетіп отыр.
Қосымша мәліметтер
Дәрілік препараттың құрамы
Бір таблетканың құрамында
белсенді зат - 5 мг, 10 мг, 20 мг лизиноприл (5,44 мг, 10,89 мг, 21,77 мг лизиноприл дигидраты түрінде),
қосымша заттар: магний стеараты, тальк, маннитол, жүгері крахмалы, кальций гидрофосфаты дигидраты.
Сыртқы түрінің, иісінің, дәмінің сипаттамасы
Дөңгелек пішінді, беткейі тегіс, ақ немесе ақ дерлік түсті, бір жағында ойығы, «5» өрнегі және келесі жағында сызығы бар таблеткалар (5 мг дозасы үшін).
Төртбұрыш пішінді, екі беті дөңес, ақ немесе ақ дерлік түсті, бір жағында «10» өрнегі және келесі жағында сызығы бар таблеткалар (10 мг дозасы үшін).
Бесбұрыш пішінді, екі беті дөңес, ақ немесе ақ дерлік түсті, бір жағында «20» өрнегі және келесі жағында сызығы бар таблеткалар (20 мг дозасы үшін) Шығарылу түрі және қаптамасы
Поливинилхлоридті үлбір мен алюминий фольгадан жасалған пішінді ұяшықты қаптамаға 14 таблеткадан салынған.
Пішінді ұяшықты 1, 2 немесе 4 қаптама медициналық қолдану жөніндегі қазақ және орыс тілдеріндегі нұсқаулықпен бірге картон қорапқа салынады.
Сақтау мерзімі
3 жыл
Жарамдылық мерзімі өткеннен кейін қолдануға болмайды! Сақтау шарттары
15 °С-ден30 °С-ге дейінгі температурада сақтау керек.
Балалардың қолы жетпейтін жерде сақтау керек! Дәріханалардан босатылу шарттары
Рецепт арқылы